Charles Sanders, Oorlogs- en crisisverslaggever / senior staff reporter and warcorrespondent at leading Dutch newspaper De Telegraaf, schreef op 12 maart 2015 een artikel in de Telegraaf n.a.v. het vonnis, dat nabestaanden van oorlogsslachtoffers in Zuid-Sulawesi een financiële vergoeding krijgen vanwege de oorlogsmisdaden door Nederlandse militairen onder leiding van kapitein Raymond Westerling gepleegd, onder de kop ‘Goudzoekers staan te dringen na vonnis‘. Het hele artikel is doordesemd van stemmingmakerij en het downplayen van gebeurtenissen ten tijde van de oorlog in Indonesië en mensen, die aan het woord worden gelaten zijn Nederlanders, die tijdens of na de ‘politionele acties’ de Nederlandse zaak dienden. Zo zegt de Nederlandse koopvaardijofficier Charles van Dijck, die opgroeide in het Indië van na de Tweede Wereldoorlog, het volgende:
“Nu zelfs vermeende kinderen van destijds omgekomen strijders geld krijgen, staan andere goudzoekers al te dringen, opgestookt door linkse advocaten. Weduwen, soms wel 105 jaar oud, kinderen van 70, 80… Waar zijn de bewijzen dat dit écht nabestaanden zijn? Ik geloof helemaal niets van de oprechtheid van al die claims.”
Generaal-majoor b.d. Leen Noordzij, voorzitter van veteranenorganisatie VOMI, mag ook ’n duit in ’t zakje doen:
“In Rawagede zouden 431 Indonesische slachtoffers zijn gevallen, maar ik sprak ooggetuigen die het over 22 doden hadden. Ik hoorde van wel 40.000 slachtoffers op Sulawesi, maar ook dat aantal lijkt me schromelijk overdreven.”
Daar ligt een vonnis, maar volgens deze heren klopt er niets van; linkse advocaten, zoals Mr. Zegveld, een vrouw nog wel, die alles naar hun hand hebben gezet. Die kunnen zonder weerwoord in de Telegraaf afgeserveerd worden door mannen, die ‘iets’ niet geloven of menen, dat ‘iets’ schromelijk overdreven is. Daar zijn er meer van in het media-landschap. Vrouwen, daar is haast geen woord aan vuil gemaakt tijdens de Internationale Vrouwendag; waarom zou men, als men mannen als Charles Sanders heeft, die het ‘nieuws’ aan het gepeupel voert, zoals men afval, niet meer geschikt voor menselijke consumptie, in de varkenstrog kiepert.
‘Nu kan iedereen zich wel op de borst kloppen en er afstand van nemen maar de grondslag van zijn (Breiviks) daad blijft er hetzelfde om. En dat hij juist die jongeren af knalde kan ik ook begrijpen. Dit was de volgende generatie Gutmenschen en dat moest hij stoppen. En daarom koos hij de meisjes als eerste om op te schieten. Die brengen nog meer Gutmenschen voort.‘
Kindjes krijgen
De meisjes, concludeerden Frikschoten en zijn reageerders, waren ‘wandelende baarmoeders’:
‘Toen ik las dat die eerst de meisjes doodschoot had ik meteen door waarom die dat deed. Inderdaad omdat die kindjes kunnen krijgen. Maakt me dat een slecht slecht mens?‘
Van linksmeisjes werd de focus al snel verlegd naar moslimmeisjes:
‘Wandelende baarmoeders scoren lijkt me beter dan een enkele baardaap-sympathisant naar Allah te helpen. Vrouwen en kinderen eerst.‘ (Bron)
In deze documentaire wordt er door prof. dr. Robert D. Hare vanuit gegaan, dat ongeveer 1 op de 100 mensen psychopaat is. Prof. dr. Hare geldt als een autoriteit op dit gebied – het is daarom aan te nemen, dat zijn conclusies kloppen, wat erg verontrustend is. Psychopaten zijn niet de ‘killers’ die Hollywood ons doet geloven – maar ze zijn bijvoorbeeld wel erg welkom in het leger. Psychopaten komen in alle lagen van de maatschappij voor – één van de kenmerken is het ontbreken van empathie en ze zijn erg narcistisch, hoewel ’n narcist geen psychopaat hoeft te zijn.
Wie kan in godsnaam de oorlogsmisdaden en slachtpartijen, zoals door Breivik gepleegd, nog downplayen na ’t zien van deze documentaire, die op Arte uitgezonden is op de Internationale Vrouwendag van dit jaar?
https://www.youtube.com/watch?v=WWMAm2mqRF4
N.B. De titel van dit artikel komt uit de bovenstaande documentaire; één van de vrouwen zegt het, toen ze nog niet wist, welke uitwassen die genocide teweeg zou brengen. Ze kon het zich eenvoudigweg niet voorstellen.
Unverwahrt,
Schräggeträumt aneinander.
Das Öl rings –
verdickt.
Mit ausgebeulten Gedanken
fuhrwerkt der Schmerz.
Die koppheistergegangene Trauer.
Die Schwermut, aufs neue geduldet,
pendelt sich ein.
Paul Celan.
