Nixon had opdracht gegeven de “Viet Cong” te achtervolgen in Cambodja, wat in de praktijk neerkwam op uitbreiding van de oorlog tegen Vietnam.
De invasie van het VS-leger kwam de Rode Khmer goed uit, die is dan ook vier jaar lang in staat geweest Cambodja tot een genocidaal werkkamp te maken. De ironie van de geschiedenis wil dat het Vietnamese leger in 1979 tenslotte een einde maakte aan het regime, dat nu ook weer niet door een mooie democratie werd vervangen. Cambodja is nog steeds een werkkamp. Maar dat zijn meer landen “in het zuiden”.
Op veel universiteiten werden snel protesten georganiseerd. Één ervan was Kent State, waar de National Guard op de demonstranten inschoot.
Vier doden, negen gewonden. En het lied, dat het strijdlied van 1970 werd, door Crosby, Stills, Nash & Young.
Ohio
Doden van de vierde mei, en nee, ik herdenk ze niet speciaal op deze dag, al zet ik dan wel CSNY op en zo meer.
Jaren later ging men beklemtonen dat drie van de vier doden joods waren. Net als bij de burgerrechtenbeweging stonden Joden mede in de letterlijke vuurlinie van de bewegingen in de VS. Was het belangrijk? Het lijkt het nu te zijn.
Zoals ik ook op het vredige grasveld van Kent State met zijn monumenten (uitgelichte afbeelding) pas besefte dat die kogels tegen ons allen, activisten, demonstranten waren gericht. Het nieuws van de doden drong pas laat na de twee minuten stilte door, waarschijnlijk pas de vijfde. Nieuws had nog niet de onmiddellijkheid van nu.
