Rutte en Schippers laten ons deze campagne maar wat graag geloven dat wij bij het minste of geringste aan een gemeenteloket een grote zak met geld kunnen krijgen voor dingen die we normaal gesproken zelf betalen. Bijvoorbeeld de huishoudelijke hulp vanuit de WMO is steeds weer een favoriete quote van onze premier. Daar zit volgens hem de grote bezuiniging op de zorgkosten. Hoe anders is de praktijk voor een hulpbehoevende die voor allerlei schier onoverkoombare hindernissen wordt gesteld.
De (WMO) Wet Maatschappelijke Ondersteuning is volgens mij één van de wazigste wetten die je kan vinden. Het staat iedere gemeente volledig vrij hier een eigen draai aan te geven zowel in praktijk als aan de invulling van het beschikbaar gestelde budget. Natuurlijk is het mogelijk tegen bepaalde gang van zaken bezwaar aan te tekenen maar dit zal in de praktijk weinig voorkomen simpelweg omdat mensen die een beroep op deze ondersteuning doen wel iets anders aan hun hoofd hebben dan allerlei langdurige procedures te beginnen. Zelfs rechtsbijstandsverzekeraars zijn niet snel genegen hier hun handen aan te branden. Je bent als eenling eigenlijk geen partij voor de gemeente. Het beleid van veel gemeenten is natuurlijk gevormd door de beperkte budgettering, een willekeur bij de uitvoering is niet denkbeeldig.
In de praktijk kan het bijvoorbeeld gebeuren dat iemand als gevolg van een herseninfarct (CVA) zich niet meer zonder hulpmiddelen in zijn woning kan bewegen. De bovenverdieping met bad- en slaapkamer zijn onbereikbaar geworden. De diverse revalidatie centra hebben wachtlijsten en eigenlijk wil en kan de patiënt best naar huis om daar in de vertrouwde omgeving te revalideren. Met een beetje goede wil, wat goede thuiszorg en wat ondersteuning vanuit de gemeenschap d.m.v. een traplift bijvoorbeeld is dit ook vrij eenvoudig te realiseren. Het is zelfs een goedkopere oplossing dan een opname in een verpleegtehuis, ’t klinkt ook een beetje naar wat de meeste partijen propageren.
Tijdens de behandeling van zijn infarct heeft de patiënt te maken gehad met de allerlei artsen en specialisten. Maar om voor ondersteuning thuis door de gemeente in aanmerking te komen wordt tijdens het eerste gesprek duidelijk gemaakt dat de gemeente een overeenkomst heeft met haar eigen medische dienst die de zorgvraag beoordeelt.
Voor een CVA staat volgens de gemeentemedewerker sowieso een half jaar alvorens er überhaupt actie ondernomen wordt, het zou zomaar eens kunnen terugkomen of erger worden, je zou kunnen overlijden. Wat er in dat half jaar met de patiënt moet gebeuren blijft een beetje in het midden. Alle acties die de patiënt zelf onderneemt in de tussentijd om zijn leven in zijn eigen huis dusdanig aan te passen dat hij weer aan het maatschappelijk gebeuren kan deelnemen, zeg maar het stukje zorgplicht van de gemeente, zijn volledig voor eigen kosten en risico. En als een gemeente uiteindelijk tot een oordeel komt dat een bijdrage in verhuizing naar een aanleunwoning goedkoper is dan een traplift dan is het kiezen of delen, verhuizen of thuis blijven wonen en alles zelf betalen. Alle snel en correct handelende gemeenten even daargelaten maar dat geeft dus gelijk de willekeur van de WMO aan.
Met betrekking tot de transitie van de functie begeleiding uit de AWBZ naar de WMO wordt momenteel de stervensbegeleiding onder de loep genomen. Bij palliatieve zorg, zorg voor mensen in de laatste levensfase, zit deze functie in het zorgzwaartepakket (ZZP). Een pakket bestaande uit een financiering voor persoonlijke verzorging, verpleging, soms een stukje verblijf in een hospice/instelling en een stuk begeleiding.
Gezien bovenstaande lijkt mij de overheveling van begeleiding bij met name terminale zorg naar de gemeenten een zeer dramatische ontwikkeling, je ligt op je sterfbed niet echt te wachten op één of andere slimme gemeenteambtenaar die jou in hele wollige taal even het kanteldenken komt uitleggen en je vervolgens een prettige reis komt wensen, geheel op te lossen in het eigen sociale netwerk uiteraard. En dan heb ik het nog niet over de GGZ en/of jeugdzorg problematiek, ik kan me ook hier de gevolgen indenken.
Een professionele begeleider via een aan zorgplicht gebonden zorgverzekeraar of achter een muur van professionele afwimpelaars van de gemeente met een voor meerdere uitleg vatbare compensatieplicht, dat is de vraag.
Taken overhevelen naar gemeenten, het wordt onder de diverse partijen breed gedragen maar laten we hopen dat de zorgvuldigheid in acht wordt genomen die allerlei commissies nu beloven en dat het voor de betrokkenen niet een eufemisme voor een enkele reis het bos in wordt.
http://www.nrc.nl/verkiezingen/2012/09/05/omdat-ook-de-inhoud-nog-telt-2-de-partijen-over-de-zorg/
Http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/wet-maatschappelijke-ondersteuning-wmo/vraag-en-antwoord/mag-de-gemeente-een-hulpmiddel-uit-de-wmo-weigeren-als-mijn-inkomen-te-hoog-is.html
http://www.vng.nl/smartsite.dws?id=104443#tocBK_29
De inhoud van dit bericht komt geheel overeen met de dagelijkse praktijk, die in sommige gevallen nog veel schrijnender is. Vrijwel onbespied huldigen gemeenten een tot nu toe zeer succesvol ontmoedigingsbeleid gekenmerkt door moedwillig onbegrip en gemene barrières. De betrokken ambtenaren hebben in het algemeen geen enkel benul van de problematiek waarmee zij worden geconfronteerd. De groep die wordt gekleineerd en in de steek gelaten is per definitie nauwelijks strijdbaar. De sociale schade, zo zal dra wel blijken, is enorm en onverteerbaar. Met dank aan een achteloos aanwezige regering die weigert te regeren.
We krijgen helemaal niks meer. Zelfs het taxigeld is afgeschaft. Daarentegen kun je wel goedkoop met de Regiotaxi, maar ja dat werkt niet helemaal met afspraken.
Pas na een beroepsprocedure weer Thuiszorg gekregen , dat is wel mijn ervaring , als je geen bezwaar indien ben je het zeker kwijt ,..
@#1- Of all people was het gisteren Buma die het probleem benoemde, eindelijk, hij kreeg er geen respons op maar het liet wel zien dat ze zich allemaal terdege van bewust zijn. Een moedwillige ontduiking van de zorgplicht.
Wat je zegt de sociale schade zal echt enorm worden, maar zelfs zakelijk bekeken is het een korte termijn boerenslimmigheid die op de lange termijn onherroepelijk de druk op de zorginstellingen zal laten toenemen.
En dat is nou juist waar ze allemaal van af willen, als je dan naar zo’n debat zit te kijken krijg je af en toe de neiging om in het toestel te klimmen.