Bernie Sanders twitterde op 24 januari 1919 over Venezuela:
In de eerste twee tweets beschuldigt hij de Maduro-regering van allerlei zaken, die pertinent onjuist zijn of vervormd zijn tot een parodie van de werkelijkheid. Óf hij heeft geen enkel idee van wat zich daar afspeelt, of hij reproduceert slechts wat de mainstream media uitbraken, zonder zich er verder in te verdiepen. In de derde tweet keert hij zich echter tegen het verlangen om te interveniëren
Het feit alleen al dat hij ter verklaring van de complexe situatie in Venezuela niet meer nodig denkt te hebben dan drie tweets, is onthutsend voor iemand die van plan is om president van het machtigste land van de wereld te worden.
Hij zegt in de eerste tweet dat de verkiezingen van vorig jaar frauduleus zouden zijn verlopen. Maar feit is dat die verkiezingen door meer dan 150 internationale waarnemers werden beoordeeld als vrij en eerlijk. In de tweets komen verder de enorme blokkades die de VS heeft opgeworpen voor Venezuela’s toegang tot de financiële markten niet aan bod. Ook niet de onwettigheid van het presidentschap van Guaidó.
In een tweet op 23 februari pleit hij voor toegang van de ‘humanitaire hulp’, waarvoor door de VN en het Rode Kruis alle medewerking werd afgewezen omdat deze louter politiek gemotiveerd was.
De bevolking van Venezuela maakt een ernstige humanitaire crisis door. De Maduro-regering moet de behoeften van haar bevolking op de eerste plaats stellen, humanitaire hulp in het land toestaan en afzien van geweld tegen demonstranten.
Deze uitspraken van Sanders herhaalden en ondersteunden de standpunten van Trump, John Bolton en Elliott Abrams.
In bijna alle links/progressieve media zijn deze uitspraken niet bijster goed gevallen. Sanders wordt verweten voeding te geven aan de argumenten van Trump en consorten, maar ook aan de establishmentvleugel van de Democratische partij onder aanvoering van Nancy Pelosi, (de voormalige ‘resistance’) die het Venezuelabeleid van Trump toejuichen.
Sommigen in het establishment juichten het standpunt van Sanders toe. In een essay over het buitenlands beleid, met de titel “The Left Keeps Getting Venezuela Wrong” (28/01/19), onderscheidde schrijver James Bloodworth Sanders van linkse politici als Ilhan Omar en Tulsi Gabbard, die waarschijnlijk “dictators gunstig gezind waren, zolang ze anti-Amerikaanse gemeenplaatsen uitbraken”:
Het is mogelijk om ons te verzetten tegen interventionisme zonder verdere excuses voor de dictatuur in Caracas. De ondubbelzinnige verklaringen van de Amerikaanse senator Bernie Sanders maken onzin van het idee dat links een zekere plicht heeft om dictators te beschermen simpelweg omdat ze beweren socialisten te zijn.
(Bloodworth heeft er een carrière van gemaakt om westerse politici te tergen over hun opinie over Venezuela door jarenlang hetzelfde artikel te schrijven- Spectator, 23/11/13; London Independent, 19/4/14; International Business Times, 7/4/17; New Statesman, 8/2/17; Huffington Post, 22-5-18.)
Maar de meeste grote media veroordelen Sanders’ positie als beschamend en een slaafse ondersteuning van een dictatuur.
De Wallstreet Journal van 28 januari valt Sanders aan omdat hij zich zorgen maakt over ‘regime-change’:
regime-change is precies wat de bevolking van Venezuela wil. Bernie kiest voor de dictator, die alleen aan de macht blijft door de militaire en Cubaanse geheime diensten.
Jackson Diehl van de Washington Post schreef op 31 januari, dat Sanders ‘slecht geïnformeerd’ was en ‘helemaal fout’ zat over Venezuela, omdat de ‘VS volgens Diehl al decennia de algehele confrontatie met Venezuela heeft vermeden’ – waarbij hij de steun van Washington negeert bij het omverwerpen van de Venezolaanse regering in 2002, de verwoestende sancties die de Venezolaanse olie-industrie hebben lamgelegd en het blokkeren van de toegang tot kredieten.
