Degenen die dachten dat het wel meeviel met die coupplannen van Trump moeten dit artikel in de New York Times eens lezen. Het beschrijft hoe Trump werkelijk tot op het allerlaatst daadwerkelijk heeft geprobeerd de verkiezingsuitslag terug te draaien, het was niet slechts gebluf voor zijn aanhang.
Nadat William Barr was teruggetreden als Attorney General werd hij opgevolgd door waarnemend Attorney General Jeffrey Rosen. Deze nu spande zich naar smaak van Trump niet voldoende in om de rechtszaken die tegen diverse staten liepen, en in het bijzonder die in Georgia, te doen slagen. Alsof een Attorney General dat om te beginnen al zou moeten doen, maar goed, onafhankelijke rechtsspraak is een fenomeen waar Trump nooit veel affiniteit mee heeft vertoond.
Een zekere Jeffrey Clark, jurist op het Ministerie van Justitie, treedt in contact met Trump ter ondersteuning van diens plannen de uitslagen af te wijzen, en bovendien de bevestiging van de stemming van het Kiescollege op 6 januari in het Congres tegen te houden. Op zeker moment bestaat er het idee om Rosen te vervangen door deze Clark teneinde die plannen ten uitvoer te kunnen brengen. Het is de dreiging van de gehele top van het Ministerie van Justitie om in dat geval af te treden die Trump uiteindelijk doet beslissen deze stap niet te nemen. De opluchting die die beslissing teweeg brengt wordt echter al gauw teniet gedaan door de aanval op het Congres van 6 januari.
Trump heeft nooit kunnen accepteren dat hij verloren heeft, hij is opgegroeid op een manier die dat voor hem psychisch onmogelijk heeft gemaakt volgens zijn nicht, de psycholoog Mary Trump. Hij heeft het nog steeds niet geaccepteerd en zal het ook nooit accepteren.
Hij is uit zijn machtspositie als president verwijderd, en alleen dat al voelt een heel stuk rustiger, maar hijzelf is als politieke factor nog niet weg en zijn aanhang zeker niet. Gevraagd naar zijn toekomstplannen liet hij weten: “We’ll do something, but not just yet”.
Het is daarom dat justitie meedogenloos achter hem en zijn organisatie aan moet gaan. Omdat gerechtigheid dat vereist, maar ook omdat hij zowel politiek als financieel dusdanig onderuit geschoffeld moet worden dat hij nooit meer op zal kunnen staan. Dit verzuimen vanwege “healing and unity” zou een vergelijkbaar dramatische fout zijn als de appeasement politiek ten aanzien van Hitler in de jaren dertig (alhoewel die tenminste nog deels was ingegeven door het onvermogen om op dat moment iets anders te kunnen doen). Dat soort narcistische psychopaten zien pogingen tot toenadering of grootmoedigheid slechts als zwakte, en kunnen alleen teruggedrongen worden door ze consequent de pin op de neus te zetten.
(Foto: Videostill uit One on One Laura Ingraham 31 augustus 2020)
