De VS valt weer terug in zijn ‘regime change habit’. Zoals in Brazilie gaan ze nu voor ‘slow-coups’ als strategie. Uiteindelijk is het doel de geweldige olievoorraden in Venezuela te bemachtigen. Al jaren zijn ze bezig met sancties en handelsblokkades de bevolking rijp te maken voor de overname van de macht. Naar het schijnt gaat nu de eindfase in.
Het onderstaande is een reactie van ene Joan Robinson op een artikel in Common Dreams van 23 januari 2019 over het steunen van de VS van de Venezolaanse oppositieleider als ‘Interim President’. Dit schetst naar mijn mening een helder beeld van de achtergronden van wat zich momenteel in Venezuela afspeelt.
“We (de VS, w) vallen Venezuela nu al tientallen jaren aan. We steunden staatsgrepen, de blokkering van de olie-industrie, economische sabotage. De CIA, de NED (National Endowment for Democracy,w), USAID, the International Republican Institute en een hele reeks particuliere organisaties hebben het land overstroomd met geld, dat ze gaven aan rechtse en reactionaire groepen in het land. Je kunt veel gelekte documenten hierover online vinden, Eva Golinger heeft ze gepubliceerd en in haar boek “The Chavez Code” opgenomen. Een groot deel van die steun is gegaan naar regelrecht fascistische groeperingen.
Sinds 2013, toen Chávez stierf, is de economische oorlog geïntensiveerd. We hebben tegoeden bevroren, hebben noodzakelijke import verhinderd het land binnen te komen, we hebben crediteuren weerhouden van het opnieuw onderhandelen over de schuld van Venezuela. De economie heeft enorm geleden. Een groot deel van de economie is in handen van grote kapitalisten die belangrijke markten controleren en zij hebben aangekondigd dat ze de voorraden van basisproducten in arbeiderswijken zullen verminderen als middel om economische schade aan te richten en het land verder te destabiliseren.
De media zijn zeer rechts en toen de staatsgreep plaatsvond (2002, w), kwamen de coupplegers op de nationale tv om de media te bedanken voor de hulp bij het aanwakkeren van de staatsgreep. Onze bondgenoot, het buurland van Venezuela, Colombia is een staat van doodseskaders. We weten uit de Panama Papers dat de oppositie een groot aantal bedrijven heeft opgericht die in essentie door de staat gesubsidieerd voedsel stelen, en dat verkopen in de buurlanden. We hebben Colombiaanse paramilitairen gebruikt om het land verder te destabiliseren.
Laten we ook niet vergeten dat, toen de oppositie in 2002 een staatsgreep pleegde, tegen wat toen de meest populaire regering op het westelijk halfrond was, wij en Canada er snel bij waren om die regering te erkennen. De NY-Times juichte het toe, en riep iedereen op om dat ook te doen. Het was een vreselijk gezicht. Maar de tijden waren toen beter en de dingen verbeterden tenminste.
Feit is, dat we de toestand in het land actief hebben verergerd en het had enorme problemen vóór 1998, waarvan rechts in de VS hoegenaamd geen weet heeft. Om te beweren dat de Amerikaanse regering om democratie zou geven, is absurd. Het heeft niets anders gedaan dan decennia lang de democratie in Venezuela en in vele landen over de hele wereld ondermijnen. En dit wil niet zeggen dat de Venezolaanse regering geen fouten heeft gemaakt. Zij worstelt ook met corruptie, door het ideologische spectrum heen. Maar om te denken dat de rechtervleugel plannen heeft die verder gaan dan massale repressie en plunderingen is absurd.
Pre-Chávez Venezuela was er slecht aan toe. Van 1980 tot 1998 kromp de economie van het land met 26%. Het land kwam steeds meer onder controle van het IMF en tegen het einde van de jaren tachtig waren hier de eerste IMF-rellen in de regio. Begin jaren negentig had het meerdere coups, waarvan Chávez aan één ervan deelnam en die staatsgrepen hadden brede steun van de bevolking. De inflatie was de afgelopen jaren overduidelijk hoog in Venezuela, maar was in de pre-Chávez-jaren zelfs hoger dan in de periode 1998-2013, en de economie worstelde tientallen jaren met een gebrek aan diversificatie.
Het instorten van de prijs van olie heeft meerdere economische crises veroorzaakt in de afgelopen decennia. En zelfs Chávez gaf later in zijn leven toe dat het land op geen enkele manier socialistisch was. Er waren enkele elementen van het socialisme, maar de traditionele particuliere economie groeide in een veel sneller tempo dan de publieke sector in zijn tijd, en een aantal ontwikkelde landen heeft een grotere publieke sector dan Venezuela. Landen als Noorwegen hebben de olie-industrie genationaliseerd en de genationaliseerde industrieën worden vaak goed geleid. Dus, te stellen dat dit allemaal de schuld is van ‘socialisme’, gegeven dit alles, is absurd. Het is een beetje absurd om te denken dat we bepaalde problemen met terugwerkende kracht enigszins duidelijk als socialisme kunnen isoleren.
Links in de VS en andere ontwikkelde landen hebben echter simpelweg niets gedaan om tegenwicht te bieden aan wat de regering nu al tientallen jaren met Venezuela doet. Dus we zijn gedeeltelijk verantwoordelijk voor het bereiken van dit punt. Het is misschien geen groot deel van de verantwoordelijkheid, maar we delen op zijn minst een klein deel van de schuld.”
