We need to talk about Michael

De rechtsorde is geschokt. Een familie is getroffen door een moord op een jonge, onschuldige vrouw. Woede en verdriet zoeken een uitweg en dus schuimbekt het op sociale media over doodstraf, lijfstraffen en ons falende ‘linkse’ rechtssysteem. Want als het faalt is het namelijk links, anno 2017. En dan is er het verdriet, soms eloquent verwoord zoals door schrijver Tommy Wieringa maar meestal rauw, onbeholpen of ronduit ontroostbaar. Dus nemen we elkaar allemaal de maat. Ik ook, want ik ben geen haar beter dan de eerste de beste schuimbekkende toetsenbordridder. Zo gaat dat bij een massaal beleefde, ongrijpbare tragedie. En daarom moeten we het eigenlijk over Michael hebben.

Maar eerst even over Youp. Nationaal hofnar Youp van ’t Hek schrijft al sinds het stenen tijdperk een column voor het NRC waarin hij mensen die zich in de media manifesteren de maat neemt. Soms is dat geestig, soms is dat verrassend en soms gaat dat even mis. Afgelopen zaterdag gaat het even mis. In zijn beproefde stijl veegt hij drie recent spraakmakende wetsovertreders in een column bij elkaar. Sneuneus Frank Masmeijer die het avondje Avro voortaan vanuit een Belgisch cachot gaat volgen, zzp’er Robin Linschoten die geheel in liberale traditie over zijn bonnetjes uitglijdt en lustmoordenaar Michael P.

Van ’t Hek maakt zich kwaad over de Officier van Justitie die in 2012 in hoger beroep gaat tegen de 16 jaar gevangenisstraf waartoe Michael P. wordt veroordeeld. Voor een in het NOS-Journaal vrij overbodig omschreven ‘gruwelijke dubbele verkrachting’. Alsof niet iedere verkrachting gruwelijk is, maar we hebben uiteraard allemaal recht op ons eigen, kleine schuimbekmomentje, ook bij de NOS.

In een woedend betoog veegt Youp de vloer aan met het in zijn ogen belachelijke beroep en verwijst een ieder die daaraan meegewerkt heeft voor onderzoek naar het Pieter Baan Centrum. Welja. Laten we nog even verbaal de bijl zetten aan ons achterlijke rechtssysteem. Als we dan toch Wilhelmus-zingend dienen terug te keren naar de gefabuleerde jaren vijftig, dan kunnen de strafrechthervormingen van de laatste vijftig jaar ook wel op de brandstapel. Hoe populistisch wilt u het hebben?

Hoewel Van ’t Hek in een bijzin vermeldt dat de dader ten tijde van dit misdrijf ‘nog een jongen was’, leert een eenvoudige rekensom dat Michael ten tijde van zijn veroordeling pas zestien jaar is. Zestien en naar eigen zeggen ’trots op zijn daad’. En natuurlijk heeft hij een TBS-behandeling geweigerd. Dat heeft Michael niet zelf uitgedokterd, zestienjarige serieverkrachters zijn doorgaans geen juristen, dat is hem geadviseerd door zijn advocaat die daarmee zijn plicht vervult door de belangen van zijn cliënt zo goed mogelijk te behartigen. Ook dat is in het Nederlandse recht verankerd en Van ’t Hek heeft genoeg biertjes gehesen met advocaten om te weten hoe het werkt. Het is nergens voor nodig om in een column het simpele mavo-vier brein uit te hangen.

We moeten het dus echt over Michael hebben. Want dat is de vraag die bij mij bovenkomt. Hoe kan een zestienjarige tot een dergelijke daad komen en geen spoortje berouw tonen? Daar heeft die Officier van Justitie ook mee geworsteld. En deze dienaar van onze rechtsstaat heeft bedacht dat een gevangenisstraf, net zo lang als het leven van de veroordeelde destijds, niet zou bijdragen aan een mogelijke resocialisatie. Een zestienjarige tot zestien jaar cel veroordelen, ik kan me de twijfel en de zorgen voor de toekomst van deze Officier voorstellen. Niet alleen voor Michael maar ook voor onze samenleving. Met hoeveel misplaatste haat en woede stuur je iemand een half leven later weer de straat op?

