Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Sitting Bull – misschien wel de beroemdste Sioux ooit – die 126 jaar geleden werd vermoord door de Sioux-“politie” tijdens een mislukte poging om de legendarische 59-jarige Sioux chief te arresteren. Vijf jaar eerder had Sitting Bull een visioen dat hij , evenals zijn mede-strijder Crazy Horse, met wie Sitting Bull zich had verenigd om in de Slag om de Little Bighorn in 1876 Custer te kunnen verslaan, door de handen van zijn eigen uitgebuite mensen zou sterven.
Crazy Horse werd slechts vijftien maanden na wat de laatste grote overwinning zou zijn, vermoord. Sitting Bull zou nog veertien jaar leven, jaren waarin hij getuige was van de systematische vernietiging van de Sioux tradities en ontheiliging van hun heilige land in de Black Hills van South Dakota.
De laatste jaren – nadat koude en honger hem en zijn groep dwongen terug te keren uit ballingschap in Canada en zich over te geven aan het Amerikaanse leger – zat deze grote sjamaan en leider van alle Sioux stammen bijna twee jaar in krijgsgevangenschap. Zijn vrijheid was beperkt tot een klein toegewezen gebied binnen het Standing Rock reservaat. Hij mocht niet jagen, was constant verwikkeld in een vete met de Amerikaanse “Indianen-agent” James McLaughlin, en werd zelfs gereduceerd tot een “topattractie” in Buffalo Bill’s rondreizende Wild West tour. Ondanks deze mensonterende praktijken tijdens deze extreme overgangsperiode waarin de stammen van de Great Plains uiteindelijk werden gepacificeerd, bleef Sitting Bull tot zijn dood de brutaalste, sterkste en meest hardnekkige tegenstander van de blanke overheersers. Hij vocht tegen de overeenkomsten van 1888 en 1889, waarin de helft van het Grote Sioux Reservaat opgeëist werd voor nederzettingen voor de blanke overheersers en het overgebleven gebied verdeeld werd in zes afzonderlijke reservaten.
Toen de federale overheid de verdeeldheid onder de “door de regering aangestelde stamhoofden” gebruikte om de nodige handtekeningen voor dit nieuwe verdrag te verkrijgen, was Sitting Bull de enige die weigerde te tekenen; op de één of andere manier slaagde hij erin een baken van hoop voor zijn steeds wanhopiger wordende mensen te blijven.
De Sioux bleven, tegen het Reservaatbeleid in, Sitting Bull vereren en erkennen als hun leider. McLaughlin was zo bang voor de steun van het grote opperhoofd voor de onheil brengende Ghost Dance – een spirituele beweging die in 1890 door alle Great Plains stammen werd omarmd, met de belofte een einde te maken aan de Witte expansiedrift en de terugkeer van de bijna uitgestorven bizon – dat hij onder het voorwendsel van een vermoedelijke opstand opdracht gaf tot de arrestatie van Sitting Bull.
En dus, om 05:30 op 15 december 1890, stuurde McLaughlin negenendertig tribale politieagenten die Sitting Bull’s hut omsingelden. Een groep van Ghost Dancers, vastbesloten om hun leider te beschermen, opende het vuur. Sitting Bull werd samen met 15 anderen gedood in het vuurgevecht. Hij werd begraven in een hoek van de militaire begraafplaats van Fort Yates , zelfs in de dood werd het grote opperhoofd als een bedreiging gezien. Zijn familieleden werd toestemming voor een openbare begrafenis geweigerd. Zijn lichaam werd door de blanke man, om het meenemen van relieken te voorkomen, met ongebluste kalk en zuur ontheiligd.
Een tragisch zinloze dood van deze heilige man, die – als een sjerp-drager in de Brave Heart Soldier Society van de Hunkpapa – die 100 stukjes vlees van zijn arm tijdens zijn legendarische zonnedans-ceremonie die voorafging aan Little Bighorn had geofferd en bezworen had zijn leven te geven ter verdediging van zijn volk. Maar was het, zoals al zo vaak gezegd, een oneervolle dood? Volgens zijn eigen oordeel, stierf Sitting Bull voor datgene wat hij lief had: “Is het verkeerd van mij om mijn eigen volk lief te hebben? Is het slecht van mij, omdat mijn huid rood is? Omdat ik Sioux ben? Omdat ik ben geboren waar mijn vader woonde? Omdat ik zou sterven voor mijn volk en mijn land? ”
De moord op Sitting Bull zou, slechts twee weken later, leiden tot de slachtpartij bij Wounded Knee en het einde markeren van de “Indian Wars” en de totale onderwerping van de Lakota stammen.
(bron)
