Auteursrechtenmafia: ANP gedagvaard

Martine Bakx, wier artikelen over de auteursrechtenmafia wij hier regelmatig gepubliceerd hebben, heeft het ANP gedagvaard. Jawel! Zij werd jaren geleden, net als Krapuul, het slachtoffer van een volkomen buitenproportionele auteursrechtenschadeclaim, en heeft zich sindsdien als een pitbull vastgebeten in het onderwerp. Het gevolg ervan was uiteindelijk een diepgaande en subtiele kennis van het onderwerp en de praktijken eromheen.

Onder andere realiseerde zij zich daardoor dat het ANP destijds in haar zaak wellicht een (moedwillige?) fout heeft gemaakt. Hieronder volgt haar uitleg over de kwestie. Alhoewel haar verwachtingen van de uitkomst als gematigd pessimistisch kunnen worden beschreven, geeft het om te beginnen al veel voldoening dat die misselijke kwallen, die doelbewust kleine bloggers met hoge proceskosten proberen af te persen, nu zelf eens ter verantwoording worden geroepen [red].

Met de kennis van nu zou ik zeven jaar geleden, toen ik een blafbrief kreeg van Permission Machine, gevraagd hebben naar bewijs dat zij gerechtigd zijn om schadevergoeding te vorderen. Ik nam dat destijds voor waar aan en stellingen die je niet betwist komen bij de kantonrechter als feit vast te staan.

Niet dat het veel uitgemaakt zou hebben: De kantonrechter kan de vraag om bewijs simpelweg negeren. Bovendien betrof het in mijn zaak een foto uit 1998. In die tijd waren fotografen vaak nog in loondienst. Dan krijgt de werkgever automatisch de rechten, het arbeidscontract zou dan als bewijs zijn overlegd.

Februari van dit jaar las ik bij BNR dat Copytrack voor DPG Media meer dan 1.000 blafbrieven in een week had verstuurd. Ik vrees het overgrote deel onrechtmatig omdat DPG Media met freelancers werkt en die behouden meestal zelf de rechten. Ook in mijn ‘praktijk’ zie ik steeds meer blafbrieven namens grote persagentschappen die op eigen naam schade vorderen. Geen daarvan heeft tot op heden bewijs overlegd dat ze gemachtigd zijn door de fotograaf of dat de fotograaf zijn rechten heeft overgedragen.

Arnoud Engelfriet heeft een andere ervaring en schrijft op zijn blog:

“Ik moet zeggen dat ik nog geen enkel geval heb gezien (en ik héb me een stapel claimbrieven gehad door de jaren heen) waarin zo’n club niet in haar recht stond, maar uitsluiten kan ik het niet.”

Engelfriet sluit het artikel van BNR af met het advies 125% van het normale tarief te betalen. Mijns inziens een slecht advies omdat je daarmee erkent onrechtmatig gehandeld te hebben jegens de cliënt van zo’n claimclub.

Hoe kan het toch dat iedereen er vanuit gaat dat persagentschappen gerechtigd zijn om op eigen naam te procederen en dat ze daarmee wegkomen bij de rechter? Het was aanleiding om mijn dagvaarding nog eens te bekijken…

Wow… Dat lijkt mij een keiharde leugen. Helaas verandert dat niks aan de uitkomst als de fotograaf in 1998 in loondienst was bij Hollandse Hoogte. Nieuwsgierig vroeg ik per mail aan de fotograaf of dat het geval was en toen antwoord uitbleef ben ik op onderzoek uitgegaan:

• De foto staat op website van de fotograaf met zijn eigen naam als rechthebbende.
• Op het LinkedIn-profiel staat niet dat hij in loondienst was. Sterker, er staat dat hij in 1998 freelance fotograaf was voor meerdere partijen. Grote kans dat hij de foto gemaakt heeft voor een andere partij, bijvoorbeeld Milieudefensie of de Triodos bank.
• Op Wikipedia staat dat Hollandse Hoogte fotorechten van aangesloten fotografen beheert en exploiteert, niet dat fotografen hun rechten overdragen.

Als de fotograaf in 1998 niet in dienst was van Hollandse Hoogte en de rechten niet heeft overgedragen dan berust de uitkomst op bedrog en kan ik de zaak laten herroepen!

Wie niet waagt die niet wint…
Ik heb ANP gedagvaard. Hollandse Hoogte B.V. bleek inmiddels uitgeschreven bij de KvK, de beeldbank is ondergebracht bij ANP. Hier staat de foto. Mijn inziens valt mijn verzoek om herroeping alleen te weerleggen met de overeenkomst die ze beweren te hebben. Zo’n document kan met medewerking van de fotograaf achteraf opgemaakt worden en de kantonrechter kan de bewijslast, dat die verklaring achteraf is opgemaakt, bij mij neerleggen. En er zal vast en zeker een argument te vinden zijn waarmee mijn verzoek niet ontvankelijk verklaard kan worden.

Het enige drukmiddel voor rechtvaardige jurisprudentie is publiciteit. Helaas valt van de pers in onze rechtsstaat, met ANP en DPG Media als belanghebbenden in het perverse verdienmodel, niks te verwachten.

In het ergste geval verlies ik wederom en zal de rechter mij veroordelen tot de proceskosten van het geding. Dan start ik een crowdfunding op, waarmee ik goed kan laten zien hoe ons rechtssysteem faalt.