Ik bevind mij momenteel in de Verenigde Staten, en het gaat hier niet goed. Ja, met mij wel hoor, in het gezelschap van goede vrienden en kennissen die ik in de afgelopen tien jaar hier heb opgedaan, maar niet met het land, en zeker niet in politieke zin.
Dit jaar stond dan ook een reis naar Washington op het programma, want het zal de regelmatige lezers van dit blog niet ontgaan zijn dat ik de politiek aldaar nauw gevolgd heb sinds Agent Orange aantrad, en ik wilde dat centrum van de politieke macht nu wel eens met mijn eigen ogen zien.
Waarmee precies gaat het dan slecht in de Verenigde Staten, politiek gezien? Nou eigenlijk met alles: met de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht in het algemeen, en hun veronderstelde onafhankelijkheid van elkaar in het bijzonder.
Allereerst, wat gaat er mis met de wetgevende macht? Uiteraard zijn om te beginnen de Republikeinen volledig gecorrumpeerd door Trump. Zelfs congresleden als Lindsey Graham, die tijdens de campagne Trump nog uitmaakte voor een jackass, staat sinds enkele maanden steevast klaar met de grootste lofprijzingen voor Trump. Trump was allesbehalve de meest gewilde kandidaat voor de Republikeinen, maar als men het moest doen met deze gestoorde narcistische fascist, welja, waarom ook niet?
Dan de Democraten: Voorzitster van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi lijkt de verkiezingen af te willen wachten om van Trump af te komen, en geen impeachment procedure te willen starten omdat dat wel eens een terugslag op de Democratische stemmen zou kunnen hebben. Ik vind dat een enorm riskante strategie. Als Trump gewoonweg herkozen wordt, staat de Democratische Partij erbij als degenen die het allemaal maar hebben laten gebeuren en hebben ze helemaal niets. Een aantal maanden geleden zei Voorzitter van de Judiciary Committee van het Huis Jerrold Nadler dat het weigeren van dagvaardingen door het Huis geen optie is. Welnu, blijkbaar is het dat wèl. Hij, en Adam Schiff van de Intelligence Committee, vertelden erbij dat het Huis zware boetes en zelfs gevangenisstraf kon opleggen om het verschijnen voor het Huis af te dwingen, maar daar hebben we allemaal niets van gezien. In plaats daarvan is men gerechtelijke procedures gestart, die op zijn minst maanden, en sommigen zeggen járen, kunnen duren. Misschien mis ik iets, en zou het direct opleggen van sancties door het Huis ook allerlei juridische complicaties hebben, maar ik vertrouw het niet. De Democraten hebben een reputatie van altijd maar alles via de geleidelijke weg en netjes op te willen lossen, het is wat dat betreft de PvdA van de Verenigde Staten, maar dan rechtser. Er zijn er inmiddels die een andere weg de voorkeur geven, vooral de jongere congresleden, maar de oude leiding van die partij lijkt nog steeds in de jaren negentig te leven, toen de Republikeinen zich nog enigszins normaal gedroegen. Men lijkt niet te beseffen dat die bezig zijn een autocratische staatsgreep te plegen.
Diverse politieke commentatoren hebben erop gewezen dat een impeachment procedure weliswaar niet direct tot afzetting van Trump zal leiden vanwege de Republikeinse meerderheid in de Senaat, maar dat die wel het openbaar horen van getuigen en het publiek maken van documenten zal vereenvoudigen (wat momenteel allemaal geblokkeerd wordt door de regering). En dàt kan wel degelijk van doorslaggevend belang zijn voor diezelfde verkiezingen waar Pelosi op lijkt te vertrouwen, zoals ook de peilingen voor Nixon kelderden na al die openbare hoorzittingen.
En hoezeer je op die verkiezingen kunt vertrouwen staat nog maar te bezien. Dit is een van de aspecten waar de gecorrumpeerde en gepolitiseerde rechterlijke macht van de Verenigde Staten om de hoek komt kijken.
Enige dagen geleden heeft het Supreme Court besloten dat er niet op federaal niveau ingegrepen zal worden in het geval van gerrymandering, het op onevenwichtige wijze indelen van districten zodat er zoveel mogelijk districten door de eigen partij – degene die op dat moment de staatsregering vormt – gewonnen kunnen worden, maar dat de staat dat moet regelen. Terwijl het juist de staatsregeringen zijn die zich eraan schuldig maken! Beide partijen maken zich hieraan schuldig (de naam gerrymandering is vernoemd naar een Democratische gouverneur van Massachusetts), maar de consensus is dat met name de Republikeinen het bont gemaakt hebben bij de laatste districtsherindelingen (die tien jaar geldig zijn). Deze beslissing werd met een 5 tegen 4 meerderheid genomen in het Supreme Court, langs partijlijnen, met steun van beide op dubieuze dan wel volstrekt onrechtmatige wijze benoemde Republikeinse rechters. Het betreft Neil Gorsuch (op zijn positie gekomen doordat de Republikeinse senatoren onder leiding van Mitch McConnell bijna een jaar lang een door Obama voorgestelde rechter gewoonweg weigerden in stemming te brengen – een tactiek die McConnell trouwens structureel gebruikt bij hem onwelvallige wetsvoorstellen – en Brett Kavanaugh die na een zeer onverwachte en enigszins verdachte ontslagname van rechter Anthony Kennedy een Republikeinse meerderheid in het Supreme Court voor vele jaren zeker stelden. Bovendien werd Kavanaugh verdacht van het aanranden van vrouwen in zijn studententijd, en al zou dat niet op waarheid berusten, dan nog gedroeg hij zich volkomen belachelijk tijdens de hoorzittingen daarover, wat hem had moeten diskwalificeren voor deze positie.
