Laten we nog eens een boom opzetten over Mei ’68 – de vijftigste verjaardag valt mooi samen met de tweehonderdste van Karl Marx. Mei ’68 is Frankrijk, inderdaad. Maar “1968” is bijna de hele wereld.
En 1970 is ook zo’n beetje 1968 geweest, althans voor schrijver dezes. Intens beleefde dagen tijdens de bezetting van het instituut, onbekende werken bestuderen: Heisenberg! Galbraith! Mandel! En zeker ook Marx ja. En in alle eenzaamheid stortte ik mij op de geschiedenis van Afrika in het algemeen en in het bijzonder op het product van de United Africa Company, inmiddels Unilever (1970): Nigeria.
4 mei na twee over acht was jarenlang de tijd om J’Accuse te zeggen: de gelijknamige stichting die opriep tot waakzaamheid tegen het sluipende fascisme. Ze zou meer dan ooit nodig zijn, maar het gebeurt niet meer.
Vijf mei 1970 was Algemene Kraakdag, uitgeroepen mede namens de Oranje Vrijstaat (de “Kabouterbeweging”). Ook de Beroepsvereniging van Beeldende Kunstenaars (die ook persoonlijke banden had met de Kabouters) riep op tot protest. Het waren mooie zonnige dagen. Mijn herinnering zegt mij dat ik terwijl de ME de Damstraat “schoonveegde” ik de Stones over de gracht kon laten weerschallen, en dat dit op 4 mei was na achten. Niets van “politie die moest optreden” op die dag komt evenwel voor in dit verhaal. Maar ja, “relbeluste jongeren” hebben ook geen context in zo’n Polygoonverhaal. En zie hoe een gars de la marine twee heren die een krans willen leggen namens de vervolgde en gedode homo’s hardhandig wegmept.
De joods-christelijke cultuur met zijn millennia-oude tolerantie van den homofiele medemensch moest nog uitgevonden worden.
Ach, de tijden.
Dat laten weerklinken van dit nummer vanaf het bordes van het Karl Marx Instituut terwijl de politie voor je ogen er op losslaat…
Street fighting man, ook 1968
Pingback: Niet op de voorpagina, of toch wel | Krapuul