Afgelopen dinsdag hield Trump zijn derde State of the Union. Ik ga mijn energie echter niet besteden aan het weerleggen van de eindeloze serie leugens die Trump daarin tentoon spreidde. Iedereen weet dat de man 24/7 liegt en bedriegt, dat hoeft niet verder aangetoond te worden.
Na afloop keek Trump de vergaderkamer van het Huis rond met een van de beste Mussolini-imitaties die hij ooit gegeven heeft, terwijl Nancy Pelosi hem voor de tweede keer op rij volkomen voor schut zette door achter zijn rug maar in beeld van de camera de hele toespraak in stukken te scheuren (na hem vorig jaar op spottende wijze toegeklapt te hebben). Gevraagd naar de redenen hiervoor antwoordde Pelosi dat dit haar nog de netste oplossing leek gezien de alternatieve handelingen die ze met die toespraak uit had kunnen voeren. Trump had haar eerder overigens zelf beledigd door haar uitgestoken hand te negeren bij aanvang van de ceremonie.
Niet iedereen aan Democratische zijde was even blij met die confrontatie. Er zijn nog steeds Democraten die het (ik meen door Michelle Obama uitgesproken) adagium “When they go low, we go high” aanhangen. Dat was misschien een goede strategie in normale, pre-Trumpiaanse tijden, maar inmiddels willen veel Democraten graag zien dat er eens teruggeslagen wordt. “When they go low it’s easier to kick them in the nuts”, zou ik liever zeggen.
De volgende dag stond de al jarenlang vaststaande vrijspraak van Trump van de beschuldigingen in zijn impeachment op het programma. Alhoewel het gehele proces minder dan een half jaar geleden begon, was daarvoor immers al lang duidelijk geworden dat de Republikeinen Trump onvoorwaardelijk zouden steunen onder wat voor omstandigheden dan ook. Die gingen zich deze unieke kans om al hun politieke en juridische natte dromen bewaarheid te zien worden niet laten afpakken door iets onnozels als precies dat waarvoor de Founding Fathers bang waren geweest toen ze de mogelijkheid tot impeachment in de grondwet opnamen. Sterker nog, het kunnen begaan van zulke feiten in het landsbestuur IS een van die natte dromen van de huidige generatie Republikeinen.
Want dat is waar de Republikeinen naartoe willen: een autocratie, of in elk geval een staat waar hun wil aan opgelegd wordt zonder kans voor andersdenkenden, zoals Bill Maher hier uitstekend uitlegt.
De Verenigde Staten had bij oprichting een modernere staatsinrichting dan vele andere Westerse landen, met in de geest bepaalde goede ideeën in haar grondwet. Maar het is een remmende voorsprong geworden, met een Senaat die bedacht was toen het nog een overzichtelijk land was aan de oostzijde van Noord-Amerika, met staten die niet zo extreem van inwoneraantal met elkaar verschilden als nu het geval is. Californië met negenendertig miljoen inwoners heeft twee senatoren, en de twee Dakota’s met bij elkaar anderhalf miljoen inwoners hebben er vier. Dan is er het kiescollege, dat de vertegenwoordiging in het Huis van Afgevaardigden weliswaar beter, maar ook niet helemaal proportioneel naar inwoneraantal per staat representeert, en tenslotte het waanzinnig oneerlijke winner-takes-all districtenstelsel, dat verkiezingen ook veel kwetsbaarder maakt voor fraude omdat heel weinig stemmen alle verschil kunnen maken.
De Senaat, het meest ondemocratische huis van de twee, is bovendien het machtigst, zoals Mitch McConnell de afgelopen jaren op zeer kwaadaardige manier heeft laten merken. Het grootste schandaal tot voor kort was het eenvoudigweg weigeren van een hoorzitting van een door president Obama voorgedragen rechter voor het Supreme Court, Merrick Garland, zodat die niet benoemd kon worden. Daar is vorige week het ronduit verbijsterende weigeren van getuigen en documenten tijdens de rechtszitting in de Senaat van het impeachmentproces van Trump bij gekomen.
