In sommige opzichten wordt de wereld wel degelijk mooier op den duur

Het zou een soort afscheidsverhaal kunnen lijken, maar het is dan inderdaad schijn. Het is een balans, geen tussentijdse halverwege, dat zou mij sterk lijken.
Als ik terugkijk naar de begindagen van mijn activisme, dat geconcentreerd was op Biafra, en die tijd met de huidige vergelijk, dan is het onmogelijk om in vooruitgang in morele zin te geloven. Destijds was er verder de oorlog in Zuid-Soedan, in Hadramaut/Dhofar in Zuid-Arabië, de uitroeiing van indianen in het Amazonegebied was in volle gang, en boven alles uit torende uiteraard het bombarderen van Vietnam, Laos en Cambodja. Dit is geen uitputtende lijst, en dan was ik Koerdistan nog bijna vergeten te vermelden.

Kijk eens aan, veertig jaar verder staat het lijstje nog steeds, op Indo-China na, en het kan verder uitgebreid worden, Palestina, Oekraïne, Burma en ga maar door. Het einde van de koude oorlog heeft alleen maar meer warme oorlog met zich meegebracht. Een verschil: toen had je als actievoerder in zekere mate toegang tot wat nu de “(mainstream) media” heten: weekbladen, enkele omroepen, enkele kranterubrieken, heel misschien zelfs een enkele vermelding op de televisie. Dit ter aanvulling op het nachtelijk moeizaam tikken en stencilen van een blaadje dat misschien wel vijftig cent ging kosten en dat je dan uitventte en naar boekhandels bracht (die zijn ook bijna allemaal weg of zouden niet geïnteresseerd zijn).

Maar er is nu het internet, je blogt, macro- of micro-, en de berichtgeving tegen de op hersenspoeling ingestelde media loopt en kan de mediapropaganda vaak heel snel weerleggen. Dat “ze” dit zomaar nog toelaten is op zich verwonderlijk, al doen “ze” er ook alles aan om in hun media de alternatieve berichtgeving te kleineren of belasteren. Het is bijna een goed teken.
De macht presenteert alles als vooruitgang, van de modernisering van kernwapens tot het afschaffen van oudedagvoorzieningen. Dit is een geloof dat, samen met de verering van geld, bij geen zich noemende atheïst of scepticus ter discussie staat.

De aanleiding tot deze twee stukken – die welhaast op een hoger niveau samengevat lijken door Le Roi danse vanochtend – was het bezichtigen van een video van Jefferson Airplane in de redactieruimte van Krapuul. Hierbij viel een verzuchting over de schoonheid van Grace Slick. Laat ik de video hier ook maar even plakken.

Nu weet ik dat ik “destijds” niet erg onder de indruk was van Grace maar nu wel kan instemmen. Hoe komt dit, naast wat je de weemoed over voorbije tijden zou kunnen noemen – want dat is het niet, die zogenaamde nostalgie hoort bij de warenmaatschappij, is zelf waar.

Kortweg: in het beeld dat ik nu zie komen ontmoetingen in tijd en plaats van de afgelopen decennia samen. Als ik terugkijk op alle meisjes die ik “gekend” heb toen ik vrijgezel was en hen vergelijk met mijn “aangename verbeelding” dan valt de vergelijking uit ten gunste van de reële personen, die ik liefgehad heb, nog steeds liefheb mij al dan niet terugverplaatsend in het “toen en daar”. Ook al voldoet niemand aan die verbeelding, juist daarom – en de wereld raakt vervuld met mensen die aan hen doen denken, in wie zij weerspiegeld zijn, want in tegenstelling tot wat ons wordt aangepraat door de heersende ideologie zijn wij allen een in onze ver- en onderscheidenheid. En zo wordt de mensheid dus steeds mooier – ik weet niet of u begrijpt wat ik bedoel, zo niet dan is daar vooralsnog weinig aan te doen. Deze zinnen zijn geschreven vanuit één perspectief, dat van een man die men dan wel heteroseksueel zal noemen, maar dat “seksueel” in deze aanduiding bevalt mij al niet zo. Het is ook beperkend, ik heb het voorbeeld aangehaald vanwege de concrete aanleiding.

Het is ook geen esthetische kwestie, al zou het er aan kunnen doen denken. Het eenheidsbesef groeit in de loop der jaren voor wie er voor open staat. Ook dit, dames en heren, is mystiek, het is alleen zweverig als u het niet wilt begrijpen.

Lo! some we loved, the loveliest and best
That Time and Fate of all their Vintage prest,
Have drunk their Cup a Round or two before,
And one by one crept silently to Rest.
Edward FitzGerald, bewerking van Omar Khayyám