Afgelopen weekend werd duidelijk dat Stafchef van het Witte Huis John Kelly aan het eind van dit jaar vertrekt. Aanvankelijk was afgesproken dat Kelly dat vandaag zou bekend maken, maar typerend voor de minstens 120 kilo wegende dictatoriale kleuter moest Trump weer overal de baas over spelen en maakte hij het zelf zonder voorspraak op zaterdag al bekend. Hij wou natuurlijk de indruk wekken dat dit een krachtige beslissing van hemzelf is, terwijl het veel waarschijnlijker is dat Kelly hem uiteindelijk de definitieve middelvinger heeft gegeven. Het gerucht gaat dat er regelmatig zeer hevige ruzies tussen Trump en de naar verluidt tamelijk licht ontvlambare Kelly hebben plaatsgevonden. Ik kan me ook goed voorstellen dat je je als gelauwerd viersterrengeneraal niet laat koeioneren door een oplichter met een door niets gerechtvaardigde grote bek uit New York, ook al is die president.
Je kunt je afvragen of het toeval is dat deze beslissing viel net nadat de onderzoeken die tegen Trump lopen in een stroomversnelling lijken te zijn geraakt, en het voor hem aanzienlijker moeilijker geworden lijkt te zijn om in elk geval zeer serieuze politieke schade te vermijden, zo niet impeachment (waarvan het echter zeer onwaarschijnlijk is dat dat ooit door de Senaat bevestigd zou worden) of aanklachten na zijn presidentschap.
Misschien is het daarom ook niet toevallig dat de beoogd opvolger, Nick Ayers – stafchef van Mike Pence – bij nader inzien en volkomen onverwacht de baan toch maar niet aanneemt. Hij zou zich in elk geval niet tot aan 2020 hebben willen committeren en ‘meer tijd aan zijn gezin willen besteden’. Uhuh.
Dit is een affront zoals dat voor iemand met een tot in de vierde dimensie opgeblazen ego als Trump natuurlijk volslagen onverteerbaar is, en die was er dan ook als de kippen bij om te laten weten dat de bewering dat Ayers de beoogde opvolger zou zijn geweest slechts fantasie van de pers, vijand van het volk, was geweest.
