Öztürk, Kuzu en de PvdA deugen niet

Selçuk Öztürk en Tunahan Kuzu (PvdA) zijn uit de fractie en de partij gezet. De heren konden zich niet kritiekloos achter het beleid van minister Asscher scharen. Terecht was natuurlijk hun weigering om een verklaring te ondertekenen waarmee ze hun instemming met Asschers politiek zouden betuigen. Als parlementariër moet je je onafhankelijk van het kabinet kunnen opstellen; dat is zelfs je plicht.

Maar Kuzu en Öztürk hebben geen verlichte opvattingen. Zo kwamen ze regelmatig in conflict met ex-woordvoerder integratie van de PvdA Keklik Yücel.

Yücel vroeg aandacht voor zaken als huwelijkse gevangenschap en emancipatie van allochtone homo’s. Öztürk en Kuzu vielen haar daar volgens de krant telkens weer op aan. Zij zou het imago van de islamitische achterban van de PvdA beschadigen.
(…)
De ruzies met Keklik Yücel liepen zo hoog op, dat Yücel afstand deed van de woordvoering over integratie en deze werd overgenomen door Ahmed Marcouch.
(NRC via dichtbij)

Hoe kunnen personen met dergelijke opvattingen op de lijst van de PvdA komen?

Deed de partij dan helemaal geen onderzoek naar de achtergronden van het duo, voor ze de Kamer in gingen? Wel degelijk, zegt partijcoryfee en Parool-columnist Felix Rottenberg. ‘De PvdA heeft een Turkse expert gevraagd naar hun achtergronden’, zegt hij. ‘Die adviseerde ze niet op de lijst te zetten. Dat zou problemen veroorzaken. Vervolgens heeft de PvdA de AIVD ingeschakeld. Die wuifde de waarschuwing weg.’
(AD)

De PvdA-top was niet geïnteresseerd in de opvattingen van Öztürk en Kuzu. Doorslaggevend voor hun plaats op de kandidatenlijst waren hun mogelijke banden met omstreden Turkse organisaties. Die waren er niet volgens de AIVD. Dus mochten ze als stemmentrekkers voor de Nederlands-Turkse minderheid fungeren.

Öztürk en Kuzu hebben opvattingen die niet passen bij een sociaaldemocratische partij. Maar de sociaaldemocratie heeft er nu eenmaal een handje van om omstreden figuren zo lang mogelijk binnenboord te houden, om maar macht te behouden. Het is niet alleen een Nederlands probleem. Zo was de partij van de Egyptische ex-president Moebarak, de Nationale Democratische Partij, tot 1 februari 2011 lid van de Socialistische Internationale. Dit terwijl de protesten op het Tahrirplein op 25 januari al in volle hevigheid waren losgebarsten. Dat was de escalatie. Lang tevoren was natuurlijk al bekend dat Moebarak een dictator was. Is er niet een spreekwoord over een put en een kalf? De sociaaldemocratie en als onderdeel daarvan de PvdA zijn evenwel hardleers.