Van adolescentie tot politiek blogger (IV)

Ik stemde nog steeds D66, zij het dat ik niet erg blij werd van de kleurloze Els Borst en later aangetreden dito Thom de Graaf, als opvolgers van Van Mierlo.

Begin jaren 2000 kwam in Utrecht de partij Leefbaar Utrecht op, vooral gericht op de eindeloze verbouwingsplannen in die stad en de gevolgen die dit had voor – inderdaad – de leefbaarheid van  Utrecht. Ook nu, meer dan tien jaar later is het er nog steeds een enorm gedoe, en vooral in de buurt van het centrum moet je precies weten hoe te rijden, anders kom je er pas tientallen minuten later aan een heel andere kant dan je bedoeld had weer uit te voorschijn. Maar dit terzijde. Na verloop van tijd ging de partij, onder leiding van onder andere de onvermijdelijke Jan Nagel, nationaal. Kernpunt leek te zijn een partij op te richten tegen het Haagse establishment en de bedilzucht uit die hoek op het gebied van ruimtelijke ordening en cultuur.

Eind 2001 werd Pim Fortuyn gekozen als lijsttrekker, en die deed het heel goed in de peilingen. Fortuyn had echter zijn eigen plannen, en in een interview in de Volkskrant liet hij weten dat de islamitische cultuur een achterlijke was, en dat als hij het wettelijk rond zou kunnen krijgen er geen islamiet meer Nederland in kwam. En dat hij zich bovendien maar eens even niet meer zoveel van het partijbestuur zou aantrekken als die het daar niet mee eens waren. Ik kan me die zaterdageditie nog goed herinneren.

Daar was Leefbaar Nederland niet blij mee en ze ontsloegen Fortuyn. Het electoraat bleek echter laaiend enthousiast, en Fortuyn nam dat zo ongeveer in zijn geheel mee naar zijn eigen, nieuwe lijst, die later Lijst Pim Fortuyn gedoopt zou worden. De opluchting leek enorm. Na decennialang hun mening door ‘Je mag het eigenlijk niet zeggen, maar…’ (en het dan toch te zeggen) te hebben moeten laten voorafgaan, kon er nu eindelijk vrijelijk op immigranten, allochtonen en moslims worden gescholden, want Professor Pim deed het immers ook.

Fortuyn werd vermoord. Niet door een moslim maar door een dierenrechtenactivist, tot de opluchting van velen. Hoe dan ook, ‘de kogel kwam van links’, volgens rechts althans, en de haat van rechts voor alles wat naar links zweemde werd groter dan ooit. De LPF behaalde een monsteroverwinning bij de verkiezingen in mei 2002. Mij leek het ondenkbaar dat ook maar iemand met deze rabiate, labiele maniakken zou willen samenwerken, en menigeen liet zijn of haar afkeer dan ook duidelijk merken.

Menigeen, behalve de, na een onoplosbaar conflict tussen de twee belangrijkste kandidaten voor het CDA-lijsttrekkerschap Jaap de Hoop Scheffer en Marnix van Rij, de stilletjes naar voren getreden en tot voor kort volslagen onbekende Jan Peter Balkenende, die bij gebrek aan beter dan in godsnaam maar tot lijsttrekker van het CDA benoemd was. De man die in feite door zijn kleurloosheid op die positie was gekomen, hield ook nu wijselijk zijn mond over Fortuyn. Hij was de enige die hem niet openlijk aanviel, en juist dat karakterloze gedrag leverde hem de verkiezingsoverwinning op, die leidde tot het allerbelachelijkste kabinet uit de vaderlandse geschiedenis: Balkenende I. De beslissing van het CDA en de VVD toch samen te werken met de xenofobe clowns van de LPF bezegelde mijn totale en definitieve verachting voor beide partijen.

Wordt vervolgd