Het dreigende aangehouden instrumentale intro en de zeggingskracht van de beslistheid waarmee de zangeres stelt dat de toegezongene en zij van een naar niets leidende weg afmoeten…
Dit nummer is zesenveertig jaar oud (laat u niet foppen, het is uit 1966) en het is nog steeds goed voor kippevel wat mij betreft. Het was van een zangeres die vooral voor anderen schreef, met haar echtgenoot Jerry Goffin. Een enkele er uit springende single, een culthit die vier jaar later door een van de ergste lp’s gevolgd is die ik ken uit de geschiedenis van de popmuziek.
Carole King’s Tapestry is alles wat er fout is geweest aan “de jaren zeventig” en waarschijnlijk ook daarna. Die verslagen van hijgerige zich belangrijk wanende popverslaggevers die de zangeres met een opbollende buik achter de piano interviewen. Nee, die opbolling komt niet van Jerry Goffin. Ze zijn uit elkaar. It’s too late baby though we really did try to make it, de trap na mocht naschallen.
Ik vond het verschrikkelijk en ik kan er nu ook alleen nog met weerzin over schrijven. Ik vond de muziek niets en het feit dat wij getrakteerd werden op een uitleg waarover en over wie maakte het alleen maar erger. Plotseling doken er allemaal eenzame wolven op achter piano’s die gevoelige liederen zongen waarvan uitgelegd werd over wie het ging. James Taylor. De Beatles uit elkaar en allemaal hun eigen ego uitventen met uitleg en al en trappen naar elkaar. En nee, David Bowie vond ik ook niks, die herstelde zich maar moeizaam later. En het zou nog erger worden. Mick Jagger die jammert over de vrouw van Bowie die hij zo graag verwent. Eric Clapton die schreeuwt om de vrouw van George Harrison – ik ben blij dat ik dat destijds niet wist anders had ik die plaat nooit gekocht en serieus genomen. Hij is inmiddels alsnog bezoedeld achteraf met die ongevraagde kennis, net als Road to nowhere – want dat moeten we, horen we vele jaren later, zien als de aankondiging dat het misging tussen Jerry Goffin en Carole King.
Niemand vroeg zich af over wie I want to hold your hand ging of Can’t buy me love maar een goede zes jaar later moest er gezemeld worden over wie of wat alle beetje serieuze popmuziek ging. Daarmee had je dus de serieuze popmuziek en die ging niet van Chirpy chirpy cheep cheep – of ja, dat gaat over een zielig vogeltje. Waar komt dit alles vandaan, waar gaat het heen?
Het kan best zijn dat het overlijden van een kind een literaire echo vindt. Paul’s ontwaken van Frederik van Eeden is zo’n boek. Het is zeker niet zijn beste. Hij heeft er geen dikke prijs voor gekregen en hij is niet geïnterviewd over hoe moeilijk of makkelijk het voor hem was om over de dood van zijn zoon te schrijven. Wat ging er door u heen…
Het ik-tijdperk. Denken dat schrijven over “wat je zelf hebt meegemaakt” eigenlijk geen fantasie vergt en die moet er ook vooral niet in voorkomen. Het meevoelen en “dat herken ik, zou ik ook eens over moeten schrijven”, trivialisering, clichéventerij, kitsch – er is aan te ontkomen maar desgewenst dient het ernstig ontraden te worden televisie te kijken, liefst geen “moderne” romans te lezen en – o popmuziek, tja.
Wie dacht dat de punk afrekende met egoporno en pretentie moet maar even wegkijken bij het idee dat we nu moeten weten dat dit gaat over Pete Shelley en zijn vriendje Francis. Niets blijft ons bespaard.
Ahh..dit is me uit het hart gegrepen. Niks ergers dan dat narcistische gezeik uit de vroege jaren ’70. God, wat was dat erg. Honderd keer liever roll over, lay down dan dat gezemel over vuur en regen.
PS
Wist je dat You’re so vain over Davod Geffen gaat? En ik dacht altijd dat het over Mick Jagger ging:P
Ik hou wel van legitieme ego documenten , zoals Billy Bragg’s The Myth Of Trust http://youtu.be/6x8amX2yFv8 of sommige van de weemoed druipende werkjes van Herman van Veen .. ( verder heb ik eigenlijk niets met Nederlandse muziek )
“t verklaart de enorme aantrekkingskracht van de totaal onverklaarbare geniale chaotische gekke uitbarstingen van een bandje als de Pixies http://www.youtube.com/watch?v=jcHRVAIetkw , in anderhalve minuut meer inspiratie dan menig groepje in haar hele oeuvre.
@2
Ik ook wel. Ik heb altijd een zwak gehad voor het vroege werk van Jackson Browne. Ik denk dat Arnold vooral verwijst naar dat incestueuze gedoe waar Stephen het twee maanden lang deed met Joni, waarna Joni overstapte op Graham en Stephen het ging doen met Carly die het net 3 weken had gedaan met Warren die nu overstapte naar Carole die het een tijdje had gedaan met Graham…En van dat alles werd verslag gedaan alsof het Shakespeariaanse drama’s betrof. Nee, dan liever i’m gonna give you every inch of my love
Leonard Cohen – Chelsea Hotel. Heb zijn hele oeuvre nooit kunnen verdragen, maar dat nummer spant toch wel de kroon. Als hij nog ergere nrs. geschreven heeft, vertel het me niet, want ik wil het niet weten.
Maar een Eddie Vedder (Pearl Jam) bv., die regelmatig in tranen uitbarstte tijdens zijn meest gevoelige nummers, vind ik juist geweldig.
Eddie Veder samen Met Nusrat Fateh Ali Khan … da’s mooi : http://youtu.be/l6w-tWPlH-E Heerlijke Dhimmie-muziek …. 😉
@6: Jaaah, ben ik ook gek op en is ook heel gevoelig, maar ik dacht meer aan Black (bvk Pinkpop ’92: http://www.youtube.com/watch?v=AFVlJAi3Cso). Op youtube heb je steevast mensen die per sé willen weten wie hem zo verdrietig stemde.
Maar zo’n zinnetje als ‘all I taught her was everything’ zou me in woede doen ontsteken als-ie van die zelfingenomen kwal van een Leonard Cohen afkomstig zou zijn. Ook ooit een keer een rare discussie meegemaakt met twee mannen die vonden dat André Hazes authentiek was, maar Eminem was dan weer vals sentiment.
@1 ik dacht altijd dat “you’re so vain” over mij ging 😀
Dit is trouwens mijn favoriete liedje de laatste paar weken:
@1en 3
Right on the nose. Autobiografisch mag natuurlijk best maar dat noem ik egoporno – een smet op het werk van Buffalo Springfield bijvoorbeeld
Groeten uit Akron, Ohio, don’t know when I’ ll be back (nou ja met Pinksteren)
hoezo back je bent er nou toch?