Nederland heeft gewonnen in een arbitragezaak tegen Rusland met in het geding het Arctic Sunrise incident. Het enteren van de Arctic Sunrise en het opsluiten van de bemanning was niet netjes van Rusland, maar het was ook niet handig van Greenpeace, om in een periode van geagendeerde politieke escalatie tegen Rusland, zich te laten gebruiken als provocateur.
Deze door Nederland gewonnen zaak bij het Permanente Hof van Arbitrage is -en hier zit ‘m de kneep- op basis van vrijwilligheid. En Rusland heeft van dat recht van vrijwilligheid gebruik gemaakt en laten weten geen interesse in arbitrage te hebben.
Desondanks heeft het het Hof mogen behagen Rusland dan maar “bij verstek” van arbitrage te voorzien en zo het recht van vrijwilligheid van deelname volledig te ondermijnen.
Na maandenlang éénzijdig touwtrekken heeft Nederland dan ook samen met het Hof het verrassende eindoordeel bereikt dat Rusland fout zat. Waarvan akte? Nee.
Een arbitragezaak waarin een der partijen onvrijwillig betrokken wordt is immers geen arbitragezaak. Het lijkt op een politiek gemotiveerd proces dat buiten de oorspronkelijke bedoeling van het Hof van Arbitrage treedt. Het doet denken aan een procedure bij een strafrechter waar een verdachte bij verstek wordt veroordeeld, terwijl hij niet eens verplicht is om in rechte te verschijnen.
De uitspraak van het hof is dan verder ook op geen enkele wijze uitvoerbaar en kan derhalve dan ook zo de prullenbak in.
Alzo verdampten tien en misschien wel honderd duizend belasting-euro’s voor een klein beetje politieke munt.
