Of je nu binnen de Verenigde Staten woont of erbuiten, iedereen op deze planeet loopt gevaar vanwege de macht van precies die Verenigde Staten. Waar je ook woont, of je nu de pech hebt om te leven in het door de VS bezette Afghanistan of het ongeluk te hebben dat je één van die fatsoenlijke mensen te zijn waaruit ook de bevolking van die Verenigde Staten in overgrote meerderheid bestaat – allemaal lopen we gevaar om door de macht van die Verenigde Staten ten gronde te worden gericht, de dood in gejaagd. En de wet staat dan aan de kant van de moordenaars, of blijkt minstens geen echt obstakel voor moord. Het gaat bij de VS hier, steeds duidelijker, om een macht die steeds dieper afglijdt in gewelddadigheid. Ik zie maar één valide reden om die staat niet totaal te boycotten: andere staten zijn weliswaar minder machtig, maar in principe niets beter.
Dat levensgevaarlijke karakter van de VS geldt over de grenzen, zoals 16 mensen in Kandahar, Afghanistan niet meer na kunnen vertellen. Minstens één, maar volgens diverse getuigen twee, soldaten, gingen afgelopen weekend doodleuk op Afghanenjacht, drongen woningen binnen en schoten op mensen in hun bed. Nogmaals, zestien mensen werden aldus afgemaakt. Onder hen negen kinderen en drie vrouwen. Zomaar een dag in bezet Afghanistan, want dit soort dingen gebeuren vaker.
Maar de gewelddadigheid geldt ook binnenslands, waar ook geen mens nog veilig is. Het was al bekend dat de politie mensen doodschoot in de meest uiteenlopende situaties, maar vaak met een zwarte huidskleur als verzwarende omstandigheid. Het was bekend dat je kunt worden doodgeschoten omdat je je verzet tegen arrestatie. Maar je kunt trouwens tegenwoordig ook worden doodgeschoten simpelweg omdat de president – jazeker, die aardige mijnheer Obama op wiens herverkiezing zovelen ten onrechte hopen – zichzelf bevoegd acht om iedereen die hij als een terroristisch gevaar beschouwt, te doden. Of beter gezegd: te laten doden, want hij gaat het vuile werk niet zélf doen, daar heeft hij betaalde krachten voor, met indrukwekkende uniformen. Je moet de werkloosheid toch op één of andere manier binnen de perken houden, nietwaar?
De bevoegdheid van de president om iedereen uit de weg te laten ruimen die hij als terrorist brandmerkt is niet ingeperkt door linkse hobbies zoals rechterlijke uitspraken of parlementaire goedkeuring. Nee, als de president van mening is dat iemand een levensgevaarlijke terrorist is, dan mag hij opdracht geven tot executie. Het is immers nog steeds Oorlog Tegen Terrorisme. Wie het vermoorden van mensen om politieke redenen – en daar hebben we het hier over – als terrorisme aanduidt, heeft duidelijk niet begrepen dat hiervan, wegens de evident nobele bedoelingen van de president, duidelijk geen sprake is. Dat andere mensen zo’n executie doodgewoon moord zouden noemen, is klaarblijkelijk niet Obama’s probleem. Eric Holder heeft uitgelegd dat de Amerikaanse president grondwettelijk deze bevoegdheid heeft, als opperbevelhebber. En Eric Holder kan het weten, want hij is minister van justitie van de Verenigde Staten. Ik vraag me af of president Assad formeel déze bevoegdheid heeft. Wellicht zal zijn opvolger, na een militaire overwinning van door Amerika’s bondgenoten Saoedi-Arabië – ook zo’n executeursland – en Qatar gesteunde gewapende groeperingen die de authentieke revolutie die er woedt, misbruiken voor een machtsgreep, in dit hiaat voorzien, als hij tenminste goed naar zijn CIA-adviseurs luistert. Als die opvolger daar tenminste toestemming voor krijgt van Nero, pardon, Obama.
