Klimaat deel 2: Koolzuur met worst (1)

In deel 1 hebben we gekeken naar het verschil tussen sneeuw in Nederland en het klimaat in de rest van de wereld en hoe je wel of niet temperatuur moet meten (in ieder geval niet met sneeuw). Daarbij mag je echter niet vergeten dat temperatuur (en sneeuw) alleen maar een gevolg is van een bepaald evenwicht – en als je de factoren die dat evenwicht bepalen te veel verstoort, hoeft het nieuwe evenwicht dat dan ontstaat niet persé mensvriendelijk te zijn of met sneeuw.

Twee van die factoren gaan we nu van iets dichterbij bekijken: de zon en (daar is-ie dan eindelijk): het broeikaseffect.

.
Les 2.1: Broeikaseffect: verzonnen door de PvdA?

Een jaar of twee geleden verraste eminent historicus Prof. Dr. Mr. Ir. Richard de Mos ons met de suggestie dat de Partij van de Arbeid in werkelijkheid niet is opgericht in 1946, maar al in 1896 door de bekende Zweedse chemicus Svante Arrhenius (1859-1927), met als doel om zo’n 112 jaar later hardwerkende burgers belastinggeld af te troggelen met een lulverhaal over zuurkool.

Plaatje 1: “Zuurkool: Hoax, Reële Dreiging of Worst-Kaas Scenario?”
StickHorsie ©2001 by DarkSkywise, Zuurkool ©0000 by China

Arrhenius schreef toen namelijk dat de temperatuur op aarde best wel eens flink zou kunnen stijgen als we doorgingen met het verbranden van fossiele brandstoffen – en aangezien het huidige wereldwijde “klimaatgedoe” volgens de Mos geheel door onze eigen PvdA wordt georchestreerd, moet de PvdA via dezelfde logica dus door Arrhenius himself zijn opgericht. 😎

Natuurlijk is dit larie, net zo goed als het broeikaseffect geen verzinsel van “links” of van “subsidieslurpende milieuclubjes” is. Broeikasgassen bestaan al zolang er moleculen bestaan en we hebben er niet alleen aan te danken dat we geen ijsbal zijn (zie zometeen), maar zelfs dat we op dit moment geen ijstijd hebben (dit komt in de volgende aflevering aan de beurt).

Plaatje 2: Dhr. S. A. Arrhenius (hier listig vermomd als postzegel)

.
Les 2.2: Een ijsbal met een dekentje

Onze belangrijkste energieleverancier is natuurlijk de zon. (Duh.) Toch zou de zon alléén voor ons niet meer betekenen dan een miezerige 18,8 graden onder nul, omdat de aarde een veel te groot deel van de opgevangen warmte weer zou kwijtraken aan het omliggende koude heelal.

De belangrijkste reden dat we evengoed stiekem tóch geen ijsbal zijn, is dat onze atmosfeer ongeveer een half procent gassen bevat die infraroodstraling (= warmte) kunnen absorberen en deze straling vervolgens als een soort piepkleine, supersnel roterende spiegeltjes alle kanten op sproeien.

Plaatje 3: Infraroodsproei door infraroodsproeimolecuul (iets versimplificeerd, niet op schaal).

Als de straling van één kant komt (zoals een planeetoppervlak) zal een deel van die straling retour afzender gaan, tot er een evenwicht ontstaat tussen ingestraalde energie (zon), uitgestraalde energie (aarde) en teruggekaatste energie (atmosfeer), met in ons geval een zeer leefbare 14,6 graden boven nul als resultaat.

Gassen die infraroodstraling kunnen rondsproeien noemen we broeikasgassen (niet helemaal een gelukkige naam omdat de werking meer lijkt op een deken dan op een echte broeikas) en het effect van warmte “vasthouden” (eigenlijk dus: absorberen en gedeeltelijk terugkaatsen) noemen we het broeikaseffect.

Plaatje 4: Broeikasgassen in aktie. Een deel van de zonne-energie dringt door de
atmosfeer, de aarde absorbeert dit als warmte & straalt daardoor ook weer
warmte uit, die dan gedeeltelijk door broeikasgassen wordt teruggekaatst.

Gelukkig zijn gassen zoals zuurstof en stikstof waardeloos als roterende warmtespiegeltjes (stel je voor dat onze atmosfeer voor 100% uit broeikasgassen bestond!) omdat daar een speciale molecuulbouw voor nodig is. Die molecuulbouw vinden we bij H2O (waterdamp), CO2 (koolzuurgas), CH4 (methaan / aardgas), O3 (ozon), N2O (lachgas) en een aantal chloor/fluorverbindingen die vroeger o.a. werden gebruikt als drijfgas in spuitbussen.

.
Les 2.3: Waarom toch altijd alleen maar die CO2?