Alhoewel Mitch McConnell wellicht de meeste schade heeft toegebracht aan wat er aan democratie nog over was in de Verenigde Staten, is Bill Barr, Attorney General (ik gebruik bewust de Amerikaanse term, omdat deze functionaris ook een wat andere rol heeft dan de Minister van Justitie in ons bestel) een goede tweede. Zo vindt hij dat een president eigenlijk gewoon helemaal nooit onderzocht, laat staan aangeklaagd, zou mogen worden.
Zijn laatste escapade werd gisteren bekend en ligt volledig in diezelfde lijn: onderzoeken naar politiek gevoelige kwesties (lees: willekeurig welke kwestie waar Trump bij betrokken is) en specifiek presidentiële kandidaten mogen alleen nog maar met zijn goedkeuring (lees: niet) opgestart worden.
Als u nog niet overtuigd bent van de weg die Trump nu vrij voor zich ziet liggen, nu hij zeker weet echt overal mee weg te kunnen komen, leest u dan nog even over de volgende gebeurtenissen van slechts de afgelopen paar dagen, die uitstekend als voorbeelden in Dictatorships for Dummies zouden kunnen fungeren:
Luitenant-Kolonel Alexander Vindman is ontslagen van zijn positie in de National Security Council, overduidelijk uit wraak voor zijn getuigenissen voor het Huis van Afgevaardigden over Trumps ‘perfecte telefoongesprek’. Hij is zelfs het terrein van het Witte Huis af geëscorteerd, ongetwijfeld om de vernedering zo groot mogelijk te maken. Het betreft hier een onder andere met een Purple Heart gedecoreerde oorlogsveteraan, maar dat schijnt Trump alleen maar des te meer te irriteren. Waarschijnlijk omdat zijn eigen laffe verleden wat dat betreft er zo schril bij afsteekt. Overigens bleef het niet bij Alexander Vindman, ook zijn tweelingbroer Yevgeny Vindman werd gedwongen zijn positie in het Witte Huis op te geven, terwijl die werkelijk helemaal níets met de hele kwestie te maken heeft gehad.
Gordon Sondland, de Amerikaanse ambassadeur voor de Europese Unie, is ook verteld op te hoepelen. Hij heeft wel de schadelijkste getuigenis gegeven en dat kan niet onbestraft blijven natuurlijk. Hij zal wel spijt hebben van de miljoenen die hij gedoneerd had aan de inauguratie van Trump om in een goed blaadje voor een mooie positie te komen. Je vraagt je af wie er zich in godsnaam nog wil associëren met Trump, want je wordt onvermijdelijk in zijn duistere praktijken betrokken en vervolgens komt híj er altijd mee weg maar jij niet.
En als kers op de klassieke dictatoriale pudding heeft Trump ook al het idee opgevat dat hele impeachment uit de annalen van het Huis te laten verwijderen, zodat hij met terugwerkende kracht nooit impeached zou zijn.
“Should they expunge the impeachment in the House? They should because it was a hoax,” Trump told reporters at the White House before departing on Marine One. (NBC News)
(to expunge = permanent verwijderen)
Ja, dat zou hij wel willen, want die vernedering is natuurlijk ondanks zijn ‘vrijspraak’ absoluut niet te hebben voor Trump, dat hij slechts één van de drie presidenten is geweest die het zo bruin heeft gebakken dat er een impeachment tegen hem werd ingesteld. Hij is volgens zichzelf immers altijd “probably the greatest <vul willekeurige welke functie/vaardigheid waar het toevallig net over ging in> in American history”.
De Democraten moeten winnen in November, anders is het voorbij met de Amerikaanse democratie. Alleen ben ik nog steeds niet zeker wie daarvoor de beste kandidaat is.
