Vorige week geraakte ik aan de praat met Sylvie, een jonge vrouw van 32 die zich verontschuldigde en uitlegde waarom ze niet lachte.
“Ik heb schrik om naar de tandarts te gaan, niet omwille van de boren, maar omwille van de factuur die volgt. Mijn tanden doen pijn, het lukt niet meer om ze te poetsen, dus poets ik ze maar niet. Ik durf niet meer te lachen, maar naar de tandarts ga ik niet want dat kan ik niet betalen.” (Sylvie, alleenstaande mama, werkt als poetshulp).
Ons gesprek zette me aan het denken over de dagdagelijkse harde realiteit voor vele mensen: de implicaties van je socio-economische situatie op je gezondheid. In de SAR WGG (dat is de Strategische Adviesraad voor Welzijn, Gezondheid en Gezin) zijn we al een tijdje aan het werken op een dossier rond gezondheidsongelijkheid. Onvoldoende toegang tot gezondheidszorg lijkt voor velen iets van verre landen. Maar de realiteit is dat de toenemende ongelijkheid ook bij ons meer en meer een effect heeft op wie welke kwaliteit van zorg krijgt.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
