Tag: (DWANG)ARBEID

Wie verplicht wordt om voor een bijstandsuitkering te werken, krijgt geen salaris. De “klantmanager” wijst in sommige gevallen aan waar je wat moet gaan doen. Je hebt geen keus, je kunt niet weigeren. In de nieuwe plannen van staatssecretaris Jetta Klijnsma die 1 juli 2014 dreigen in te gaan, kun je ongeacht je persoonlijke omstandigheden standaard drie maanden worden uitgesloten van een uitkering. Met andere woorden: “je doet wat wij zeggen, anders kun je verrekken”. Nu is het best denkbaar dat dergelijke vormen van werken voor een uitkering de kansen op betaald werk kunnen vergroten. Bijvoorbeeld als je op een werkervaringsplaats scholing of intensieve begeleiding krijgt, waarbij je veel leert. En als er afspraken met werkgevers zouden zijn om de mensen na korte tijd in dienst te nemen. Formeel moet een werkgever een “intentieverklaring” tekenen dat hij iemand met een participatieplaats na verloop van tijd in dienst neemt. Vaak vraagt… (Lees verder bij de bron van dit artikel)

De laatste tijd klinkt ook in bepaalde Nederlandse ‘linkse’ kringen steeds luider de roep om een onvoorwaardelijk basisinkomen in te gaan voeren voor iedereen vanaf achttien jaar. De redenen die aangevoerd worden voor een basisinkomen kloppen wel. Door mechanisatie en de wereldwijde lagelonenlanden-politiek rond de productie van materiële en immateriële (= diensten) handelsgoederen zijn er tegenwoordig minder mensen nodig in het arbeidsproces. Daardoor is er een fundamentele crisis ontstaan waarbij de arbeid zelf op de helling is komen te staan. Deze crisis heeft ‘overbodige mensen’ gecreëerd. Voorstanders van het onvoorwaardelijk basisinkomen redeneren dat iedere ‘officiële’ inwoner van een land waar het basisinkomen ingevoerd wordt, er recht op zou moeten hebben. Voor iedereen vanaf achttien jaar een gelijk bedrag, genoeg om in de eerste levensbehoeften te voorzien. Onvoorwaardelijk betekent dat er geen voorwaarden aan verbonden zijn, dus geen verplichte arbeid of sollicitatieplicht.