Ik bewoon een flatje in het ‘Wooncentrum’ De Drecht in Amsterdam Zuid-Oost. Ooit gebouwd als protestants-christelijk bejaardenzorgcentrum. Sinds 2014 geen bejaardencentrum meer. Maar nog steeds bewoond door ruim 400 bejaarden(gezinnen) grotendeels van Caraïbische afkomst. Met hun zorgbehoeften slecht en inefficiënt bediend door een reeks van zorgcowboys. Aanleunwoningen met vrijwel niets meer om tegenaan te leunen.
Nu zijn er coronagevallen in het centrum. Er zouden dus voorzorgsmaatregelen en strenge gedragsregels zoals in échte zorgcentra moeten komen. Dat kan niet, want De Drecht is geen zorgcentrum meer. En er is bij lange na geen (bevoegd) personeel voor. Gelukkig doen de vrouwen en mannen van de portiersloge, de schoonmaak en het onderhoud hun stinkende best. Zoals hier. Transport van je wekelijkse vuilniszakken door de lange smalle gangen en de liften is een groot smetrisico. Nu doen personeelsleden vrijwillig bovenop hun taken: *vuilniszakkentransport*!
En voor wie het nog even zwart op wit van mij wil hebben:
De vermarkting van de zorg kost de gemeenschap heel veel, is inefficiënt en creëert in situaties als de huidige reëel en onnodig levensgevaar voor ouderen en hun verzorgenden.
Enfin, ik vermijd zo veel mogelijk gangen en liften. Draag mondkapje. En ben ongelukkig dat ik mijn lieve buren uit Suriname, de Antillen en Marokko niet kan helpen.
