Een dag in politiek Nederland. Een lid van een populistische partij meent dat een krant gecensureerd moet worden (een ‘perspolitie’). Een relletje volgt: men twittert er lustig op los: dit kan niet, persvrijheid is in het geding! Een ander lid van de genoemde partij probeert de boel te sussen, het was een grapje – ‘Heeft de linkse kerk tegenwoordig geen gevoel meer voor humor dan?’ Haha. En de dag is weer voorbij.
Dit is geen incidenteel verschijnsel: we worden voortdurend bestookt met korte persoonlijke boodschappen van politici. De media maken dankbaar gebruik van deze ’two-liners’ en kopiëren ze direct op hun site. Op zich is er niks mis met het kort en bondig verkondigen van een boodschap. Maar wat hebben we eigenlijk aan die paar regels? Helpen digitale veenbrandjes bij het oplossen van echte politieke problemen? (Volkskrant)
“Helpen digitale veenbrandjes bij het oplossen van echte politieke problemen?” Hierop kan ik volmondig ‘NEEN!‘ antwoorden. Ik heb het helemaal gehad met giechelende, twitterende, dikdoenerige relnichten, bejaarden, wezenlozen, sufkoppen, geilbakken, vervalsers, leugenaars, graaiers, nog-even-een-leuke-wachtgeldregeling-regelende en alle anderen die zich te buiten gaan aan die kuttwittercommunicatie in de politiek en haar periferie. Ik wil wel weer eens een verhaal met inhoud horen in plaats van one-liners. Wat is het probleem, hoe is het gekomen en wat gaan we er aan doen. Dat wil ik horen. Niet elke keer je bek maar een douw geven om weer nr. 1 op twitter te zijn of op de voorpagina van de Telegraaf te komen. Ik kom amper op Twitter en ik besta ook. Raar hè?
Dat zelfde vraag ik van journalisten. Maar zolang de Telegraaf nog het grootste dagblad van Nederland is, heb ik geen hoop op een weldenkende meerderheid. Als deze mensen allemaal zo graag de Telegraaf lezen en al die relberichten voor waar aannemen en als zoete koek slikken, zijn ze voor mij gewoon niet bij hun volle verstand.
Verstand is een orgaan dat je kunt ontwikkelen, maar dan moet je het wel oefenen. Door het elke dag met vuilnis te voeden, stompt het af. Lees eens een andere krant of een boek over een onderwerp. Kan moeilijk zijn in het begin, maar wie weet steek je er wel wat van op en kun je voor jezelf gaan denken. Pfoeh, wat zeg ik nu weer?
Goed op dreef vandaag, Keira?
Tsja, de grote grijze massa van zeker meer dan anderhalf miljoen.
Twitteren is slechts de zoveelste manier waarop politici geen problemen oplossen. Want daar komt het op neer: politici lossen geen problemen op. Of ze nu twitteren of niet. En ik bedoel dit precies zoals ik het opschrijf, meisjes en jongens: er is niet één voorbeeld te vinden van een politicus, op welk niveau en van welke kerk, links of rechts, dan ook, die een probleem heeft opgelost.
Met politici kun je maar één ding doen dat zin heeft, politiek gezien: negeren. Negeren is vooruitzien.
Bij ons zitten raadsleden gewoon te twitteren tijdens vergaderingen. Vorige week moesten ze stemmen over een evt. twitterverbod i.h.k.v. de nieuwe gedragscode, en guess what: het voorstel haalde het bij lange na niet. Ik vind dat bizar, dat je tijdens ‘het’ debat, waarin iemand op dat moment het woord heeft, gewoon een schaduwdebat van sappige one-liners zit te houden. Maar ja, kom niet aan hun recht op twitter-uiting.