Niet zozeer een specifiek nummer, maar een gitarist vandaag: Chet Atkins.
Ik weet niet zeker of hij er de uitvinder van is, vermoedelijk werd het in countrykringen al eerder gedaan, maar hij is wel de bekendste en een van de eersten die het simultaan bas, akkoorden en melodie spelen op één gitaar (tegenwoordig fingerstyle genoemd) naar een hoger plan bracht.
Hier te lande kan de indruk ontstaan zijn dat Harry Sacksioni dit zo ongeveer uitgevonden heeft door deze DWDD-uitzending (De Sacksionimethode), maar alhoewel hij er beslist een hoog niveau in bereikt heeft is dat dus zeker niet waar. Die indruk wordt grotendeels gewekt door het gebrek aan kennis van Matthijs van Nieuwkerk, alhoewel Sacksioni het wat explicieter had kunnen tegenspreken.
In de jazz was er ongeveer in dezelfde tijd trouwens Joe Pass, die in die stijl ook om die specifieke vaardigheid bekend stond (luistert u ook hier eens naar)
Een leuke – korte – demonstratie door hem van het tegelijkertijd spelen van meerdere partijen is dit:
https://youtu.be/4-MIzeYi7EQ?t=166
Maar een echt nummer in zijn stijl is deze. Chet Atkins’ geluid is country-achtig, maar hij kende ook beslist zijn jazzakkoorden, zoals in dit nummer duidelijk wordt. Hij speelde vaak op Gretsch gitaren (Gretsch heeft dan ook een Chet Atkins signature model gefabriceerd). Als u er een zou begeren dient u meerdere duizenden euro’s opzij te leggen), die een veel helderder geluid hadden dan de Gibson jazzgitaren, en zijn specifieke stijl beter uit lieten komen:
En hier nog een waar hij een elegante, instrumentale uitvoering van Mrs. Robinson speelt, nu met band. De keuze van dit nummer was een teken dat hij met zijn tijd meeging want in 1924 geboren zijnde, de generatie van mijn ouders, was dit toch de muziek van een volgende generatie:
