Een (aanstaande) moeder heeft rond de bevalling recht op zo’n zestien weken betaald verlof, dat bestaat uit zwangerschapsverlof en bevallingsverlof. Ook aan de partner is gedacht. Twee hele dagen lang kan een werknemer vrij nemen, waarbij de werkgever tijdens dat ouderverlof (c.q. partnerverlof; geboorteverlof) loon doorbetaalt. Maar er is nog meer. Totdat een kind acht jaar is, kan er wettelijk circa drie maanden ouderschapsverlof (≠ ouderverlof) worden opgenomen. Dat bekostigt een werknemer wel uit eigen zak. Rutte III heeft echter plannen voor kleine verbeteringen. Zo worden de twee dagen betaald ouderverlof verlengd tot vijf dagen in 2019. En partners kunnen in het 1e half jaar na de geboorte van de baby straks nog eens 5 weken extra geboorteverlof krijgen, waarbij de werkgever 70 procent loon betaalt.
Deze regelingen blijven mager. Dat vindt de Sociaal-Economische Raad (SER) ook. Die heeft in een in februari verschenen rapport geoordeeld dat verlof om voor kinderen te zorgen uitgebreid dient te worden. Mannen en vrouwen zouden op kosten van de overheid zes weken ouderschapsverlof moeten kunnen opnemen in het eerste halfjaar na de geboorte van hun kind.
Het voorstel van de SER is een stapje extra vooruit. Maar zo krijgt een moeder in Bulgarije 58 weken verlof, tegen een uitbetaling van 90% van het loon. En daarna kan ze ervoor kiezen nóg een jaar extra verloven te nemen tegen uitbetaling van het minimumloon. Dit ter overweging hier want uit een grote meerderheid aan onderzoeken blijkt dat zorg door de ouders voor een baby zowel voor het kind als voor de ouders positieve effecten oplevert. Vooral voor de emotionele stabiliteit van het kind is het belangrijk. Het gezin met kleine kinderen als hoeksteen van de samenleving verdient daarom de nodige steun.
Blij werd ik dan ook toen ik een initiatief zag voor versterking van de positie van het gezin. Maar allengs tijdens het lezen van een toelichting zakte mijn stemming onder het nulpunt. Dit initiatief snijdt geen van hierboven genoemde thema’s aan. Goede mogelijkheden tot hulp voor jonge gezinnen om voor hun kroost te zorgen zijn geen punt van overweging.
Wel staat de man-vrouw-relatie centraal. Een referendum in Kroatië over het huwelijk als exclusief domein van een verbintenis tussen man en vrouw wordt met instemming aangehaald. Alle andere relaties worden verdoemd. En waar dit SGP-initiatief nog een punt scoort, in het geval van het onevenredig zwaar belasten van gezinnen waarin één ouder uitsluitend voor de kinderen zorgt, spelen deze koters in de argumentatie geen rol. Mijn suggestie: in een gezin met jonge kinderen, zeg tot zes jaar, zou zo’n verzorgende ouder een tegemoetkoming kunnen krijgen. Een kinderverzorger(ster) in een crèche ontvangt tenslotte ook een salaris.
Goed, echt verwonderen doet het op z’n kop zetten van waarden niet. We leven in een quasi-orwelliaanse samenleving. Iedere politieke leugen staat ten dienste van ‘onze’ waarheid, die steeds weer verrassend verandert. Hierbij predikt de SGP een relationeel keurslijf als ‘waarheid’. Haatzaaiende imams nemen voor zulk onzinnig fundamentalisme hun petje (kufi) af.