Van deze gassen komt waterdamp het meeste voor (aan het oppervlak 1 tot 4%, over de hele atmosfeer genomen 0,4%) en is verantwoordelijk voor iets meer dan de helft van het broeikaseffect. “Aha! Zie je wel!” roept het ontkennerskamp, “niks CO2, we moeten waterdamp verbieden! (Whahahaha / hihihi wat een klimaathumor. GrEerT4Per1SdeNt!!!11)” Toch hoeven we ons over waterdamp geen zorgen te maken omdat de hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer zichzelf stabiel houdt: als lucht te vochtig is, gaat het regenen, als lucht te droog is, verdampt er gewoon wat extra.

NB. die laatste zin heeft inderdaad een behoorlijk hoog “Duh!”-gehalte, maar klimaatontkenners schijnen dit op de een of andere manier niet te weten. 😀

Plaatje 5: Waarom we ons geen zorgen hoeven te maken over waterdamp.

Daarnaast is waterdamp een relatief zwak broeikasgas: CO2 (0,039%) is veel sterker dan waterdamp, methaan (0,000179%) is veel sterker dan CO2, ozon en lachgas (samen ongeveer 0,000005%) zijn weer veel sterker dan methaan, waardoor deze gassen ondanks hun minieme hoeveelheden bijna de helft van het broeikaseffect veroorzaken. 😯

Klimaatdeskundigen kijken dus echt niet alleen naar CO2, maar het heeft de meeste aandacht omdat de invloed gewoon heel erg groot is.

.
Les 2.4: Ik heb het niet gedaan, het was de natuur!

Als je de stijgende CO2-gehaltes niet meer kunt ontkennen, blijft er nog maar één ding over: ontkennen dat je er iets mee te maken hebt, of doen alsof we er juist heel erg blij mee moeten zijn. (“It’s not a bug, it’s a feature.”) Daarbij blijkt het nogal lastig om jezelf niet steeds tegen te spreken: de temperatuur stijgt niet, de metingen zijn niet betrouwbaar (hoe weet je dan dat de temperatuur niet stijgt?), het is een natuurlijke cyclus (hoe weet je dat als de metingen niet betrouwbaar zijn?) en bovendien komt de temperatuurstijging (die er niet is) 😛 door de zon en is het juist goed. Nou ja, maakt ook niet uit, zolang het maar duidelijk niet onze schuld is, want dan hoeven we niets te doen.

Plaatje 6: Erik the Viking ©1989 Terry Jones

Personen als Prof. Dr. Mr. Ir. Richard De Mos spelen handig in op die “niet onze schuld”-behoefte en wat hem betreft mogen we gerust op onze reet blijven zitten omdat er onlangs toevallig wat sneeuw is gevallen. Hittegolven in Australië bestaan niet omdat het in Nederland één jaar 0,7 graden kouder is geweest dan normaal, smeltend noordpoolijs is een cultureel-Marxistische mythe omdat het zuidpoolijs in sommige maanden net zo veel zee-oppervlak in beslag neemt als vroeger (sinds wanneer drukken we massa uit in vierkante meters? is dat nieuw?) en al die miljardenzuipende IPCC-medewerkers (die daar trouwens niets voor betaald krijgen) zijn gewoon willoze zombiesoldaten van de PvdA!

De Mos doet hier iets wat geen enkele zichzelf respecterende wetenschapper ooit zal doen: hij zet alles op één kaart. Niet zozeer een kaart van afkoeling, of opwarming-die-niets-met-de-mens-te-maken-heeft, maar een kaart van 100% zekerheid dat de huidige klimaatwetenschap is gebaseerd op complotten en fraude. Een kaart die hij over 10, of misschien zelfs al 5 jaar zal moeten laten zien en die dan qua inhoud behoorlijk blanco zal blijken te zijn.

Plaatje 7: “Maar ik ambieerde het wél, hoor!”

.
Les 2.5: Nogmaals: 2010 (en 2011, 2012, 2013…)

Als wamste (NASA/GISS en NCDC/NOAA) of op één na warmste jaar (HadCRUT3) is 2010 zelfs nog iets tegengevallen. De zon ziet een beetje pips, de koude La Nina-zeestroom was sterker dan verwacht – en dan evengoed tóch nog zo’n hoge score kunnen halen. 😯 In de top-5 van warmste jaren sinds we met meten zijn begonnen, komen bij alle oppervlakte-datasets vier van de vijf uit de periode 2001-2010, zonder dat de omstandigheden echt uitzonderlijk waren. Conclusie: die top-5 gaat de komende 10 jaar dus sneuvelen – en hárd.

Wat ga je dan zeggen, Richard? “Niks aan de hand, het sneeuwt“? 😐