Alles is veel voor wie niet veel verwacht

Anarchisten werden tot nog niet zo lang geleden altijd pas wakker na een lange winterslaap als er verkiezingen waren. Dan werd er opgeroepen niet te gaan stemmen want (en dan volgden er argumenten die mij nooit diep geïmponeerd hebben, en ik ben zelf nog wel – desnoods belijdend – anarchist).

Die winterslaperigheid is geloof ik voorbij, anarchisten doen als zodanig tegenwoordig nog wel eens iets, het is wel heel treurig als je eens in de zoveel tijd wat van je laat horen om mensen op te roepen geen gebruik te maken van wat terecht nog altijd als een verworven recht wordt gezien. Ik heb dan ook altijd WEL gestemd: de Pacifistisch-Socialistische Partij, sektarische interne vechtpartijen met de mantel der liefde bedekt, voldeed wel ongeveer aan waar ik voor stond. De Groenen waren redelijk waardige opvolgers toen de PSP in de toen al grijze brij van GroenLinks opging. De Groenen hebben nooit in de Tweede Kamer gezeten, wel een tijd in de Eerste, dankzij onnavolgbare arithmétique hollandaise. Toen dit Eerstekamerlid overstapte naar Leefbaar Nederland leek het even afgelopen. Ik heb toen inderdaad met dichtgeknepen neus op GroenLinks gestemd, al was het maar vanwege de pogromstemming die rechts tegen “links” aan het maken was. En toen was er de Partij voor de Dieren – voor een schrijver die een boekje op zijn naam heeft met de veelzeggende en doeltreffende titel Dieren een voor de hand liggende keuze. (Ik ben zo bekend dat ze mij nooit als lijstduwer hebben gevraagd, hoera!).

En met alle kritiek die ik kan hebben op het onnodige gehannes over onverdoofd slachten hoop ik van harte op wellicht een derde – en wie weet – misschien zelfs een vierde zetel. Ik ben zelfs lid, jawel. Ik ben het voordat hij het schreef en zei eens met Willem Schinkel: wij betreden hier het terrein van de politiek links van links, een partij anders dan D66 waar alle andere op willen lijken. Een gedoogrol, laat staan deelnemen aan een kabinet, na de verkiezingen lijkt mij ongewenst – laat de PvdD maar getuigenis- en aanjaagpartij zijn voor de gevestigde politieke partijen.
Grappig evengoed dat hier Kees van Kooten en Jort Kelder samenkomen, zoiets zou je toch niet verwachten…

Maken verkiezingen iets uit? Nou, we hebben het gezien de afgelopen jaren in Nederland. Een zeteltje verschil in het voordeel van de VVD leidde tot Bruin I. Zou het anders gelopen zijn als de verhoudingen andersom waren geweest, dat zeteltje voordeel voor de PvdA? Vermoedelijk hadden “we” dan Paars III gehad. Een gevolg daarvan zou zijn geweest dat de Wildersclub in het voordeel was geweest, tenzij het verval met het vertrek van Brinkman toch had doorgezet. We moeten nog maar zien of de LPF-toestanden onder Wilders echt tot grote terugloop onder de kiezers leidt. Maak u geen illusies: Paars III is wat er op u wacht, tenzij men in GroenLinks inziet dat deelname daaraan tot het totale wegvagen zal leiden. Dat is nog het interessantste van de komende verkiezingen: in hoeverre of hoezeer worden CDA en GroenLinks gestraft voor hun gedoe van de afgelopen ruim twee jaar? De rest – ach. In 2006 brulde Verhagen “met Bos bent u de klos” en had hij het over de “rooie Rouvoet”, maar hij stapte net zo gemakkelijk in een kabinet met hen.

Verkiezingen leveren vooral teleurstellingen op: islamisten in Tunesië en Egypte; postfascisten in Spanje en Griekenland (waar ook nog echte in het parlement zijn terechtgekomen); een “gematigd-linkse” partij in Québec etcetera. Revolutie gaat niet per stembus, verkiezingen kunnen slechts revolutie bevestigen of ongedaan maken. Ik weet even niet of het Marx of Engels was die zei dat verkiezingen wel het recht maar niet de macht geven om mee te regeren – bedoeld voor de arbeidersklasse, maar zij hebben nooit uitgelegd wie dat eigenlijk waren. Maar het klopt wel, voor wie men er ook mee bedoelt.
Stel uw verwachtingen niet hoog dan valt het altijd mee, wil ik maar vermanen.