Je kunt dus worden doodgeschoten als linkse activist, als terrorist, als zwarte nationalist – maar wist je al dat je in de VS ook doodgeschoten kunt worden als autist? Zo niet, dan kun je het vragen aan de familie van Stephon Watts. Stephon had autisme, om precies te zijn Syndroom van Asperger. Die diagnose was gesteld toen hij negen jaar jong was. Zoals vaker met autistische jongeren, betekende dit dat hij soms driftig werd als dingen hem te veel werden, dat hij zich soms dwars, onmogelijk gedroeg. Ik gooide als kind de boterhammen door de ziekenzaal als ik het beleg vies vond, ik smeet met het pianoboek als de les niet goed ging. Ik wist het toen nog niet maar ik heb dus ook iets van Asperger, een lichte vorm. Er zal een samenhang zijn. Maar ik werd daarvoor nog niet doodgeschoten, zo’n hoog peil had de beschaving in Nederland nog niet bereikt. Toen nog niet.
Hoe dan ook. Jonge Stephon ging ook wel eens door het lint. Dan belden zijn ouders uiteindelijk maar de politie-hulplijn voor niet-acute noodhulp. Geen 112, maar dat andere nummer, ik ben het even kwijt. En daar dus de Amerikaanse versie van. Waarom niet de echte hulpverlening gebeld? Welke hulpverlening? Zijn ouders hadden van een psychiatrische inrichting te horen gekregen dat hun zoon pas kon worden opgenomen als er politierapporten waren van onhanteerbaar wangedrag van de jongen. Ze moesten als het weer eens misging dus maar de politie bellen. Als er voldoende nare incidenten zouden zijn geweest, dán kwam opname in beeld. Zoiets.
Er waren al eerder nare incidenten geweest. “De politie had 12 bezoeken aan het huis gebracht sinds 2010, en waren op de hoogte van de geestesziekte van de jongen”, aldus Shane Feratu op de World Socialist Website, waar ik deze geschiedenis tegenkwam. Google zijn naam maar, in combinatie met ‘Calumet’, de plaats waar het gebeurde, dan zie je dat noch ik, noch de WSWS, het verhaal hebben verzonnen. Het woord ‘geestesziekte’ (mental illness) zou ik in dit verband zelf trouwens nooit gebruiken, maar dat is nu even niet de discussie.
Terug naar Stephon. Op 1 februari ging het weer mis. Stephon wilde niet naar school, zijn vader strafte hem door zijn computer op te bergen en onbereikbaar te maken voor de jongen. Ruzie dus, en het liep zo uit de hand dat zijn vader maar weer de politie belde. Die kwam. Maar intussen stond Stephon met een mes – gewoon een botermes volgens zijn vader, een keukenmes volgens de politie. Met dat mes probeerde hij zijn computer uit de gesloten kast te krijgen. Maar in de chaos die volgde liep men een lichte snijwond van het mes op. Daarop voelden agenten zich zo bedreigd dat twee van hen een schot op de jongen afvuurden. Ze hadden namelijk geen taser bij zich, zo was de politiesmoes. Bij eerdere gelegenheden hadden ze de jongen wél met taser aangepakt, maar nu werden het kogels. Daarom ‘moesten’ ze wel schieten. Die smoes bleek ook nog eens onwaar: alleen de aanvoerder van de politie-eenheid had geen taser, andere aanwezige agenten wel.
Ze waren trouwens – deze helden in de Oorlog Tegen Autisme – met vijf agenten. Plus de vader. Het was overduidelijk dat de jongen, met zijn treurige mes, absolute militaire superioriteit had tegen zes volwassenen, waarvan vijf bewapend. Toch? De jongen was dood toen hij in het ziekenhuis was aangekomen. Doodgeschoten wegens autisme. De jongen was vijftien jaren oud. Ik heb geen woorden meer.
Dit stuk is eerder verschenen op de website van Rooieravotr van Peter Storm.
Tranen in de ogen krijg ik hier van, VS het land van de ongekende mogelijkheden, op alle gebieden. Triest.
Afghanistan is gewoon het nieuwe Vietnam, dat “dood gewoon op Afghanen jacht” zijn gewoon mensen met ShellShock. Die mensen gaan ook door een hel omdat hun grote baas hun verteld dat ze daar moeten blijven. Zien ook dagelijks ellende, moord en doodslag. Ze worden geconditioneerd om de vijand niet als mens te zien maar als ding. Dus ja dan is de stap naar alles doodschieten als het je pijn kan doen.. snel gemaakt.