Waarom bombardeert Turkije de Koerden?

De samenhang van binnenlandse, regionale en internationale ontwikkelingen zijn de reden voor AKP’s aanvallen op ISIS én de PKK, het hoofddoelwit van de Turkse regeringspartij. De bombardementen moeten niet gezien worden als een politieke ommezwaai, wel als een nieuwe strategie voor eenzelfde politieke doelstelling, namelijk: « nationale verankering en regionale hegemonie ».

Hét project van de ‘Rechtvaardigheid en Ontwikkelings Partij’ (AKP) dat door de Koerdische revolutie in Turkije en Syrië gedwarsboomd werd en in een structurele impasse terecht kwam.

Dit is waarom en hoe.

AKP en de Neo-Ottomaanse restoratie

De AKP kwam in 2002 aan de macht. Het verdrong de door de crisis gevelde Kemalisten met een platform voor sociaal conservatisme, het gevecht tegen overheidscorruptie en de keuze voor economisch neoliberalisme. De partij slaagde er op korte tijd in om militaire inmenging in de politiek te beteugelen en, nog belangrijker, duurzame economische groei te creëren. Dat leidde op haar beurt tot grotere parlementaire meerderheden in de daaropvolgende verkiezingen.

Aangemoedigd door haar verkiezingsoverwinningen ontwikkelde de AKP een ambitieuze strategie om paal en perk te stellen aan het traditionele regionale isolement van Turkije en aan haar te grote afhankelijkheid van de Verenigde Staten. De regering nam zich voor om van Turkije een regionale hoofdrolspeler en een wereldmacht te maken. Een project dat nogal groots omschreven wordt als ‘neo-Ottomanisme’ en dat haar wortels heeft in de AKP’s eigenaardige mix van Islamitisch transnationalisme en Turks nationalisme.

Neo-Ottomanisme berust op Turkijes centrale ligging op het Afrikaans-Euraziatische vasteland, de strategie van ‘zachte macht’ (of ‘soft power’ *)van de AKP’s ‘gematigde Islam’ en de geo-strategische inzet in de regio van het overvloedig, over-accumelerend, Turks kapitaal. (Lees verder bij de bron van dit artikel)

Via:: dewereldmorgen.be