Ja, dat is wel een mooi rijtje: Marine Le Pen, Silvio Berlusconi en Geert Wilders. Volgens Der Spiegel horen ze bij de tien gevaarlijkste politici van Europa. Wilders vooral vanwege zijn anti-Europees populisme, volgens Der Spiegel. Goh, ik dacht eigenlijk vooral vanwege zijn hysterische haatzaaierij, waarbij hij een prachtvriendin heeft in Marine le Pen natuurlijk, die laatst nog Madonna wou aanklagen omdat die een hakenkruis projecteerde op haar voorhoofd in een videoclip. Muzikaal heb ik Madonna nooit erg kunnen waarderen, maar lef heeft ze wel en ik wil nog wel eens zien wie zo’n rechtszaak wint. Verder is Berlusconi natuurlijk een maniakale sociopaat die als zodanig perfect in het rijtje past.
‘Wilders hoort bij de tien gevaarlijkste politici in Europa’
5 gedachten over “‘Wilders hoort bij de tien gevaarlijkste politici in Europa’”
Reacties zijn gesloten.
Indrukwekkende comments ook van de Geert fans.
Waren zij een tijdje terug nog ware korankenners en islamdeskundigen nu hebben ze zich helemaal ingelezen in het EU vraagstuk, strooien heel boos allerlei namen van schuldigen rond en comments met kritiek zijn automatisch eurofiele vrienden van de Grieken waarvoor hun kinderen nog jarenlang schulden voor moeten betalen.
Toch knap gedaan deze ommezwaai onder zijn aanhangers en het toeeigenen van kritiek op het hele EU gebeuren.
Het commentaar van de G-fans vind ik eveneens indrukwekkend. Hun commentaar lezend vraag ik me af of Nederland niet terug moet naar de tijd van de VOC en WIC. Zoals Balkenende ooit suggereerde. Toen was Nederland nog machtig en verdienden we goed geld in de transportsector, waar we (zwarte) mensen plaatsten op plekken waar ze nodig waren.
Btw: Marco Florijn, PvdA-wethouder te Rotterdam, put ook inspiratie uit de geschiedenis van de WIC.
Als je verblind van nationaal-chauvinisme ben, heb je die verdomde buitenlanders nu nodig om je te laten vertellen dat je Grote Lijder gewoonweg een gevaarlijke extremist is.
En nu – allemaal in de ontkenning! Tezamen is altijd gezelliger, toch?
@nexus m
Inderdaad. Degene die de pijn voelt van de klappen van de zweep weet waarover hij spreekt. Voor onze chauvinisten is Wildersl iemand “die het goed bedoelt” en helemaal geen gevaarlijke extremist. Als je de definitie aan aanhangers van gevaarlijke extremisten overlaat dan is niemand een gevaarlijke
extremist. Dat waren Franco, Hitler, Mussolini en Stalin ook niet volgens hun aanhangers.
Als Wilders geen gevaarlijke extremist is dan is niemand dat. Want volgens de aanhangers van gevaarlijke extremisten diende hn gedrag altijd een “nobel doel”.
Ik neem het zijn aanhangers niet eens kwalijk, want daar verwacht je niet anders. Wie ik het wel kwalijk neem zijn de talloze meelopers die uit angst voor electorale winst of ander belang hem nog als een “democraat” wegzetten.
En als mensen nu nog beweren dat het gedachtegoed van deze extremist niet tot ontmenselijking en geweld dan mogeng zij wel hun ogen openwrijven. Na Breivik is het wel bewezen waar dat toe kan
leiden.
Niet dat daarvoor mensen slachtoffer zijn geworden van zijn hetze. Want er zijn vele aanslagen en pogingen daartoe op moskeeen en linkse mensen en organisatie’s geweest. Voor Breivik is dat altijd weggewuifd als losstaand daarvan. Hij heeft onder zijn aanhang genoeg mensen die in allochtonen en links zoveel (door Wilders aangepraat) gevaar zien, dat zij het niet alleen bij praten laten. En degene onder zijn aanhang die zogenaamd daar beschaafd voor zijn, zullen de daden van zijn geweldadige aanhang verdedigen met een voorspelbaar: “Ik ben hier wel op tegen, maar het is wel te begrijpen, omdat blabla”. Net zoals onder de PVV-aanhang de meeste mensen wel de daden van Breivik schenen te begrijpen.
Op dat gebied mis ik wel het krachtige geluid van links uit de jaren 70 en 80 om massaal te zeggen dat zulk gedachtegoed nu wel heeft aangetoond waar het toe kan leiden. Waar zijn de mensen die massaal zich lieten horen tegen extreem-rechts na de moord op Kerwin Duynmeyer. Ik denk dat als die moord in deze tijd heeft plaats gevonden mensen het hebben afgedaan als zelfverdediging van een blanke jongere die eens een keer het baldadige gedrag van allochtonen zat is geworden.