De discussie woedt nu in de Democratische partij of zij alles correct en netjes en eerlijk willen blijven spelen, of dat ook zij nu in staten waar ze de staatsregering in handen hebben hun positie moeten verzekeren via gerrymandering. Als de Democraten niet voorgoed aan de kant geschoven willen worden door de volstrekt scrupuleloze Republikeinen denk ik dat er geen andere optie is dan in de staten waar dat mogelijk is de Republikeinen volstrekt de vergetelheid in te gerrymanderen.
Tenslotte is er dan de uitvoerende macht, met aan het hoofd de Oranje Gek zelf. Hij was niet aanwezig op het moment dat ik deze foto van het Witte Huis nam, aangezien hij bezig was de Verenigde Staten in Japan en Noord-Korea te schande te maken, zoals hij steevast op willekeurig welke buitenlandse reis doet. Ik geloof dat het (ooit) mogelijk was een rondleiding in delen van het Witte Huis te krijgen, maar zolang Agent Orange (een naam waar ook anderen blijkbaar opgekomen zijn) er resideert, zou ik er geen stap willen zetten om zelfs maar de schijn van een eerbewijs aan dit stuk chemisch afval te vermijden.
Het is bijna niet bij te houden wat dit sujet inmiddels op zijn naam heeft staan qua overtredingen van (fatsoens)regels, protocollen en regelrechte wetten. Er lopen dan ook rond de twintig procedures tegen hem waar we echter maar weinig van horen. Juridische molens draaien in het algemeen al zeer traag (alhoewel de zaak tegen hem aangespannen wegens overtreding van de Emolumentenclausule nu wel een stap verder is), maar met de volslagen aan Trump horige William Barr als Attorney General vraag je je af hoezeer die procedures op de achtergrond door hem nog verder vertraagd of gesaboteerd worden. De aanklagers in federale zaken vallen immers allemaal onder zijn gezag. Zijn behandeling van het Muelleronderzoek sprak in elk geval boekdelen, waar het de veronderstelde onafhankelijkheid van het Ministerie van Justitie van de president betreft.
Mueller gaat nu trouwens wel degelijk, tegen diens zin in, in het openbaar gehoord worden in het Huis. Hij moest ervoor gedagvaard worden, want zelf wilde hij het zo niet. Dat zal zijn effect kunnen hebben, al herhaalt hij alleen maar wat er zoal in zijn rapport staat. Velen hebben het rapport immers niet gelezen (ikzelf heb het gedownload maar ben er ook nog niet doorheen) en op deze manier zal er toch meer bekend raken.
Nogmaals, hij zal er niet om afgezet worden, maar het kan bijdragen aan tegenstemmen bij de verkiezingen in 2020.
De Verenigde Staten verkeren onder de grootste aanval op hun democratie sinds 1812 – ondernomen door buitenlandse krachten in al dan niet geplande samenwerking (het verschil tussen conspiracy en collusion) met binnenlandse autocratisch geneigde Republikeinen – toen de Britten na diverse schermutselingen alsnog de Verenigde Staten terug probeerden te nemen. Een poging die na de mislukte aanval op Fort McHenry bij Baltimore definitief werd opgegeven, toen men de immense Star Spangled Banner (10 bij 12 meter! Ik heb hem zelf gezien in de National Archives te Washington) bij het aanbreken van de ochtend na een 25-urig bombardement nog steeds zag wapperen op het fort.
Het valt te hopen dat voldoende Democraten dat nu eindelijk eens gaan beseffen, en stoppen met alles netjes tot op de letter en volgens de regeltjes te willen spelen, en in plaats daarvan de Republikeinen vol in hun ballen raken waar en wanneer mogelijk. Zo niet, dan is het binnen afzienbare tijd afgelopen met de toch al gemankeerde democratie van de Verenigde Staten, ondanks de romantische teksten in een (mooie!) video in het Congres, waarin gesproken werd over de stenen van dat gebouw die niet barstten onder druk. Nee, maar de leden ervan wel, onder de druk van het grote geld.
