Na een flinke pauze wordt hierbij de serie over de Rode Canon hervat.
Paul van ’t Veer, waarachtig sociaal-democraat, besteedde eens serieuze aandacht aan een manifestachtig artikel in het blad Te elfder ure dat van progressief-katholiek inmiddels “Nijmeegs” marxistisch was geworden. Het vlooien van een heel klein aapje, noemde hij het, maar ook kleine aapjes hebben er recht op gevlooid te worden.
Kom daar nu nog eens om, iemand uit PvdA-kring die serieuze aandacht besteedt aan de uiterste linkerzijde – maar ach, bestaat die ook nog wel? De PvdA heeft met de SP op de linkerflank zo’n zware concurrentie gekregen dat er nauwelijks meer ruimte verder links lijkt te zijn. Dus wat valt er te negeren?
De Onafhankelijke Socialistische Partij (OSP) wist het beter, in 1932 – bij de oprichting was zelfs nog een van de oprichters van de SDAP betrokken.
Maar we kunnen het nu langzamerhand zeggen: ook in die crisistijd lag het politieke zwaartepunt zeer ver rechts van het centrum, een linkse afsplitsing van de sociaal-democratische hoofdstroom was tamelijk kansloos, ongeacht de inzet of de goede bedoelingen van de betrokkenen. Het is ook wijsheid achteraf te zeggen dat een revolutionair-marxistische koers geen kans had.
Niet de familieruzie in 1932, maar enkele gebeurtenissen in 1933 dwongen de SDAP uiteindelijk om op zoek te gaan naar een nieuwe koers. De muiterij op het marineschip De Zeven Provinciën, die door veel socialisten juichend werd begroet, schrok veel potentiële kiezers af en zaaide bij de andere partijen direct weer twijfels over de revolutionaire gezindheid van de SDAP. Ook de machtsgreep van Hitler plaatste de partij in een tweestrijd: om als regeringspartij in aanmerking te komen kon de SDAP niet openlijk een ‘bevriend staatshoofd’ beledigen.
Een treurig dilemma: de sociaal-democraten kregen de schuld van een muiterij die niet door een partij georganiseerd was en betaalden er voor in de vorm van de eerste verkiezingsnederlaag. En “dus” werd de koers nog “realistischer”…
De linkse afsplitsing de OSP fuseerde al snel met de nieuwe richting der trotskisten en daarvan valt met alle wijsheid achteraf te zeggen dat het de doodskus geweest moet zijn, Henk Sneevliet niet te na gesproken (die komt nog ter sprake).
Dank en interessant om op Krapuul deze materie tegen te komen.
Ik ben politiek historisch te weinig onderlegd om het goed te begrijpen, verbanden ook zelf te kunnen leggen.
Ik wist niets over deze muiterij en ben daar gisteren in gegeven tijdsbestek zonde meer in verdwaald geraakt.
http://www.egoproject.nl/archief-debooijfamilie/Maud%20Boshart.htm
http://www.antenna.nl/~fwillems/nl/ic/muiterij.html’
Het leek mij geen kleine aap om te vlooien maar een veelvoud aan diplomatieke machts vertakkingen om nog gevlooid van te worden
Ik trof alle doofpot ingrediënten , bezuinigen , gebombardeerd ondermaats oorlogs schip, Maud Boshart, rol van de Marine, krijgsmacht, de bonden , zelfs opgebouwde pensioenen werden achteraf nog afgepakt, de koloniale macht Huis van Oranje etc. aan
Ik zag dat er een boek over is geschreven, inmiddels vraag me af of er nog geen film over is gemaakt?
Is het politiek taboe op straffe van, VPRO die er indertijd onder kabinet Drees op Koninginnedag iets meewilde , om deze doofpot media breed te openen nog niet verstreken?
De gegeven links zijn aardig wat om lezen, de ’film’ speelt zich voor uw ogen af.
