“Waltzing Matilda” is een Australische folksong over het trekken door de Australische bush, uitsluitend uitgerust met een backpack (“Matilda”). “The Band Played Waltzing Matilda” gaat over Australische soldaten die in 1915 vochten in de catastrofaal verlopen slag bij Gallipoli.
Gallipoli was één van die militaire ondernemingen waarbij van vanaf dag één alles wat mis kan gaan ook daadwerkelijk mis gaat. De Britse inlichtingendienst had de kracht van de Turkse troepen ter plaatse zwaar onderschat, de Britse vloot slaagde er niet in de Turkse kustbatterijen uit te schakelen, een deel van de troepen werd op het verkeerde punt afgezet en de bevoorrading was een fiasco. Het Lancashire bataljon verloor op wat bekend kwam te staan als ‘Lancashire Landing’ 600 van de 1000 man. Bij sommige andere bataljons werd 70% van de van de manschappen al op de dag van de landing gedood of gewond. De omstandigheden in Gallipoli waren hels, erger zelfs dan die in de loopgraven aan het Westelijke Front. Gedurende de zomer kon de temperatuur oplopen tot 40 graden Celsius, in een omgeving die geen enkele bescherming tegen de zon bood. In het najaar werd de hitte vervangen door zware regenval en overstromingen, waarbij de soldaten soms letterlijk uit hun stellingen gespoeld werden. In december 1915 besloten de Britten hun troepen te evacueren, zo ongeveer het enige deel van de operatie dat daadwerkelijk succesvol was. De ramp bij Gallipoli kostte Winston Churchill (voorlopig) de politieke kop. Hij was beslist niet als enige verantwoordelijk voor de puinhoop in de Dardanellen, maar het volk eiste een hoofd en de politieke leiding besloot Churchill te offeren. Ook premier Asquith zou de gevolgen van Gallipoli politiek niet overleven: in december trad hij af om vervangen te worden door David Lloyd George. 
Gallipoli kostte aan tenminste 100.000 mensen het leven, waaronder ruim 8000 Australiërs. Voor dat land was Gallipoli een traumatische ervaring, die tot op de dag van vandaag in de collectieve herinnering voortleeft.
Eric Bogle’s “The Band Played Waltzing Matilda” is het verhaal van een Australische soldaat die ooit gewend was door de wildernis te trekken (“Waltzing Matilda”), bij Gallipoli beide benen verliest en wordt gerepatrieerd naar Australië. Elk jaar tijdens de herdenking van de landing verbaast hij zich weer over de onverschilligheid van latere generaties en het onvermogen van de mensheid iets van de geschiedenis te leren.
Noot: één van de beste oorlogsfilms ooit gaat over Gallipoli en is te vinden op Youtube.
Now when I was a young man, I carried me pack, and I lived the free life of a rover
From the Murray’s green basin to the dusty outback, well, I waltzed my Matilda all over.
Then in 1915, my country said son, It’s time you stopped rambling, there’s work to be done.
So they gave me a tin hat, and they gave me a gun, and they marched me away to the war.
And the band played Waltzing Matilda, as the ship pulled away from the quay
And amidst all the cheers, the flag-waving and tears, we sailed off for Gallipoli
And how well I remember that terrible day, how our blood stained the sand and the water
And of how in that hell that they called Suvla Bay, we were butchered like lambs at the slaughter.
Johnny Turk he was waiting, he’d primed himself well. He shower’d us with bullets,
And he rained us with shell. And in five minutes flat, he’d blown us all to hell
Nearly blew us right back to Australia.
But the band played Waltzing Matilda, when we stopped to bury our slain.
We buried ours, and the Turks buried theirs, then we started all over again.
And those that were left, well we tried to survive, in that mad world of blood, death and fire
And for ten weary weeks, I kept myself alive, though around me the corpses piled higher
Then a big Turkish shell knocked me arse over head, and when I woke up in my hospital bed,
And saw what it had done, well I wished I was dead. Never knew there was worse things than dyin’.
For I’ll go no more waltzing Matilda, all around the green bush far and free
To hump tent and pegs, a man needs both legs-no more waltzing Matilda for me.
So they gathered the crippled, the wounded, the maimed, and they shipped us back home to Australia.
The legless, the armless, the blind, the insane, those proud wounded heroes of Suvla
And as our ship pulled into Circular Quay, I looked at the place where me legs used to be.
And thanked Christ there was nobody waiting for me, to grieve, to mourn, and to pity.
But the band played Waltzing Matilda, as they carried us down the gangway.
But nobody cheered, they just stood and stared, then they turned all their faces away
And so now every April, I sit on me porch, and I watch the parades pass before me.
And I see my old comrades, how proudly they march, reviving old dreams of past glories
And the old men march slowly, old bones stiff and sore. They’re tired old heroes from a forgotten war
And the young people ask, what are they marching for? And I ask myself the same question.
But the band plays Waltzing Matilda, and the old men still answer the call,
But as year follows year, more old men disappear. Someday no one will march there at all.
Waltzing Matilda, Waltzing Matilda, who’ll come a-waltzing Matilda with me?
And their ghosts may be heard as they march by that billabong, who’ll come a-waltzing Matilda with me?