En: wie wil er niet proberen een totaal ontspoorde zestienjarige weer op het rechte pad te krijgen? Zijn we dat niet verplicht als samenleving? Hebben we ons daar niet in regels en wetten aan verbonden? Michael P. heeft elf jaar gevangenisstraf uitgezeten en werd voorbereid op reïntegratie en resocialisatie. Zo werkt dat in Nederland. En het is gruwelijk misgegaan deze keer. En dus moeten we over Michael praten. Waar is deze jongen vandaan gekomen? Wat heeft hem misvormd tot de misdadiger die hij uiteindelijk is geworden?

Als we dan toch massaal deze tragedie willen doorgronden en verwerken, zullen we dan eens beginnen gezamenlijk de verantwoordelijkheid te nemen voor de dood van Anne Faber? Zullen we dan helemaal in de geest van ons nieuw hervonden nationalisme ons rond de driekleur scharen, het Wilhelmus aanheffen en vervolgens vaststellen dat ons fiere landje met de regelmaat van de klok monsters baart? En dat we daar over moeten praten? Over Michael. En waar hij vandaan komt? Waar dat in onze samenleving misgaat? Voordat we ons rechtssysteem op de schop nemen.

5 gedachten over “We need to talk about Michael”

  1. Verdachte blijft verdachte totdat de rechter de verdachte aanmerkt en aanwijst als dader, geen moment eerder wordt verdachte een dader.
    Dat een groot deel van de mensen laat zien dat het in een geval als deze moord zichzelf het liefst als lynchmob manifesteert, maakt meer dan eens duidelijk dat we de rechtsvordering en handhaving niet over kunnen laten aan de massa, maar dat we een rechtssysteem hebben te handhaven dat rechten van verdachten garandeert.

    In geval van bovengenoemde verdachte, en dader van delicten in het verleden, was het verstandiger geweest om, zonder inspraak van verdachte, na vaststelling van de gepleegde delicten, en rekening houdende met de leeftijd van verdachte, alsmede de zwaarte van de gepleegde feiten, direct over te gaan tot terbeschikkingstelling.

    Ik hoop dat in de toekomst daders van bovengenoemde delicten (moord/verkrachting) niet langer in staat zullen zijn om psychiatrisch onderzoek te mogen afwijzen om daarmee ten onrechte een terbeschikkingstelling af te wenden.

  2. Deze dwaling der natuur dient levenslang bij ons en onze kinderen vandaan gehouden te worden, DAT is de verplichting die wij als samenleving hebben. Hoe het verder met Michael gaat zal 99% van de bevolking een rotzorg zijn. Wij hebben medelijden met de slachtoffers, niet met daders! Als je zo benieuwd bent naar hoe dit stuk verdriet zover heeft kunnen komen dan moet je je eens afvragen of je zelf wel helemaal lekker bent!

  3. Nu had ik graag naar aanleiding van deze kwestie een stukje geschreven over de wijze waarop en de schaarse middelen waarmee GGZ-instellingen plegers van ernstige misdrijven moeten resocialiseren. Over de dilemma’s,de invloed van deze taak op de “reguliere” zorg, de moeilijkheidsgraad die erg hoog is. Over de massa-hysterie die telkens ontstaat wanneer er weer een incident plaatsvindt. Enzovoort, enzovoort. Maar zolang de feiten en omstandigheden waaronder het slachtoffer het leven liet volstrekt onbekend zijn en zolang niet duidelijk is welke rol de betrokken instelling precies heeft gespeeld, zolang zit ik liever op mijn handen en hou mijn vingers in bedwang. Ook deze keer maken de media, de stukjesschrijvers en Het Volk op mij een bijzonder slechte indruk.

  4. Zzodra men de woorden ‘incicdent’ en ‘weer’ in één zin moet gebruiken, dient men zich af te vragen of het nog wel ‘incidenten’ betreft.

  5. Wat ik mis in deze vreselijke affaire, is de aan-of afwezigheid in de rechtszaak van een psycholoog/psychiater destijds in 2010. Rechter, Officier van Justitie en de advocaat zijn de hoofdpersonen in een rechtszaak, tezamen met de verdachte. Zou het mogelijk zijn, in dit soort zaken deskundigen te horen over de verdachte, in dit geval een verdachte, die in 2010 veroordeeld werd voor 2 verkrachtingen. Had men toen al een psycholoog dan wel psychiater uitleg moeten geven? Tot nu toe is mij daar niets over bekend. Wellicht was er toen in 2010 anders geoordeeld, maar goed, ik ben een buitenstaander.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.