Het officiële regeringsstandpunt over “de politionele acties” in Indonesië wordt steeds onhoudbaarder. Al decennialang wordt beweerd dat er weliswaar “excessen” zouden hebben plaatsgevonden, maar als geheel zou deze koloniale oorlog niet verkeerd zijn geweest. Bijna honderdduizend Nederlandse mannen, bijna allemaal dienstplichtigen, werden vlak na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe oorlog ingestuurd. Duizenden weigerden dat of probeerden zich er op andere wijze doelbewust aan te onttrekken. Over hen gaat het boeiende boek “De Indië-weigeraars, vergeten slachtoffers van een koloniale oorlog”, geschreven door Antoine Weijzen. Nu steeds duidelijker wordt dat het ging om een structureel zeer gewelddadige oorlog met oorlogsmisdaden, moet ook maar eens erkend worden dat de Indonesië-weigeraars het bij het rechte eind hadden. Dat vindt ook Weijzen, waarbij hij veel aandacht geeft aan de psychologische strijd die werd gevoerd.
Officieel vochten de Nederlandse militairen om de Indonesische bevolking te helpen tegen geweld plegende “onruststokers” en “extremisten” die op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid van Indonesië hadden uitgeroepen, onder leiding van Soekarno. Maar Weijzen benoemt in zijn boek nuchter dat de regering de opbrengsten uit de kolonie noodzakelijk achtte voor de wederopbouw van Nederland. En daar ging het om.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Doorbraak
