Als u nu in het geval van een fotoclaim denkt : “Ha, maar ik sta volkomen in mijn recht en dit is toch een absurde claim?? Ik stap naar de rechter!”, overdenkt u dat dan nog eens heel goed. Om te beginnen moet u zich natuurlijk al afvragen of de kosten die een advocaat en de eventueel te dragen kosten van de rechtszaak de moeite van de claim waard zijn (hiermee persen de eisers u immers op effectieve wijze af), maar ten tweede blijkt vertrouwen op een afgewogen en eerlijke rechtsgang ook onterecht, als u het relaas van Martine Bakx’ eigen rechtszaak leest:
Voor wie het een beetje gevolgd heeft:
Ik had een rechtszaak,
met een idiote hoorzitting
en een absurd vonnis.
Ik was verbijsterd dat ik 150% van het tarief van Stichting Foto Anoniem plus proceskosten moest betalen. Zo verbijsterd dat ik er niet over uitgeschreven raak. Al die tijd dacht ik dat ik pech had met de rechter. Een andere rechter had mijn verhaal wellicht wél geloofd of het verweer aandachtiger gelezen en dan was ik vrijgesproken.
Rechters zijn overbelast en maken foutjes. Auteursrecht is niet het enige onderwerp waar ze zich mee bezig houden. Ze beslissen lijdelijk en mogen geloven wie ze willen.
Ik nam de rechter, mevrouw mr. G.J. Heevel, dan ook niets kwalijk. Totdat ik gisteravond deze lijst zag. Ze blijkt betaalde nevenfuncties te hebben; voorzitter geschillencommissie en bindend adviseur mbt dubbele claims rechthebbenden bij Videma*, een beheerorganisatie auteursrechtgelden. Eind van dit jaar gaat ze met pensioen in haar functie als rechter en wordt ze de voorzitter van Stichting de Thuiskopie. Ik lees dat ze o.a. hoofd juridische zaken bij Sena is geweest.
Kanonnen zeg [Limburgse uitdrukking van Martine die ik lang niet meer gehoord heb; LB], daar viel bijna een dozijn kwartjes hier. Ze was niet onwetend. Ze maakte geen foutjes. Sterker, ze is potverdorie docent auteursrecht bij SSR zie ik in de lijst met nevenfuncties. Ze moet bekend zijn met de gebruikelijke tarieven in de markt. Ze had me moeten vrijpleiten maar dat is niet in het belang van de inningsindustrie.
Kwartje 1, een hoorzitting om jurisprudentie te voorkomen.
Ik had met ervaringsdeskundige Luuk Koelman een kort, clean verweer geschreven zonder enige tegeneis. Het ging niet om hoge bedragen en de standpunten van beide partijen waren helder. Gelijk uitspraak is dan logisch. Toch werd er een “comparitie van partijen” (een hoorzitting) georganiseerd.
Kwartje 2, bewijs dat mij vrij zou pleiten werd niet bij de stukken gevoegd.
Ter zitting wilde de rechter screenshots van de niet meer bestaande website Eerlijkefoto.nl, waar ik de bewuste foto voor een paar euro had kunnen kopen, niet aannemen en bij de stukken voegen.
Ook uitgeprinte artikelen waar ik ter zitting uit citeerde hoefde ze niet te hebben omdat ze ze zou bekijken via de linkjes die in het schriftelijke verweer staan.
Kwartje 3, een dubieuze betwisting van eiser is volgens de rechter “gemotiveerd”.
Rechter vroeg aan eiser of ik de foto bij Eerlijkefoto.nl had kunnen kopen. Daar werd op geantwoord dat ik de foto niet voor €10,- had kunnen kopen. Een overduidelijk gewiekst antwoord omdat de foto’s bij Eerlijkefoto.nl minder kostten. De rechter heeft het in het vonnis over “gemotiveerd betwist”.
Kwartje 4, ik kreeg geen mogelijkheid om het ingebrachte tarief te betwisten.
Toen de ingebrachte waarde van de misgelopen licentie-vergoeding ter sprake kwam reageerde ik met dat er toch niemand is die dat betaalt waarop de rechter me afkapte met dat ik niet achteraf kan gaan onderhandelen over het tarief. Er volgde een hele uitleg over een pak melk dat je leeg drinkt in de supermarkt. Dan kun je bij de kassa niet zeggen dat je een ander pak had leeg gedronken als je geweten had dit deze zo duur was. En ik had wel precies deze foto uitgekozen. En fotografen organiseren zich nu eenmaal en dan neemt de prijs toe.
