Geert Wilders die in de voetsporen treedt van Nelson Mandela, hoe vind je die? Zijn kans op het winnen van de Nobelprijs voor de Vrede is evenwel onder nul en Wilders is dan ook niet genomineerd. Het idee van een vredesprijs voor de Nederlander is een gedachte-experiment.
Was er een Nobelprijs voor Haat geweest, dan had Wilders een kans. Maar hij zou zware concurrentie hebben van Franse collega Marine Le Pen, Pegida-leider Lutz Bachmann, Hongaars premier Viktor Orbán, maar vooral van IS-voorman Abu Bakr al-Baghdadi en Kim Jong-Un, de Noord-Koreaanse dictator. De haatprijs zou de Nederlandse Politicus van het Jaar waarschijnlijk hebben misgelopen.
Aanleiding voor het gedachte-experiment is een artikel over Fridtjof Nansen, die de Nobelprijs voor de Vrede in 1922 won. Destijds leek de situatie met miljoenen vluchtelingen op de huidige. Als gevolg van de Russische Revolutie waren meer dan een miljoen Russen op de vlucht. De Grieks-Turkse Oorlog zorgde voor twee miljoen ontheemden. En later zou de opkomst van de nazi’s in Duitsland nog eens voor 600.000 vluchtelingen zorgen. De Noor slaagde er met enorme creativiteit in dat meer dan een miljoen personen toevlucht konden vinden in diverse landen in een door de Eerste Wereldoorlog verwoest Europa. Hij steunde vooral op particuliere initiatieven en zijn onderhandelingsvaardigheden vis-à-vis verschillende regeringen.
Als grootste deel van de mensheid weten we dat humanitaire inzet loont. Daarom is er een Nobelprijs voor de Vrede en geen voor Haat. Maar ondanks de genocides door figuren als Adolf Hitler, Idi Amin, Pol Pot en anderen mogen haatprofeten zich steeds opnieuw in grote populariteit verheugen. Dit fascineert me, verbaast me en ontzet me. Ik heb geen goede verklaring voor het verschijnsel. Hoe kan iemand ooit verwachten dat uit haat, racisme en xenofobie iets goeds zal voortkomen?
