Amerika is het land van de grote verschillen, zoals u weet. Van de ene kant heb ik in dit land verbaasd gestaan over het enorme formaat van sommige huizen, en de vanzelfsprekendheid waarmee men bijvoorbeeld meerdere badkamers in een dergelijk huis verwacht aan te treffen, om vervolgens nog verbaasder te staan toen ik hoorde over de omstandigheden op zomaar een lagere school in Flint. Mijn vriendin werkt er namelijk als spraaktherapeute. Ik zal u daar vandaag eens een en ander over vertellen.
Om een idee te krijgen van de armoede in de streek waar zij werkt: het komt regelmatig voor dat docenten schoenen voor leerlingen moeten aanschaffen. Veel leerlingen zijn voor een basale voeding afhankelijk van het voedselprogramma van de school, anders krijgen ze nauwelijks iets binnen gedurende de dag.
Op een zekere school was het ‘kantoor’ waarin mijn vriendin de betreffende therapie moest geven een voormalige was-en doucheruimte, naast de sportzaal, met bijbehorende tegelakoestiek en lawaai van de sportzaal. Ook op andere scholen had ze geen eigen, vaste ruimte en moest dus dientengevolge haar hele administratie en alle leermiddelen permanent in haar auto meevoeren. In feite was haar auto dus haar kantoor.
Die leermiddelen, zoals allerlei spelletjes, kaarten, plaatjes en andere zaken die je bij spraaktherapie kunt gebruiken, schaft zij overigens grotendeels zelf aan, omdat het door haar organisatie beschikbaar gestelde budget volslagen ontoereikend is. Heeft u daar wel eens eerder van gehoord, dat u de zaken die nodig zijn op uw werk zelf moet betalen? Wat u zegt: Derde Wereldtoestanden, en dat in een land dat gemiddeld nog steeds een van de hoogste inkomens ter wereld heeft.
Voor een belangrijk deel wordt spraaktherapie overigens zowel door de scholen als ouders ingezet als extra potje. Als er een bepaald percentage ‘gehandicapte’ kinderen op een school zit krijgen ze daarvoor extra geld. Ook komen ouders in aanmerking voor extra steun als hun kind met ‘iets’ gediagnosticeerd wordt. Gezien de eerder genoemde armoede kun je begrijpen dat ouders elke mogelijkheid aangrijpen om extra geld te kunnen ontvangen.
Enerzijds krikken meer patiënten dus de inkomsten op, maar anderszijds wil men zo weinig mogelijk uitgeven aan personeel, en is het vooral in weinig aantrekkelijke streken zoals Flint moeilijk nieuwe spraaktherapeuten te vinden. Op de een of andere manier werkt de wet van vraag en aanbod niet als het dergelijke banen betreft, want gunstiger worden de werkomstandigheden er niet op in de loop der tijd. De vaste baan van mijn vriendin is een van de weinige die bescherming via een vakbond heeft, want vrijwel alle vacatures voor spraaktherapeuten zijn op contractbasis, vaak via detacheringsbureau’s.
Het gevolg is dat ze bij aanvang van dit jaar al met 30% meer leerlingen dan wettelijk toegestaan is begon, en dat men dat aantal nog verder wou verhogen. Het is voor haar daardoor eenvoudigweg fysiek niet mogelijk alle leerlingen de therapie te geven die ze zouden moeten krijgen, omdat ze dan op meerdere plaatsen tegelijk zou moeten zijn, maar als ze dit aankaart wordt dit domweg genegeerd met de mededeling dat ze het hoe dan ook toch zal moeten doen. Zolang men maar op papier kan ‘aantonen’ dat de therapie gegeven is en de daarvoor beschikbare potjes weer gevuld worden.
Willen is immers kunnen.
kijk eens aan dus ook in amerika is het politiek korrekt om zwak, ziek en misselijk te zyn.
En net zo als in nederland kan je er flink mee verdienen.
en net zo als in nederland hebben het meest profyt NIET de patienten, sorry clienten en niet de werkers maar de regelneefjes en nichtjes, de managers, de super terapeuters.
Pingback: Drinkwater Flint (USA) vergiftigd met lood | Krapuul