Dit waanzinnig gave land
drs. M. Rutte
Vanaf mijn vroegste jaren kom ik er. Het heeft lang geduurd voordat de toch al erbarmelijke busverbinding noordwaarts nog verder uitgekleed werd: geen bussen meer in het weekeinde. Als je een zomerhuisje (dat in de praktijk van maart tot in november bewoond werd) hebt is geen verbinding op zaterdag en zondag niet handig, zachtgezeid. Een chauffeur had er al voor gewaarschuwd en vreesde het ogenblik dat het zo ver zou komen: kleine busjes waarin je zelfs als passagier een gordel moet omdoen, en liefst alleen rijdend in de spitsuren. “Het salaris voor de chauffeur is stukken lager.”
Maar de publieke voorzieningen in handen van hedendaagse neoliberalen hebben maar één echte functie: zo veel mogelijk afknijpen en liefst uitbesteden aan vrinden. En zo was de bus geen alternatief meer, tenzij het heel hard regende en je toch in de spits weg moest.
Toen we eenmaal besloten fietsen te stallen bij het station om van daaraf tweedehuisjewaarts te fietsen kwam de stationsstalling onder vuur als bezuinigingsobject. Hij zou drastisch vroeger dichtgaan, zeven uur ’s avonds, wat op nogal wat protest stuitte. Al was het maar omdat mensen die fietsen huurden om de duinen te verkennen dan wel heel vroeg terug moesten zijn. “Straks willen ze de bloemenhandel ook nog weghebben,” zei een van de stallingmannen. De tijd werd op later gesteld, maar in de werkelijkheid van Nederland is er nooit afstel.
Wikipedia (Door HyperGaruda – Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=70868896) heeft het station in zijn laatste fase nog vastgelegd. Links de fietsenstalling waar een mopperende beheerder zegt dat hij niets met de OV-fietsen te maken heeft, hij heeft er wel nog in de verhuur. Maar soms zijn die ook op. Rechts de bloemenhandel die “voor de gezelligheid” zorgde. Daarvoor was er de stationsrestauratie, die dienstig was als je na je werk nog even een duinwandeling wilde maken. Culinair hoogtepunt was de honkytonky, hamburger-NS-stijl (even niet vegetariër wezen, en ach, het was toch mystery meat). Op deze vertering kon je naar het strand lopen en terug, net voor zonsondergang, dan moet je het duin uit zijn.
Restauratie en kaartloket werden gecombineerd in “Kiosk”, nog links op de foto te zien.
Vorig jaar ben ik er niet geweest en 2021 zorgde voor een onaangename verrassing, die niettemin voorspelbaar was, achteraf. Er is geen stationsgebouw meer. Er is geen fietsenstalling/-makerij/-verhuur meer. Maar de gezellige bloemenhandel is er nog wel!
Een robotinstallatie verhuurt zogeheten OV-fietsen. Ik krijg er een met een onmogelijk hoog zadel toegewezen, dat niet omlaag te krijgen blijkt. Lever hem in en bestel een andere fiets. Ach, de volgende voor de verhuur beschikbare blijkt dezelfde te zijn, het systeem is onvermurwbaar. Ik geef het bij de derde keer op en begeef mij naar de vrijemeisjesonderneming van fietsenverhuur in het dorp, makkelijk dicht bij het station, zoals ze zelf adverteren. Echt open is de verhuur niet, maar “ze” (ik weet haar naam maar die noem ik niet) komt snel als je haar opbelt.
Open en eerlijk vertelt zij dat de nieuwe bedrijfsruimte antikraak is, “de echte huur zou ik niet kunnen betalen”. Daarachteraan komt dat de huizenprijzen onmogelijk zijn voor haar als “starter” zoals men het nog steeds belieft te noemen. Van €750.000 tot een miljoen is niet verbazingwekkend meer. En neen, volkshuisvesting kan men in dit dorp wel vergeten. Waar eigenlijk nog niet?
Voorwaarts! In het al sinds mensenheugenis aangrenzende en geannexeerde dorp zie ik aan weerszijden van de straat de Nederlandse vlag op zijn kop hangen. Aan het protocol met betrekking tot de vlag heeft men uiteraard schijt. Aan de oostkant zit er op vensterramen van alles geplakt: een galerij foto’s (daar zal vast Soros tussen zitten, maar ik stap niet af om te kijken), en een tekst Build Back Better. Aan de overkant in die vlag de tekst BPOC2020, meldpunt voor vaccinatieslachtoffers. Hier wordt geprotesteerd tegen de globalistische verkapt-groenlinkse dictatuur van een Nederland dat “we terug willen”.
Nou, het vervolg gaat over planten en bomen, dit moest ik even kwijt. En ik salueer naar het gezelschap dat hier een jaar of vijf geleden een huwelijk vierde op het strand met zilvermeeuw als bewaker. Op de achtergrond de Hoogovens of Tatasteel of hoe ze het nu weer willen noemen. 
Hopelijk zijn jullie nog bij elkaar…
- Kikker en huwelijk gefotografeerd door de schrijver, ©Krapuul
