De Nederlandse zorg dat je erbij komt

Als je vier ouders van boven de tachtig hebt, kom je regelmatig met de zorg in aanraking. Het ziekenhuis, verpleeghuis en thuiszorg zijn dingen waar we helaas dag in, dag uit mee te maken hebben. De mensen in de zorg werken keihard en we hebben, ondank dat het niet altijd even goed gaat, gelukkig geen klachten.
Laatst moest mijn schoonvader revalideren in een verpleeghuis. Natuurlijk is het een drama als je er moet zitten, maar het was een schitterende instelling. Iedereen een eigen kamertje met tv, koffiezetapparaatje en een magnetronnetje. Het was ruim opgezet en schoon. Er was een activiteitenruimte, gebedsruimte waar kerkdiensten werden gehouden en je kon biljarten en er lagen honderd andere spelletjes. Er was een activiteitencommissie, er werd bingo gespeeld en er kwam bij tijd en wijle levende muziek. Als klap op de vuurpijl was er een restaurant. Iedere avond konden de bewoners kiezen uit drie verschillende voor-, hoofd- en nagerechten. In het restaurant konden de inwoners overdag trouwens gewoon drinken en gebak bestellen als ze dat wilden.
Nu denken jullie natuurlijk dat ik het over een particuliere instelling heb voor rijke mensen, maar nee. Mijn schoonvader heeft alleen AOW.

Vroegah!
Natuurlijk kijk ik er altijd anders tegenaan dan de gemiddelde Nederlander. Tenslotte heb ik in het ziekenhuis in het marktwerkingsvrije communistische China gelegen, waar de zorg eruit bestond dat ze om het uur even kwamen controleren of ik al gestorven was.
Natuurlijk was het bij ons vroeger ook anders. Er werd ’s avonds een grote pan met hutspot gemaakt en iedereen kreeg een schep. Aan de muur hing een bord waarop op stond: “Vreten wat de pot schaft!” En er was medicijn. Aspirine heette dat. Pijn in je hoofd? Aspirine. Last van hart? Aspirine. Oorpijn? Aspirine.
Natuurlijk is dit weer gechargeerd, maar direct wordt wel duidelijk wat ik ermee bedoel.

Werkdruk
Gisteren zat er weer ene Marijnissen op tv te klagen over de werkdruk en de kwaliteit in de zorg. Dit zou allemaal de schuld zijn van de marktwerking, bla, bla. Je kent het grijsgedraaide plaatje wel. Ik heb een andere visie die ik jullie niet wil onthouden.
Werkdruk is hoger geworden omdat we steeds meer kwaliteit wilden. En kwaliteit kost geld. Dus gaan we afknijpen en we beginnen bij personeelskosten. Het lagere personeel dan hè! Niet de top natuurlijk, want dat levert niets op.
Verder levert al die kwaliteit veel meer werk op. Voor ieder kwaaltje een ander pilletje. Vroeger moest je je neus ophalen en nu krijg je een pil. Al die verschillende pilletjes moeten geregistreerd worden. Alleen daar ben je al een dagtaak aan kwijt.
Ondertussen is op kamer 1 de batterij van de afstandbediening leeg en op kamer 2 doet de koffiezetter het niet. Kamer 3 moet naar de wc en op kamer 4 kunnen ze SBS6 niet vinden. Kamer vijf moet zijn steunkousen nog uit en ga zo maar door. En jij maar rennen met je witte schort.
En dan kom ik aan de managers. De ene manager is de andere niet. Dat kan iedereen die onder verschillende managers heeft gewerkt wel beamen denk ik. In het ene verpleeghuis gaat het geweldig en in het andere is het een rotzooi. Dan klopt er iets niet. Alleen maar gaan praten over marktwerking is dus zonde van je tijd.
Investeren in goeie managers is minimaal zo belangrijk. En in Frankrijk en Duitsland is het veel goedkoper.
Maar misschien vreten die nog wat de pot schaft. Sauerkraut met Bratwurst en stokbrood met ganzenlever. Wie weet.