Als je het over de suffe gezagsgetrouwe jaren vijftig hebt, denk ik aan dit liedje.
Zo werden de luisteraartjes naar de Vereniging Arbeiders Radio-Amateurs toegezongen, aan de piano: Benny Vreden. De pianist had ook allerlei andere wijze vermaningen, als: poets je tanden, was je dagelijks, steek niet schuin over, slaap met open ramen en doe het dopje op de tube tandpasta. Er zijn in mijn ogen fout redenerende historici die een “beschavingsoffensief” waarnemen in het fin de siècle – neen, neen en nog eens neen! Dit was het beschavingsoffensief waar ik als kind aan blootgesteld werd. Je hoorde toch nog liever Pat Boone zeg!
En ja, het was de sociaal-democratische omroep, want Drees was premier, of hij was net lafhartig terzijde geschoven door de ook toen al zo onbetrouwbare rechtse partijen (de VVD wenste in die tijd nog links, want seculier te heten).
Het zou nooit meer goed komen met de VARA, als het al ooit goed was geweest (dat moet dan voor mijn tijd zijn geweest).
De politie is mijn beste kameraad. Het traumatiserend lied was nog zo bekend bij mijn generatie dat wij het zongen ter opening van Radio Kemphaan, 1 april 1979 (de eerste testsignalen waren van 31 maart, een mooiere datum) – gevolgd door Anarchy in the UK op de plaat, om de toon even duidelijk te maken.
Die braafheid – het was hoe de Boven Ons Gestelden graag wilden dat wij opgevoed werden. Dat het wel mee- of tegenviel in die jaren vijftig vind ik mooi gedocumenteerd in het boek Rebelse jeugd van Eric Duivenvoorden, de periode die voorafgaat aan Provo van de gelijknamige film. De opstandigheid die in de legende de jaren zestig tekent kwam niet uit de lucht vallen. Maar dat die gericht was tegen dit soort mufheden mag duidelijk zijn.
Het filmpje met het lied kwam ik door de serendipiteit van surfen (door twitter) tegen. Het is geplaatst door een andere radiorebel, wel een van een groter maatje, Ben Bode – die een tijd de Nederlandse programma’s van Caroline heeft geëxploiteerd, Radio Paradijs wilde lanceren en ook nog iets met Radio Monique te maken heeft gehad. Ik heb hem in dit verband geïnterviewd. Ik stelde de klacht van de Nederlandse Caroline-deejays dat ze niet betaald werden aan de orde; Bode sprong hier op in door de kaart uit te spelen dat het allemaal nuffige homo’s waren die eisen stelden aan wie er tegelijk aan boord mochten zijn. Ik weet niet meer of dit nou zo in de krant is gekomen, het klinkt niet fraai (er zal wel iets van waar zijn geweest, maar het is geen excuus om geen loon te betalen). Hij klonk overigens niet als iemand die zelf gretig naar Radio Paradijs of het beoogde zusterstation van het zelfde schip, Beautiful Music (“restaurantmuziek zeg maar”) zou luisteren. De stations zijn door een gewapende overval op het zendschip buitengaats in de kiem gesmoord.
Maar reden om de politie dankbaar te zijn heeft hij ook niet en daar kan ik hem geen ongelijk in geven.
