Journalist Jonathan Cook ziet een dieperliggende reden voor de halsstarrigheid van de elite van Labour en van hun kompanen in de redactie van The Guardian, waarmee ze zich blijven verzetten tegen het leiderschap van Jeremy Corbyn. “Labour negeert de standpunten van zijn leden, zoals The Guardian de standpunten van zijn lezers negeert. Wat is er aan de hand?”
De politieke ontwikkelingen in Groot-Brittannië lijken meer dan een beetje verwarrend voor het ogenblik.
De parlementaire fractie van Labour (Parliamentary Labour Party – PLP) voert een openlijke revolutie tegen een leider die recent werd verkozen met het grootste mandaat in de geschiedenis van de partij. De meeste parlementsleden noemen Jeremy Corbyn ‘onverkiesbaar’, ook al hebben ze zich onvermoeibaar ingezet om hem te ondermijnen vanaf het moment dat hij hun leider werd. Ze gaven hem nooit een kans om te bewijzen dat hij het ruimere Britse publiek kan overtuigen.
Nu zetten ze een uitdaging van zijn leiderschap op en pogen ze de verkiezing te manipuleren door tienduizenden partijleden van Labour, die recent lid zijn geworden, de kans om te stemmen te ontnemen. Als de parlementsleden falen bij deze komende verkiezing (wat zo goed als zeker lijkt) zullen ze hun uitputtingsoorlog tegen Corbyn verderzetten, zonder enige overweging dat hun daden de partij zal vernietigen, die ze beweren lief te hebben.
Ondertussen heeft ook The Guardian, het huisblad van Brits links – en sinds lang de geprefereerde keuze van leerkrachten, sociale werkers en Labour-activisten – Corbyn zitten te vernietigen, terwijl de krant letterlijk lezers en verkoopinkomsten leeg bloedt. Op de website worden artikels en commentaren over de leider van Labour – meestal niets meer dan karaktermoord of de heropwarming van roddels en insinuaties – onderaan (in de commentaren) belachelijk gemaakt door de eigen lezers. En toch ploegt de krant onverminderd verder.
Labour negeert de standpunten van zijn leden, zoals The Guardian de standpunten van zijn lezers negeert. Wat is er aan de hand?
Een manier om dit te vatten wordt vreemd genoeg aangeboden door een wetenschapsfilosoof met de naam Thomas Kuhn. In de jaren 1960 schreef hij het invloedrijke boek The Structure of Scientific Revolutions.
Zijn argument was dat het wetenschappelijk denken niet op een lineaire, gestadige manier evolueert in de mate dat wetenschappelijke kennis toeneemt. Eerder is het zo dat de moderne menselijke geschiedenis werd gekenmerkt door een aantal krachtige breuklijnen in het wetenschappelijk denken die hij ‘paradigma shifts’ noemde. Op een bepaald ogenblik was de Newtoniaanse mechanica het dominante paradigma, waar een totaal verschillend model op volgde, zoals quantummechanica – telkens alsof dat vanuit het niets opdook. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