Ik geef een paar citaten uit het verslag van muiter Maud Boshart weer
“”DE muiterij was een enorme klap voor het koloniale regime, Haar politiek van ,,verdeel en heers” had volledig gefaald. Niet alleen had ze een sterke tegenstelling tussen Europees en Indonesisch personeel geschapen, maar ook tussen de verschillende Indonesische bevolkingsgroepen onderling. Een Menadonees had een hogere salariëring als een Ambonnees en deze had weer meer als een .Javaan. Maar nu hadden de Indonesiërs alle scheidingen overboord gegooid en werkten eendrachtig om de ,,Zeven Provinciën” naar Soerabaja te krijgen. En dan de klap die het blanke superioriteitsgevoel kreeg: De voorstelling, dat Indonesiërs alleen maar minderwaardige baantjes konden opknappen, werd volledig gelogenstraft. Zonder enige zeevaartschoolopleiding nam de matroos Paradji de leiding over het schip. Als navigator fungeerde matroos le klasse Kawilaran, waarbij heel wat Europese navigatie-officieren nog een lesje konden nemen. Verder zaten nog in de leiding de telegrafist Rumambi, de stoker-olieman Hendrik en korporaal-ziekenverpleger Gosal.Gedurende de nacht had ik de wacht in de machinekamer op mij genomen. Ik voelde me hondsmoe, maar van slapen zou de komende tijd wel niet veel komen”. “”Vier dagen lang gebeurden er eigenlijk geen schokkende dingen.
Op de 5e dag kregen wij echter een eskader van de Nederlandsindische vloot in zicht Van de kruiser ,,Java” kwam het bevel de witte vlag te hijsen, maar de leiding van de ,,Zeven Provinciën” weigerde vierkant en stuurde een telegram terug: ,,Stomen op naar Soerabaja. Wensen niet gehinderd te worden”.
Ik drong aan op overgave, omdat we geen schijn van kans hadden. De ,,Zeven Proviniën” was een van de oudste schepen van de vloot, langzaam als een slak, zonder enige luchtafweer en in de lucht hadden we een eskader Dornier-bommenwerpers ontdekt. Het was duidelijk, dat niet overgeven tot bloedvergieten zou leiden. Mijn pogingen waren echter nutteloos en ik liep de commandobrug af. Ik was er misschien 10 meter van verwijderd, toen de bom viel: temidden van een groep mensen, die naar de vliegtuigen hadden staan kijken, Een vuurzuil spoot van de brug omhoog: De luchtdruk smeet me tegen het dek en haastig zocht ik dekking, De andere bommenwerpers vlogen echter over, zonder hun bommen te lossen. Ik rende terug naar de brug. Tranen sprongen me in de ogen. Daar lagen ze. Jongens, kinderen nog. Enigen stonden in brand. Anderen wentelden zich met afzichtelijke wonden in hun bloed. Een kameraad van me, een tamboer, had een vuistgroot gat in de borst.
Daar de machinisten altijd ingedeeld zijn bij de brandweer, snelde iedereen naar zijn post en werd de brand snel geblust. Daarna telden we de slachtoffers. Het grootste deel van de leiding was gedood, Kawilaran en Rumambi ernstig gewond.
Pas toen de brand geblust was durfden de officieren uit het achteruit te komen. Maar de dokter weigerde de gewonden te behandelen ,,voor zij onder arrest gesteld waren”.
Sloepen met gewapende manschappen kwamen langzij en begonnen ons te arresteren.
De muiterij op de ,,Zeven Provinciën” was geëindigd..
De wraak van de kolonialisten kon beginnen”.
Eind citaat uit gedetailleerd verslag van Maud Boshart:
‘’Terug naar Holland. Drie jaar opsluiting in Leeuwarden. Onder één dak met moordenaars, maar in een hemel vergeleken met de Indonesische gevangenissen. Voordat de direkteur er ook maar iets van wist, deden er eind 1936 geruchten de ronde dat we gratie zouden krijgen, als Prinses Juliana in het huwelijk zou treden. Niemand had dan ook zo’n belangstelling voor het wel en wee van Prins Bernhard als wij, toen hij met zijn wagen tegen een zandauto opvloog. De geruchten bleken waarheid te bevatten. Bij het huwelijk kregen we een derde strafvermindering en de rest als voorwaardelijk. Een aantal van onze Indonesische kameraden is echter pas vrijgelaten, toen in 1942 de Japanners Indonesië bezetten.’’
Wat mij betreft eindigt de hele ”film” met de vermeende coupe poging van Prins Bernard die in 1950 de macht over de één jaar oude republiek Indonesië weer terug wilde pakken !
En dan maar niet stil staan bij toekomstig Koning WA met Koningin telg Zorreguieta als verdere glorie op het Huis van Oranje…
Geen subsidie voor het Nationaal Historisch Museum.
Zou het stukje geschiedenis ‘DE MUITERIJ OP DE “ZEVEN PROVINCIEN”er ooit nog in terecht komen?