De Washington Examiner schreef op 21 februari over de “verstikkende immoraliteit” en “grove hypocrisie” van de senator omdat hij weigert om Maduro oftewel “de kinderslager van Venezuela” te laten verwijderen.
The Miami Herald begon een artikel op 1 februari met: “Shame on you, Bernie Sanders!” – bewerend dat hij, door “de propaganda van een dictator na te papegaaien”, Trump een goede dienst bewees door kiezers naar de zogenaamd verstandigere positie van de president over Venezuela te sturen.
Politico verhoogde op 21 februari de druk op Sanders en beweerde dat hij niet de Democratische genomineerde kan zijn terwijl hij een “dictator” steunt, waarbij het meerdere bronnen de vrije loop liet om hem aan te vallen vanwege zijn zogenaamd “walgelijke”, “geestloze” en “uiterst ongeïnformeerde” commentaren, die bewezen” dat hij niet de kandidaat van de Democratische Partij zal worden “omdat “hij deze situatie niet begrijpt”.
Politico presenteerde Maduro als een geïsoleerde tiran en de regime-change standpunten van het Witte Huis als gezond verstand. In een poging tot evenwichtige verslaggeving, bracht het de lezers ervan op de hoogte dat landen als Noord-Korea, Syrië, Iran en Rusland tegen het plan waren. Het bracht de lezers niet op de hoogte van het feit dat staten zoals Noorwegen, Italië, Zwitserland, Mexico en Zuid-Afrika, landen die niet voortdurend worden gedemoniseerd in de Amerikaanse media, ook Maduro’s regering erkennen.
Al meer dan een maand blijven de media Sanders achtervolgen met dezelfde vraag. Sanders werd op 25 februari live gegrild in een CNN Town Hall discussie door Wolf Blitzer: “Waarom bent u opeens gestopt om Maduro een dictator te noemen?”, vroeg de journalist.
In werkelijkheid heeft 75 procent van de landen in de wereld het standpunt van de VS verworpen dat Juan Guaidó de legitieme president van Venezuela is, volgens een onderzoek van Venezuelanalysis. De VN hebben formeel de Amerikaanse sancties veroordeeld, waarbij een speciale rapporteur van de VN de acties vergelijkt met een “middeleeuws beleg” en de VS heeft beschuldigd van “misdaden tegen de menselijkheid” (London Independent, 26.1.1919). Deze ongemakkelijke waarheden die de basis vormen voor internationaal begrip van de situatie zijn niet gemeld door de New York Times, CNN, MSNBC of andere nationale nieuwsmedia.
De internationale opinie, nooit echt aan de zijde van de VS, draait snel om naar een actief vijandige houding tegen de plannen van Trump, waarvan de meeste stilzwijgend of expliciet door Sanders worden onderschreven. De VS werden gehekeld tijdens een vergadering van de Veiligheidsraad van de VN op 26 februari, terwijl de eenheid van de Lima-groep – een verzameling rechtse Latijns-Amerikaanse staten die door Washington is gecreëerd met de uitdrukkelijke bedoeling van regimeverandering in Venezuela – uiteenvalt. Zelfs de fascistische regering van Brazilië heeft zich teruggetrokken uit de militaire opbouw van Trump en beweerde dat ze onder geen enkele omstandigheid deel zouden uitmaken van een invasie (The Hill, 25-2-19). Andere belangrijke partners zoals Colombia, Chili en Peru hebben soortgelijke verklaringen afgelegd, terwijl belangrijke Europese bondgenoten Spanje en Duitsland de militaire optie categorisch hebben verworpen (Guardian, 2/25/19). Dus, in een poging om Venezuela te isoleren, heeft de VS door de extreme positie die ze hebben ingenomen zichzelf vrijwel geïsoleerd.
Niettemin blijven de Amerikaanse media druk uitoefenen op Sanders om zich aan te passen aan het agressieve buitenlandse beleid van Washington, dat te extreem wordt geacht, zelfs voor extreemrechtse regeringen zoals Brazilië. Ondanks zijn afkeuring van Maduro en de twijfelachtige “humanitaire” eisen van de VS, lijkt zijn geheugensteuntje dat de VS een reputatie heeft wat betreft “ongepaste interventies in Latijns-Amerikaanse landen” te veel voor columnisten en tv-presentatoren om te aanvaarden.
(bron: Fair)
