Domela Nieuwenhuis herdacht op 11 november steeds de martelaren van Chicago, de anarchisten die moesten hangen bij wijze van voorbeeld voor het regime van de VS – een “gerechtelijke” misdaad waar “we” de eerste mei aan te danken hebben. Wie gedenkt hen nog, op die dag?
Voor mij is 9 mei de te gedenken sterfdag van Ulrike Meinhof, jarenlang in de isolatiecel geestelijk gesloopt – althans, dat was de bedoeling. Maar aan haar zelfmoord twijfel ik nu zoals toen, in 1976.
Hier een televisiefilm over het leven in een tehuis voor meisjes, dat het regime in zo’n tehuis in beeld bracht. De film dateert van 1970, is voltooid kort voordat Meinhof “ondergronds” ging. Pas in 1994 is hij voor het eerst vertoond door de Südwestfunk.
Meinhof was geëngageerd journaliste. Zij besloot het gevecht aan te gaan tegen het reëel voortlevende nazisme in de Bondsrepubliek. Zij deed dat aan de rand van een linkse politieke cultuur die in Duitsland nauwelijks nog en in Nederland beslist niet meer bestaat. Wie zal haar verder nog gedenken?
Bambule – Fürsorge – Sorge für wen?
Het woordenspel in de Duitse titel kon ik maar gebrekkig weergeven.
