Enige weken geleden kwam naar buiten dat Donald Trump bij zijn vertrek uit het Witte Huis vijftien dozen met materialen en documenten uit het Witte Huis meegenomen heeft naar Mar-a-Lago, zijn verblijf in Florida. Vermoed werd dat zich daaronder bovendien (zeer) geheime documenten bevonden. Dergelijke documenten en materialen zijn niet het persoonlijk bezit van de president, en dienen na beëindiging van de ambtstermijn overgedragen te worden aan het Nationaal Archief, waar men dus opmerkte dat er dingen ontbraken. Nu is inderdaad bevestigd dat er zich onder de documenten dergelijke geheime stukken bevonden.
Zoals gewoonlijk hield Trump zich weer eens niet aan welke regel dan ook, zoals hij dat al zijn hele leven niet gedaan heeft. Bovendien heeft hij er zoals elke crimineel een hekel aan als wat dan ook over of van hem ergens vastgelegd wordt, vandaar zijn weigering email te gebruiken, en zijn gewoonte documenten te verscheuren. Bij enigszins normale mensen leidt een dergelijk misdrijf tot ernstige gevolgen. Zo was er bijvoorbeeld een National Security Adviser onder Bill Clinton die 5 documenten uit het Nationaal Archief naar huis bleek meegenomen te hebben. Dat is hem op 50.000 dollar boete, 2 jaar proeftijd voor een voorwaardelijke celstraf en ontneming van zijn security clearance (wat is het Nederlandse woord daarvoor?) voor drie jaar komen te staan. Het betrof hier dus slechts vijf documenten, terwijl het in Trumps geval vijftien dozen betreft.
Het geval van de door Trump ontvreemde documenten is al diverse maanden bekend, en het Nationaal Archief heeft gedurende die tijd met Trump onderhandeld over de teruggave van de spullen. Pardon? Onderhandeld? Waarom is de FBI op het moment dat het ontbreken van die spullen duidelijk werd er niet direct met een SWAT-team op afgestuurd om dat hele Mar-a-Lago binnenste buiten te keren??
Van het Ministerie van Justitie hebben we zoals inmiddels gebruikelijk nog helemaal niets gehoord, alhoewel het Nationaal Archief wel met hen in contact heeft gestaan over deze kwestie. Het schijnt overigens ook weer niet zo’n heel voor de hand liggend geval te zijn, omdat een president willekeurig welk geheim stuk tot niet-geheim schijnt te mogen verklaren. En jaja, we weten het nu wel, Justitie laat normaal gesproken niets horen over welke zaak dan ook totdat er een aanklacht ligt, maar dat staat dan wel in schril contrast met het eindeloze onderzoek naar Hillary Clintons emails op haar eigen mailserver waar alle media in geuren en kleuren maandenlang over berichtten.
Een (her)onderzoek dat dus wel degelijk naar buiten werd gebracht, door de Republikeinse FBI-directeur James Comey, wat Clinton waarschijnlijk de verkiezingsoverwinning heeft gekost. Comey schrijft in zijn boek A Higher Loyalty dat-ie er niet aan moet denken dat hij op die manier de verkiezingen zou hebben beïnvloed, wat in het geval dat dat de waarheid is wel een bijzonder naïeve zet zou zijn geweest. Hij beweert dat hij het wel moest doen, omdat-ie eerder al verklaard had dat dat onderzoek gesloten was. Maar hij had er om te beginnen dus nooit over moeten reppen, zoals hij wel degelijk het onderzoek dat naar de Russische inmenging ten gunste van Trump liep geheim heeft gehouden (zoals het hoort).
Al met al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Garland en zijn ministerie het liefst hun vingers helemaal niet branden aan wat dan ook dat met Trump te maken heeft, om maar niet politiek gemotiveerd te lijken. Dat laten ze liever aan de Attorney Generals van New York en Georgia over. Terwijl juist die passiviteit politiek gemotiveerd is.
Niemand zal opgeluchter zijn dan ik als blijkt dat ik het mis had.
(Foto: The White House from Washington, DC, Public domain, via Wikimedia Commons)
