We gingen zondagmiddag bij mooi weer bezorgd naar de demo bij het uitzetcentrum in Zeist, officieel het Justitieel Complex Zeist, Dienst Justitiële Inrichtingen, zeg maar gewoon Dachau II oftewel uitzetcentrum van de overheid voor vluchtelingen en hun kinderen. Een wake en een demo.
Woensdag 10 juli om 07:00 uur werd het Oezbeekse gezin Babayants, die hier asiel zoeken, in hun gezinsverblijf in het AZC Emmen plotseling, onverwacht, zonder aankondiging van ‘huis’ gehaald. Dat heet razzia en deportatie dat kennen we maar al te goed uit 1940-1945. Ik schaam me soms om Nederlander te zijn – gelukkig heb ik daar nooit om gevraagd.
Het ging om vader en moeder en de kinderen Aleksa (2, hier geboren), Amelia (10, hier geboren), Ariana (13, in Oezbekistan geboren) en Aram (20, in Oezbekistan geboren). We liepen om het hele complex heen, een half uur wandelen dor het bos, naar de achterkant. Er waren twee cameraploegen: van SBS 6 en het Jeugdjournaal. Aan de achterkant was de 4 meter hoge Dachau-muur achter het Dachau-hek met Dachause hondenstrook van 5 m breed – ik ken Dachau goed, ik heb er een oom verloren, er een studieweek doorgebracht en een fotoexpositie over gemaakt. En ik ben ook wel eens gedeporteerd, herinner ik me met pijnlijke tegenzin.
Daarachter, hoog, een hoekig stuk gebouw met een raam, wel erg spiegelend, daar moesten ze achter zitten. Na wat spreekkoren begon het raam opeens te trillen en ging er gejuich op uit de groep – ze zaten er, en ze reageerden! Tranen bij sommigen.
Vanochtend, maandag, dan de laatste kans: een hoorzitting bij de rechtbank in Arnhem om uit te vinden of justitie zich wel had gehouden aan het Internationaal Kinderrechtenverdrag. Justitie had namelijk volgens Defence for Children, dat zich uitermate heeft ingezet voor de familie, niet uitvoerig genoeg gereageerd op de bezwaren van DfC tegen het opsluiten van de drie kinderen in kamp Zeist. Kinderen die hun hele leven in Nederland zitten, en het hele gezin 10 jaar.
Dankzij de gezamenlijke kerken met hun vaste maandelijkse wakes, dankzij een hongerstaker in Den Haag, dankzij de komst naar de demo van de voetbalclub van Aram, Drentse Zuid-Oost Hoek, dankzij de meiden van de dansclub van Ariana, dankzij de Kamervragen van Kati Piri en Don Ceder, dankzij de NOS en ook SBS en de antifascisten en mensen van ‘Geen mens is illegaal’, dankzij al die bijna 5.000 anderen die de petitie ondertekenden in vijf dagen, dankzij de Emmense adoptie-oma en haar enthousiaste dochter, die er ook waren, dankzij de moslimvrouw-met-sluier en al die anderen…
besloot de rechter vanmiddag dat ze voorlopig kunnen blijven.
Zó moet het, Faber!
Nu de 300 andere kinderen nog in dezelfde situatie.
- Uitgelichte afbeelding ontleend aan de petitie
