Elke keer liep er wel iets fout bij onze bezoeken aan Duitsland de afgelopen drie jaar. Ik kijk even naar het microniveau, dan daarna de rest. Bij een Raststätte op weg naar Berlijn stapte ik uit, waarna de wind mijn deur heel zacht tegen de buurauto aanblies. Nogal nieuw. De eigenaresse zag het krasje van 5 mm en zei dat ze de politie moest bellen, die kwam ook na een half uur.
Mijn vriendin bleek onze autopapieren vergeten te hebben en ik mijn rijbewijs. Maar dat maakte de politie helemaal niets uit. Zo waren er weer twee uren verstreken. Terug in Nederland dekte de verzekering keurig alle kosten.
Dan die keer met de trein naar Emmerich voor goedkope drank: whisky bij de Aldi tegenover het station € 6,49, wodka € 7,49. Heen vanuit Arnhem op die zaterdag prima, en gratis vanwege mijn weekendkaart die tot in Emmerich blijkt te werken. Terug om 8 uur twee uur moeten wachten op treinen die niet kwamen. Het station vervallen en ongeveer dichtgetimmerd, en nogal gedomineerd door de treinen van de Betuwelijn – die hier niet verder kunnen. Maar wel met een geopende kiosk met twee vrouwen. Maar de fietsenstalling volkomen overwoekerd door bramen. Vuilnisbakken met cirkels van los vuil. Hèhè, dat is eruit.
O ja, toch nog even dit als aanvulling op mijn arrestatie van maandag…. (zie https://krapuul.nl/nederlandse-journalist-gearresteerd-in-berlijn/) zit ik gisteren in onze hotellobby lekker te tikken, the flow is going, komt een van de kinderjuffen van het hotel naar met toe met een rare kleine zwarte telefoon: ‘Für Sie!’ – Ik nog zeggen ‘Für mich…?’ spreekt daar iemand Duits in mijn oor dat zij van de alarmcentrale is, en dat mijn vriendin in de ambulance zit – en zij komt ook nog aan de lijn.
Ze is net gevallen en wordt vervoerd naar het ziekenhuis. Dat blijkt gelukkig dichtbij, in deze buurt. Ik ben er 20 minuten later. Val op de kin, bloed op truitje en jasje, even dizzy geweest. Twee uur later probleemloos ontslagen uit deze privékliniek. Ik zit anderhalf uur naast haar – wat eigenlijk niet mag, maar waar de ambulancebroeder voor zorgde – en gaf diverse gewonden bekertjes water en een vriendelijk woord. Ach ja, zo ben ik…
Een Pakistaanse bodybuilder van 25 met zijn arm uit de kom en begon opeens luid te huilen. Maar weer een bekertje… De brancardopstelling van de Notfallabteiling was steeds helemaal vol met soms 7 mensen op 6 plaatsen. Meest oudere mensen. Maar het loopt allemaal tamelijk soepel en op zijn Berlijns informeel zoals Amsterdam ook informeler is dan Leeuwarden.
‘Onze straat’ in Oost-Berlijn is stil, met bomen, gratis parkeren en plek genoeg, een kilometer en ons hotel als enige bedrijf. Aan het eind is een S-Bahn-station (Lichtenberg) waarmee de hele Berlijnse wereld aan je voeten ligt. En wat we nu pas in onze straat, waar ons vaste hotel is, ontdekten: daar is één struikelsteen. Die is voor een Jehova, die in 1941 dienst weigerde, en op 2 februari van dat jaar geëxecuteerd werd. Hij was één van de 30.000 geëxecuteerde deserteurs of dienstweigeraars van toen. Er is behalve natuurlijk de opzettelijke bouwsels en monumenten zoals het holocaustmonument, normaal vrijwel geen spoor van de holocaust of het nazisme tegen te komen. Er is en er wordt verschrikkelijk veel gebouwd.
Dan the bigger picture.
– Economie: in twijfel.
Daklozen op straat. Op de NRD-tv docu dat 1 op de 5 Duitsers in armoede leeft. Gek genoeg zijn sommige producten in de mega-supermarkt idioot duur, andere zoals het meeste eten, idioot goedkoop. Het oude-kledinginzamelpunt zit over- en overvol. Eten bij de Vietnamees in de super is prima, alles vers klaargemaakt en supergoedkoop. Benzine is zo rond 1,80.
– Nazisme: raakt door de AfD, Gaza en de Oekraïne op de achtergrond.
Kleine peiling onder Nederlanders hier, ook een paar gymnasiasten: ze kennen de Rijksdagbrand niet meer, laat staan wie die aanstak en zo Hitler de buitenkans voor zijn coup gaf. Wie deed dat dan? Geen idee! Een Nederlander, onze eigenste Leidense Marinus van der Lubbe. Communist, ook wel beetje anarchist en als eerste buitenlander geëxecuteerd door de nazi’s.
Onderschat die gebeurtenis niet: niet alleen alle Nederlandse kranten hadden het de dag na zijn dood op hun voorpagina’s – ook alle Europese. En wie stond er op de VP van de New York Times op die dag na zijn dood, dus op 11 januari 1934? Juist! Met naam en toenaam, en geheel correct weergegeven en vooral: met een prima context. Want ook die rakkers in New York hadden Hitler al een jaartje of wat in de peiling.
– Gezondheidszorg: loopt prima.
Alleen vragen ze bij vallen op straat niet naar tetanus.
