Wat wij niet te zien krijgen

(V)ooral keek ik satelliet-tv. In praktisch elk etablissement hing bovenin een platte, lawaaiige breedbeeld. Voetbal, soaps en veel nieuws. Héél veel nieuws. Nooit eerder zat ik zoveel uren achtereen gekluisterd aan de nieuwsbeelden van Al-Jazeera, Syria TV, Al Arabiya, Al Sharqiya, Al Alam News Channel. Hoofdtopic: de oorlog in Syrië, de bommen op Raqqa. Maar ook: de dagelijkse drama’s in de Palestijnse bezette gebieden, de gruwelen in Irak en Afghanistan. Ik zag complete wijken en ziekenhuizen in puin en as, verkoolde lichamen, markten die in bloedzeeën waren omgedoopt, hier en daar een arm, een been met een flard van de broekspijp er nog om, vrouwen die met een babylijkje in de armen jankend op straat neervielen, huilende peuters die tussen de brokstukken hun moeder zochten.

En telkens werd de scène herhaald van die oude Syrische man die, badend in z’n darmen, de rechtervinger omhoog steekt en met z’n laatste ademteug de geloofsgetuigenis prevelt en dan de ogen sluit. Schokkende taferelen die via Facebook en YouTube razendsnel de moslimwereld overgaan. Soms mét maar vaak zonder waarschuwing vooraf worden de kijkers vergast op niet mis te verstane drama’s. En ik besefte dat pas hier, in deze wijken, via deze zenders, mij de rauwe, concrete uitwerking gewaar werd van de drones en geleidebommen die uit Amerikaanse, Britse en Franse toestellen worden losgelaten op ‘de terroristen’, op ‘doelen van IS’. Toestellen die je op RTL, NOS en CNN alleen maar stoer ronkend ziet landen of opstijgen van een vliegdekschip. Hooguit in de verte een rookpluim.

Intussen klonken om mij heen de diepe verzuchtingen, de gebaren van verbijstering, de kreten van afschuw, gevloek. Hier borrelde frustratie en woede; hier leefden mensen die zich ontegenzeggelijk identificeerden met hen die daar zwartgeblakerd onder het puin lagen. Waarom? Heel simpel: omdat die geteisterde volkeren daar op televisie hetzelfde kroezige haar dragen, uit dezelfde donkere ogen kijken, dezelfde taal en klanken bezigen, dezelfde God aanroepen. Omdat die vrouw met dat dode kind in haar schoot verdomd veel lijkt op hun eigen zus, hun dochter, hun moeder. (Lees verder bij de bron van dit artikel)

Via:: Mohammed Benzakour op Republiek Allochtonië vanuit Molenbeek en Borgerhout