De demonstratie ‘Stop Onzin Ontslagen’ waar ik eerder de aandacht op vestigde,(1) heeft afgelopen vrijdagmiddag plaatsgevonden Het was de moeite waard. Niet groot, maar dat is om meerdere reden niet vreemd. Wel fel en levendig. Of de boodschap is overgekomen? Dat mag je je afvragen. Is er meer nodig dan dit? Ja.
Wat was de zaak ook maar weer? Distributiecentrum Bleckmann had een uitzendkracht die we hier bij zijn pseudoniem Joery aanduiden, ontslagen omdat die kritiek leverde op de gang van zaken in het bedrijf. Solidariteitsnetwerk Vloerwerk begon samen met Joery een campagne. Er volgden meerdere picketlines. Een gesprek met Bleckmann eerder leverde niets op dan gebakken – zeg maar gerust aangebrande – lucht. Tijd voor ‘opschalen’ om mijn favoriete politieterm maar weer eens te gebruiken: een demonstratie.(2)
Die demonstratie hielden we op een industrieterrein in het Westelijk havengebied van Amsterdam, waar diverse distributiecentra gevestigd zijn waaronder Bleckmann. Eerst pakweg vijftien, uiteindelijk ruim boven de twintig mensen verzamelden zich. Een spandoek: ‘Samen Staan We Sterk’, met daaronder de url van Vloerwerk. Twee kleurrijke spandoeken, eentje met ‘Stop Onzin Ontslagen’, eentje met ‘Bleckmann, Klerestreek’. Wat mensen met zwart-rode anarcho-vlaggen. En iemand die rond liep met het maoïstische blad de Rode Morgen. Vooral, maar dus niet uitsluitend, anarchisten en aanverwanten. Politie was even poolshoogte komen nemen bij het verzamelpunt. Maar ze zagen kennelijk geen rellen-in-aantocht, ze vertrokken, en we hebben ze niet meer gezien.
We liepen – op de weg, niet op de stoep – een eind het industrieterrein op. Leuzen als ‘Bleckmann, Klerestreek!’, ‘Wat willen wij? RESPECT! Wanneer willen wij het?’ ‘NU!’ weerklonken. Bij de ingang van booswichtbedrijf Bleckmann hielden we stil. Joery deed daar zijn verhaal, en maakte duidelijk dat hij en wij niet van plan waren bij de pakken neer te zitten. We sloegen linksaf, wederom leuzen roepend. Vermakelijk was de leus ‘Joery, CEO!’, maar natuurlijk dient het hele verschijnsel ‘CEO’ te verdwijnen… We draaiden ons vervolgens om en liepen naar de toegangsweg naar Bleckmann, waar leveranciers spullen brachten of haalden. We bleven op de weg staan, met onze borden – die waren er ook – en spandoeken. Een kleine wegblokkade dus. Enkele keren kwam inderdaad een vrachtwagen aangereden. Die stopte, iemand van ons legde uit waarom we er stonden, en de mopperende chauffeur zocht vervolgens een andere route.
Lang gingen we niet met de blokkade door. Het was niet bepaald druk, en terwijl we de demonstratie grotendeels zonder regen konden doen, begon het tijdens de blokkade weer te regenen. We hadden ons punt gemaakt, we liepen demonstratief weer terug naar het beginpunt, een parkeerplaats bij Ruigoord. Nog wat leuzen gedaan: ‘geen gezeur, weg met de flexterreur’, zoiets. Het was geen grootse actie. Maar het had de charme van de solidaire strijdlust.
De beperkte omvang is dus niet vreemd. Vloerwerk is geen enorm netwerk, het bereik ervan is niet zo groot. Gevestigde vakbonden branden zich veelal niet aan dit type rechtstreekse actieve solidariteit. De actie vond plaats op een doordeweekse dag, op een niet heel makkelijk bereikbare plek. En ja, het weer was niet geweldig, met regen vooraf die niet erg aanmoedigend werkte. Opvallend vond ik dat van de deelnemers er relatief veel mensen flinke afstanden hadden afgelegd om mee te doen: lang niet alle deelnemers kwamen uit Amsterdam of omgeving. Motivatie voor dit type solidariteit is er dus wel degelijk.
Hebben we iets bereikt? Ze moeten binnen bij Bleckmann iets meegekregen hebben van geïrriteerde chauffeurs die niet snel naar binnen konden. Onze aanwezigheid was eventjes storend, en dat was precies ook de bedoeling. Of ze onze leuzen hebben gehoord? Moeilijk te zeggen. Die distributiehallen zijn foeilelijke blokkendozen zonder ramen. Hoeveel je binnen hoort van wat er buiten op straat gebeurt, weet ik niet. Het terrein was verder vrij leeg. Er reden af en toe vracht- of andere bedrijfswagens voorbij. En bij sommige bedrijven – niet de hallen zelf, maar kantoorpanden die er ook lagen – zag ik wat mensen voor de ramen of bij de ingang staan kijken. Maar echt gelegenheid om mensen die op het terrein werkten, van een flyer te voorzien of ermee in gesprek te gaan was er amper.
Juist dat rechtstreekse contact van actievoerders voor arbeidsrechten met arbeiders – mede-arbeiders in veel gevallen – kan dit soort acties zo waardevol maken. Heel veel daarvan merkte ik niet. Over zulke dingen dient creatief te worden nagedacht: hoe bereiken we de mensen die we willen bereiken? Hoe brengen we over dat ‘onze strijd’ ook echt ‘hun strijd’ is?
Blijft overeind de voelbare solidariteit van een flinke groep mensen met de ontslagen Joery zelf. En verder de onderling bevestigde banden tussen actievoerders. En ja, door middel van een foto-shoot met de Bleckmann-hal op de achtergrond valt er natuurlijk wel wat publiciteit voor deze strijd te realiseren. Als ook dit verslagje van mij daar een klein beetje aan bijdraagt, dan is dat mooi.
Noten:
1 Zie hier
2 Vloerwerk, ‘Demonstratie 6-12: Stop Onzin-Ontslagen!’, 30 oktober 2019
Eerder verschenen bij: PeterStormt
