Dus nu is dus ook Chris Koerts overleden, de andere helft van de tweeling die Earth & Fire oprichtten. Chris was de gitarist, Gerard de toetsenist (overleden in 2019).
Gerard was als toetsenist verantwoordelijk voor het uiterst karakteristieke mysterieuze geluid van de mellotron op een van hun beste nummers, “Memories”. Chris speelde op dat nummer een gitaarsolo die ook bijzonder was voor die tijd. Het betrof immers geen standaard bluespatronen, in een poging Clapton of Hendrix te imiteren bijvoorbeeld, maar begon met een deel van het melodieuze hoofdthema, waarna een complex patroon van noten volgde, om daarna weer de lijn van de hoofdthema’s op te pakken.
Karakteristiek is ook de slechts heel lichte oversturing/vervorming van het gitaargeluid. Al was dat destijds nog niet zo extreem als het later werd in de hard rock en heavy metal, gitaristen als Jimi Hendrix, Eric Clapton, Jimmy Page, Ritchie Blackmore en ook onze nationale gitaartrots Jan Akkerman gebruikten toch wel al een zwaarder, meer vervormd geluid (alhoewel die laatste dat ook niet altijd deed). De techniek was aanwezig, dus dat moet een bewuste, subtiele keuze van Chris Koerts geweest zijn.
Chris speelde op een zwarte Gibson Les Paul. Ik meen me die (Toppop?) video te herinneren, met Chris op die zwarte Les Paul, en dat ik dat soort muziek destijds heel mooi vond, en me veel meer zei dan de gangbare, rechttoe-rechtaan pop of rock (’n roll). En die zwarte Les Paul was ik wat later gaan associëren met gitaristen die bijzondere dingen speelden. In die tijd speelde namelijk ook mijn gitaarhelden zoals de eerder genoemde Jan Akkerman, Steve Hackett van Genesis, en virtuoos Al DiMeola er op (en Andy Latimer van Camel, zij het niet op een zwarte). Dus ja, bijna twee jaar geleden kocht ik dan uiteindelijk toch ook maar eens een (zwarte) Les Paul.
Die tijd rond 1970 was bijzonder in Nederland. Allerlei bijzondere prestaties werden geleverd in dit landje. We werden ineens internationaal opgemerkt op de gebieden van sport (Ajax, Feyenoord, Kees Verkerk, Ard Schenk), muziek (Focus, Shocking Blue) en misschien wel het belangrijkste, politiek: het Griekse kolonelsregime tegen wie minister Van der Stoel een rechte rug hield. Kom daar nu eens om met neo-liberale vaatdoeken als Mark Rutte en Wopke Hoekstra.
Die bijzondere generatie van Chris Koerts is aan het verdwijnen. Wat maakte hen zo bijzonder? Misschien wel de combinatie van opgegroeid zijn in de tamelijk behoeftige omstandigheden van wederopbouwend Nederland kort na de oorlog, die je bewust maakten dat niets voor niets kwam. Misschien dat die generatie in het in de jaren zestig en zeventig snel herstellend Nederland (met dank aan de gasbel in Groningen) wist hoe moeilijk het leven kon zijn, en hun kansen greep?
Toch maar weer mijn favoriet “Memories”, daar had ik het per slot over:
Het epische progrocknummer Song Of The Marching Children werd ook genoemd ter redactie:
(Foto: Door AVRO – FTA001017340 003 con.png Beeld En Geluid Wiki – Gallerie: Toppop 1973, CC BY-SA 3.0 nl, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=17822710)
