1 mei 1968. Ik dien mij te verdiepen in Homerus, Livius, vierkantsvergelijkingen en stamtijden, heel veel stamtijden (ook de equivalenten er van in het Frans en Engels), maar de Revolutie Riep. Uit de dagen van Provo kort ervoor kende ik wat oudere jongeren (dat was toen nog geen speciaal begrip, het waren twintigers, begrijpt u wel, en ik was tiener). Ik kon in het deux-chevauxtje van een van hen mee naar de barricaden, dit was nog eens Franse werkwoorden leren, mensen! (Die oudere makker van toen zou heel goed wel eens ook bij krapuul kunnen werken, nod nod wink wink).
Say no more say no more, what was it like…
Hoe we met die trip op ooit Parijs gehaald hebben, geen idee, ik was de chauffeur niet. Daar waren we. Onmiddellijk kieperden wij de auto van een ander omver en staken hem in de hens en wie liep daar langs om blij uit te roepen: Ah, c’est la révolution! Inderdaad, Ernest Mandel. Wij wisten overigens nauwelijks wat wij deden want we hadden een kilo wiet in de voering van de eend meegenomen en zo achter de barricaden rookte je je te pletter, als je geen auto’s aan het omgooien was of stenen wierp naar de CRS (=SS, ja die heb ik bedacht, ik blijf er bescheiden onder). Of je spoot wat op de muren. Wist u dat Sous les pavés la plage en Demandez l’impossible ook van mij zijn? Zoals ik al zei, ik ben bescheiden. Dat het de geschiedenisboekjes ging halen beseften wij niet.
Nou ja, wat we wel wisten dat tussen het leuzen aanbrengen, af en toe een Algemene Vergadering en het vechten op de barricaden het Een Grote Rampetamppartij was. Hemeltjelief! In Nederland zemelt iedereen over Pauw en zijn tweehonderd vrouwen, maar dat aantal haalden wij met gemak in die dolle maand. En omgekeerd natuurlijk ook. Ja je was jong en je wilde wat. Ik weet echt hun namen niet allemaal meer hoor, en ik mag hopen dat het wederzijds is. Vrijheid blijheid en een groot feest. Die meisjes in hun minijurken lieten hun ondergoed maar uit, dat maakte dat de contacten sneller verliepen zo tussen de gevechten door.
Eigenlijk was het allemaal een vooroefening van wat er in Nederland te gebeuren stond, dat begrijpt u. Al die bezettingen, het Maagdenhuis – de naam alleen al tenslotte, nietwaar. Een grote dolle boel, wiet, trips, vandattum en vechten met de smeris. De burgertruttenboel overhoophalen weet je wel.
Wat zegt u? “Waar ging dit eigenlijk over? Waren er geen politieke eisen, wat hield die revolutie eigenlijk in?”
Ja hoor eens even, heeft u het meegemaakt of ik?
U kent hem toch wel: wie zich de jaren zestig herinnert was er niet bij.
Zo, nou u weer.
Ik herinner mij 1968 nog wel. Woonde in een duplex woning in een van de tuinsteden van Amsterdam.De muziek van Serge Gainsbourg werd veel gedraaid in ons huis. Verder waren elke avond veel mensen over de vloer. Een soort zoete inval.
Meestal was ik al onder zeil en kreeg ik er niet veel van mee.
Herinneringen aan mijn meest gelukzalige momenten, zijn toch het spelen met jongens in de zandbak. Tunnels graven en daar de auto’s door heen laten rijden.
Ik was 5.
Nou ja, zeg!
Vrijwel algemene staking van meer dan 2 weken. Doorbraak niet-stalinistisch Links. Wijks- en ondernemings-gewijs zelfbeheer – dat kun je niet afdoen als “uitzinnigheden”, Arnold.
Zoals altijd waren er massas sensatietoeristen. Vergeten sektes ramsjten hun lektuur sinds 1938 weg op de binnenplaats van de Sorbonne. Serieuze revolutionairen zoals ik hadden helaas geen tijd om aan de vrije liefde te doen. Achteraf wel jammer, daar niet van.
Parijs-1968 hàd iets heel moois kunnen opleveren (mooier dan wat het toch al heeft teweeggebracht). Maar het heeft niet zo mogen zijn dank zij ideologische verwarring en doorbraak van het “ik-tijdperk”.
In ’68 was ik 27, Ina, maar ik had niet veel meer te zeggen in het wereldgebeuren dan iemand van 5. 🙂
De sleutel tot dit verhaal ligt in de op een na laatste zin… 🙂
Pingback: Mei 1968 uitgelegd voor de historisch oningelichten – een ruwe schets | Krapuul
Pingback: Mei 1968 – een Dubbele Boterham met Kaas | Krapuul