Natrappende Gesthuizen versus de Stalinistische Partij

Jan Marijnissen is een bullebak, aldus Sharon Gesthuizen, voormalig SP-Tweede Kamerlid, in haar net verschenen boek Schoonheid, macht, liefde. Is dit rancune van een gewezen parlementariër die het voorzitterschap van de partij in een verkiezing aan haar neus voorbij zag gaan? Het is alleszins een menselijke reactie. Maar spelen naast de wrok nog andere motieven mee? Speelt de geslotenheid van de Socialistische Partij een politiek relevante rol? Misschien. De veronderstelling daarbij is dat een opener partijstructuur tot betere resultaten leidt. En dat is maar zeer de vraag. Vergelijk bijvoorbeeld de Duitse partij Die Linke. Daar wordt het voorzitterschap gedeeld door Katja Kipping en Bernd Riexinger. Die gedeelde macht heeft echter in een aantal gevallen tot onduidelijkheid bij de kiezers geleid over de koers van de partij. Wat de kiezer niet apprecieert want die wil weten waar die aan toe is. Openheid is mooi maar er zijn grenzen.

Met Marijnissen nog steeds aan de touwtjes trekkend op de achtergrond weet je het als kiezer wel: de SP is een vulgair stalinistische partij. Haar politiek gaat er vanuit dat Nederland in grote mate autonoom politiek kan bedrijven. Die heeft in 2012 onder meer fractieleider Emile Roemer tot de uitspraak ‘over my dead body’ verleid. Het ging daarbij om de volgens Emile belachelijke boete die Nederland zou moeten betalen als het zich niet aan de Europese afspraak hield van een maximaal begrotingstekort van 3 procent van het BBP. Roemer wilde met een groter begrotingstekort de economie aanjagen. Zo’n partij is niet serieus te nemen was de kritiek van het merendeel van de andere partijen op het rabiate standpunt van de SP. Roemer trok zijn keutel daarop de volgende dag in. Zijn uitspraak is af te doen als een uitglijder maar ze staat niet op zich en komt voort uit een politieke misvatting van de positie van Nederland in de wereld. Nederland is geen VS.

Wil Gesthuizen misschien verandering in de politieke opstelling van de SP? Daar blijkt weinig van. Haar boek hekelt voornamelijk de interne cultuur van de partij en slechts op marginale punten de politieke koers. Had ze die koers willen veranderen dan had ze beter Kamerlid kunnen blijven en zich na de verkiezing afscheiden. Net zoals Wilders ooit bij de VVD deed en de mannen van DENK nog kort geleden bij de PvdA. Dan heb je een podium in het parlement en een goede kans je te profileren met je eigen vernieuwde opstelling – zonder Tweede Kamerlidmaatschap kan het weliswaar ook maar wordt het een stuk lastiger.

Het boek van Gesthuizen heeft nu sterk de schijn van natrappen. SP-voorzitter Ron Meyer merkte terecht op dat politiek hard is: ‘we zijn geen bingoclubje.’ Het gaat om het politieke resultaat dat je behaalt voor je achterban en niet om het aantal vrienden dat je hebt.

3 gedachten over “Natrappende Gesthuizen versus de Stalinistische Partij”

  1. Gesthuizen is duidelijk van een nieuwe, post-marxistisch-leninistische generatie, zelfs post-Gastarbeid-en-kapitaal. Toch maar een nieuwe partij?

  2. Maar wat verwacht ze dan ? Ik bedoel, natuurlijk wordt zo’n partij met ijzeren hand geregeerd. Het neemt het immers op tegen het wreedste volk op deze aarde. Al helemaal als je voor zo’n socialistische structuur kiest, een partij socialisme, dan kan je dat toch verwachten. Daarnaast valt het mij wel mee met de SP. Zo erg is het nou ook weer niet allemaal, ze doen ook voldoende dingen goed.

    Als je een soort vrijblijvend, antiautoritair en reactief links zoekt, dan ben je beter thuis in het anarchisme.

    Als je graag de term links gebruikt, omdat dat trendy klinkt, maar niet écht links wilt zijn natuurlijk( want links is voor armoedzaaiers ), kan je bij de PVDA, of D66 aanschuiven.

    De tijd die zij heeft gestoken in haar woede, had ze ook kunnen besteden om daadwerkelijke mistanden aan te pakken. Waarom moet hier weer een of ander boek aan besteed worden ? Begin dan gewoon zelf een partij, die progressiever is, of sluit je aan bij de partij voor de dieren. Schrijf dan een boek over thematiek die aansluit op je politieke overtuigingen. Nu geeft ze rechts alleen maar een stok om mee te slaan.

    Ik bedoel, in de tijden van het marxisme en de massalijnen, was het allemaal leven of dood. Dan kon je echt niet aankomen met je boekje, waarin staat hoe gemeen ze waren allemaal. Dit soort boekjes komen een beetje verwend over. In die tijden werd je gewoon direct uit een partij gegooid, verbannen. Niet dat ik dat aanhang, maar het is alsof mevrouw niet door heeft wat voor strijd dit is. Natuurlijk is die Ron Meyer een akelig mannetje, maar in tijden van inhumaan neoliberalisme, moet de respons dan ook keihard zijn. Een tandje liever en het wordt allemaal helemaal opgevroten, wat al met die Romer gebeurt.

    En als je dat blaadje van ze leest, dan komt dat ook wel een beetje propaganda over af en toe. Je ruikt wel dat het een beetje vies is, hier en daar. Toch is het de enige partij die zich wel aan bepaalde onderwerpen durft te branden, samen met de partij van de dieren. Daarin zijn ze dan weer wel uniek, althans, binnen het parlementaire wezen dan, is dat uniek. Het moet het dan alleen hebben van een enorme achterban, van niet per se de meest snuggere mensen. Toch weet hun hardware wel waar ze het over hebben en dat willen ze graag zo houden en daarom zijn ze zo gesloten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.