Kwartje 5, negeren van de kwaadaardige opzet zodat eiser onschuldig lijkt.
De foto die mijn destijds 9-jarige dochter makkelijk gevonden moet hebben was verwijderd. Ik kon dus niet meer nagaan of het toegestaan was om de foto te publiceren op een klein persoonlijk blog. Een opmerking hierover in het verweer was aanleiding voor eiser om de foto, zonder het watermerk dat op de inbreukfoto stond, terug te zetten en te beweren dat ik loog. Toen ik hierover begon werd dat afgekapt door de rechter met de opmerking dat op foto’s van 20 jaar oud ook auteursrecht zit.
In het vonnis is niks terug te vinden over het gesjoemel met de foto.
Kwartje 6, een leugen niet opnemen in het procesverbaal.
Eiser heeft ter zitting beweert dat de foto’s van de fotograaf niet te koop zijn geweest via Eerlijkefoto.nl. Deze leugen staat niet in het procesverbaal. Had de leugen er wel in gestaan, dan had ik nog om herstelvonnis kunnen vragen omdat ik ter zitting niet wist dat ze logen, daar kwam ik achteraf pas achter.
Kwartje 7, geen begrip tonen zodat ik zou gaan twijfelen aan mijn overtuiging dat er sprake is van oplichting.
Over het intimiderende gedrag in het incassotraject zei de rechter; “Ja als u het zover laat komen door niets te betalen…” En of ik soms dacht dat de wet niet voor mij gold.
Kwartje 8, een schikking afdwingen om jurisprudentie te voorkomen.
De rechter werd lichtelijk hysterisch toen de tweede schikkingspoging op de gang niet gelukt was. Tegen eiser zei ze dat ze de proceskosten ging liquideren en tegen mij dat ze het ingebrachte tarief zou overnemen waarna ze ons voor de derde keer de gang opstuurde met de opdracht om te schikken.
De zitting, die inmiddels 2,5 uur had geduurd, eindigde direct nadat we terugkwamen van de gang. Een goedendag kon er niet meer vanaf. “Ksssst, wegwezen” sprak de rechter.
Kwartje 9, snel uitspraak doen om te voorkomen dat een brief toegevoegd werd aan het dossier.
Het vonnis was voor de derde keer aangehouden. Ik belde naar de rechtbank en kreeg onder andere te horen dat ik een brief kon sturen die bij de stukken gevoegd zou worden. Waarop ik deze brief schreef die ik graag aan het dossier toegevoegd wilde hebben. Prompt erop ontving ik de uitspraak, twee weken eerder dan gepland, met de brief retour.
Kwartje 10, commercieel framen omdat je dan een licentie nodig hebt.
In het vonnis staat bij de feiten dat de inbreuk plaats vond op mijn website en niet op een van mijn 6 blogs. Het was overduidelijk dat de inbreuk plaats vond op een blog en niet op artoek.nl, de website waar ik verkleedkleding mee verkoop. Nu lijkt het alsof ik de foto commercieel gebruikt heb en Eerlijkefoto.nl is bedoeld voor particulieren. Mijn verweer was onder andere dat je voor een persoonlijk blog geen licenties aanschaft.
Kwartje 11, het aantal pageviews in twijfel trekken waardoor het niet onder bagatel valt.
Zonder dat eiser het betwist heeft, trekt de rechter het aantal pageviews in twijfel. Ze duidt de printscreen van de statistieken alsof de foto op de homepage van mijn webwinkel stond en niet op een blogpost. Ik had opgegeven 80 views totaal, een blogpost ebt weg van de tijdlijn. De rechter gaat uit van 1400 per maand.
Bah bah bah. Mijn vonnis wordt door Permission Machine gebruikt om de gevraagde schadevergoeding in sommatiebrieven te onderbouwen. En het vonnis wordt gebruikt om kleine bloggers bang te maken.
Hoe meer ik ontdek over deze “bedrijfstak” hoe misselijker ik word. Geldgedrevenheid maakt zelfs ons rechtssysteem kapot.
Iemand enig idee wat ik hier, behalve verspreiden van dit verhaal, nu mee moet? Vonnis is alweer even geleden, hoger beroep was gezien het bedrag sowieso niet mogelijk.
Teken ook de petitie Stop Onredelijke Fotoclaims van Martine Bakx (en geef eventueel aan berichten van updates te willen ontvangen)
(Dit artikel verscheen eerder op het weblog van Martine Bakx)
(Uitgelichte afbeelding: Cartoon Stop Onredelijke Fotoclaims (Martine Bakx))
