Categorie: OVERIG

woensdag 3 juli 2013
President Morsi heeft gesproken, en hij blijft. Dat wil hij ons – en waarschijnlijk ook zichzelf doen geloven. Intussen tikt de klok. Een ultimatum van het leger loopt later op woensdag af. In Cairo vechten intussen voor- en tegenstanders van Morsi met elkaar, met doden als gevolg. Het ultimatum van de protestbeweging Tamarod is afgelopen dinsdag al verlopen. Het gevaar van een militaire staatsgreep is inmiddels levensgroot. Feitelijk is die al bezig. Hoe kwam het zo ver?
De huidige confrontatie kreeg vaart met een intitiatief van de protestbeweging Tamarod. Dat was een initiatief uit kringen van de Kefaya-beweging, jarenlang actief in de strijd tegen Mubarak. Tamarod stelde een tekst met eisen en grieven tegen president Morsi en de regering op. “De armen ‘hebben geen plek’ in de maatschappij.(…) Er is ‘geen gerechtigheid’ voor mensen die tijdens de revolutie door veiligheidstroepen gedood zijn tijdens de opstand en op anti-regeringsprotesten sindsdien…(…) De economie is ‘ingestort’, met lage groei en hoge inflatie…” Er zitten in de verklaring ook nationalistische ondertonen, met geweeklaag over teloorgang van “waardigheid” voor het land en het “volgen in de voetsporen van de VS”. Bovenaan het lijstje van klachten en grieven van Tamarod – althans in het ………. (Lees verder bij de bron van dit artikel)

dinsdag 2 juli 2013
De gebeurtenissen in Egypte roepen zeer gemengde gevoelens bij me op. Enorme menigten die de macht van Morsi en zijn een repressieve rechtse regering uitdagen en op de rand van ineenstorting brengen: het is prachtig! Maar in die menigten zijn geluiden te horen die angstaanjagend zijn. Winnen degenen die deze geluiden voortbrengen, dan kunnen de huidige protesten wel eens inleiding zijn van een wisseling van de rechtse wacht, en niet van een werkelijk doorzettende omwenteling in bevrijdende richting.
De omvang van het protest is buitengewoon indrukwekkend. Vele honderdduizenden demonstranten alleen al in de hoofdstad Cairo. Tussen de 14 en de 17 miljoen landelijk, volgens cijfer s van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Dat roept echter meteen rvagen op. Aan het begin van een revolutie is het logisch dat vrijwel iedereen, behalve de dictator en zijn kliek, de straat op gaat. Dat was de situatie op 11 februari 2011, rond de val van Mubarak. Maar nu wijn we bijna twee en een half jaar verder. Jaren van polarisatie, waarin via verkiezingen, en wel degelijk met brede steun, Morsi aan de regering kwam, die vervolgens met onderdrukking en gebrek aan maatregelen tegen armoede, mensen tegen zich in het harnas joeg. ………. (Lees verder bij de bron van dit artikel)