Hofnar Elias mag nog steeds optreden in NRC Handelsblad

Gelukkig lees ik nrc.next en blijf ik van dit soort ongein verschoond.

Maar die Ton Elias (VVD), die zichzelf nog steeds voormalig journalist noemt (en naar ik wel eens heb gehoord gaan bijna alle voormalige en huidige collega’s daarvan over de nek), is zo blij met de PVV! Natuurlijk ze doen wat rare dingetjes, maar ach, dat hoort er bij hè, bij zo’n nieuwe partij, o nee eh beweging.

Ton ziet wel wat minpuntjes, maar ja, als er zoveel overeenkomsten zijn, dan is het toch een prachtige deal dit gedoogkabinet. Hij is het zo eens Martin Bosma, nou volgens mij spoor je dan echt niet.

O en Ton heeft in december laten zien dat hij toch echt wel tot de PVVD tak behoort, journalisten moeten ook maar gecontroleerd worden. Want dat ze zomaar artikelen schrijven of programma’s maken, dat kan natuurlijk niet! (Oke, hij roept nog niet ‘knettergek’ en ‘ontslag op staande voet’, maar zit er wel dicht tegenaan. Onze voormalige ‘journalist’. 😥 )

1 gedachte over “Hofnar Elias mag nog steeds optreden in NRC Handelsblad”

  1. Elias schrijft op een “je-weet-wel-wat-ik-bedoel” toontje. Hij doet dit ook nog een keer slecht.

    Met een man als Martin Bosma deel ik de verwondering en de ergernis over de jaren tachtig in intellectuele kringen. Over de Marxistische gekte van die tijd valt soms een aardige boom op te zetten.

    Nederland werd van 1980 t/m1989 geregeerd door CDA-VVD kabinetten. Het enige waar de VVD over te klagen had was dat ze niet nog meer hun zin kregen zoals onder 8 jaar Paars. Wat is er zo verwonderlijk aan het feit dat men in Linkse kringen wat kritiek had op het VVD beleid? Zo ontzettend geliefd was Marxistisch Socialisme in de jaren 80 helemaal niet in Nederland. Alles wat ook maar een beetje links is meteen voor Marxistisch uitmaken is taal die ik van Neo-Conservatieven in de VS gewend ben. Die noemen filmmaker Miyazaki een Marxist omdat hij wat kritiek had op de inval in Irak.

    Daarnaast zijn dit gewoon twee lelijke zinnen. Ze hebben ook een je-weet-wel-wat-ik-bedoel toontje. Als scholier hoor je onder dit soort zinnen een streep te krijgen. Waar heb je het over? Welke intellectuelen? Welke onderwerpen?

    Ik krijg van deze kreupele zinnen de indruk dat Ton Elias een beetje in een hoekje stond te giechelen met Martin Bosma. “Rare jongens, hè, die Marxisten. Hoehaha!”

Reacties zijn gesloten.